พระพุทธรูปปางประทับยืนอยู่ในพระอิริยาบถยืนห้อยพระหัตถ์ทั้งสองข้าง แนบชิดพระวรกาย ลืมพระเนตรทอดตรงไปข้างหน้า เป็นกิริยาตรวจความพร้อมเพรียงและความเป็นระเบียบเรียบร้อยของหมู่สงฆ์สาวก
โดยปางนี้มีที่มาจากพุทธจริยวัตร ที่ทุกครั้งพระบรมศาสดาจะเสด็จไป ณ ที่ใด พร้อมด้วยหมู่สงฆ์ พระพุทธองค์ก็จะออกมายืนประทับอยู่หน้าพระคัณฑกุฎี เพื่อทอดพระเนตรความพร้อมเพรียงของบรรดาพระสงฆ์สาวก และเมื่อทรงเห็นว่าพระสงฆ์สาวกทั้งหลายอยู่ในระเบียบเรียบร้อยและพร้อมเพรียงกันดีแล้ว พระพุทธองค์ก็จะเสด็จเป็นประธานนำหมู่สงฆ์ออกไป อันเป็นพุทธจริยวัตรที่แสดงให้เห็นถึงพระเมตตาและพระกรุณาต่อเหล่าพระสงฆ์สาวก
ในหนังสือพระพุทธรูปปางต่างๆ ซึ่งเรียบเรียงโดย สมพร อยู่โพธิ์ ได้ให้ข้อมูล เพิ่มเติมว่า พระพุทธรูปปางประทับยืนแบบนี้อาจเป็นท่าประทับยืนสมาธิ เช่นนี้ มีบัญญัติท่ายืนบำเพ็ญสมาธิ หรือ ธยานะ ไว้ในคัมภีร์ของศาสนาเชน เรียกว่ากาโยตสรคะ และนักปราชญ์ในศาสนานั้นท่านชื่อ ชินเสน ได้เขียนอธิบายไว้ในคัมภีร์อาทิปุราณะ (บท ๒๑ โคลง ๒๙)ว่า “เหมือนกับท่าปรยังกะ กล่าวคือ ท่านบัญญัติท่ากาโยตสรคะ ได้แก่ท่ายืน สำหรับผู้ที่ปรารถนาจะบำเพ็ญธยานะไว้คือ ทำร่างกายให้สิ้นให้ตั้งตรงและเว้นโทษ ๓๒ ประการ”
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 97 ธ.ค. 51 โดยกานต์ธีรา)
