"โสภณ องค์การณ์"
เรื่องการจัดซื้ออาวุธของหน่วยงานกองทัพนั้น ชาวบ้านมักได้ยินคำรับรองแข็งขันจากผู้มีอำนาจ หรือเจ้าภาพว่าไม่มีใครมีนอกมีในได้ประโยชน์จากการจัดซื้อ เพราะเป็นการซื้อแบบ “จีทูจี” ไม่มีไต้โต๊ะ ตามน้ำ ทวนน้ำ ขอให้วางใจได้
สำหรับคนที่รู้เรื่องการค้าขายอาวุธหรือสินค้าอะไรก็แล้วแต่ ส่วนใหญ่ต้องมี “คอมมิชชัน” หรือ “ค่านายหน้า” ทั้งนั้น พนักงานขายต้องมีเงิน “คอมมิชชัน” เป็นแรงจูงใจ นอกเหนือจากเงินเดือนซึ่งไม่มากเมื่อเทียบกับงานตำแหน่งอื่นๆ
ทำไมต้องมีคนรู้สึกเหนียมอายเมื่อถูกถามถึงเงินค่านายหน้า? ทำไมต้องรับรองเสียงแข็งขันว่าไม่มีการรับจ่าย เพราะค่าคอมมิชชันไม่ได้ประกาศเป็นทางการ เว้นแต่พนักงานขายของตามห้าง หรือพนักงานขายของบริษัท
เงินค่าคอมมิชชันไม่ผิดกฎหมาย เพียงแต่ว่าใครเป็นคนรับเท่านั้น! ในการขายสินค้า พนักงานขายย่อมได้คอมมิชชัน ตัวแทน นายหน้าย่อมต้องได้รับเงินตอบแทน ไม่อย่างนั้นจะเอารายได้มาจากไหน ถ้าผู้ผลิตสินค้าไม่จ่ายเงินให้
การซื้อขายสินค้าเครื่องจักร เครื่องบินพาณิชย์ ก็มีเงินคอมมิชชัน บริษัทยักษ์ใหญ่เช่นโบอิ้งของสหรัฐหรือแอร์บัสของกลุ่มชาติยุโรปก็มีคอมมิชชันให้กับตัวแทนในประเทศไทย เพียงแต่ของโบอิ้งให้น้อย ไม่มีนอกเหนือจากที่กำหนด ต่างจากแอร์บัสซึ่ง “ต่อรอง” ได้ ตามมูลค่าของสัญญาและถ้าเป็นลูกค้าสำคัญ
การซื้อขายเครื่องบินมูลค่าเป็นแสนล้านบาทนั้นมีค่านายหน้ามหาศาลสำหรับตัวแทนขายหรือเอเย่นต์ รวมทั้งหลายลำที่จอดอยู่กลางแดดบริเวณสนามบินอู่ตะเภา ส่วนใหญ่ซื้อเพื่อเอาค่านายหน้ามาแบ่งกัน ทุกวันนี้ยังไม่มีใครรับผิดชอบ ผู้มีอำนาจในรัฐบาลยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ความเสียหายมหาศาล
กรณีการซื้อเครื่องยนต์โรลส์รอยซ์ก็เช่นกัน ยังไม่มีความคืบหน้า คนมีปัญหาอยากลืมและให้ชาวบ้านลืม เพราะมีพวกขาใหญ่นักงาบเกี่ยวโยงเยอะ
การซื้อเครื่องบินของและเครื่องยนต์ต้องมีเงินค่านายหน้า จะไม่มีปัญหาหรือข้อครหาถ้าตัวแทนไม่แบ่งเงินค่านายหน้าให้ผู้มีอำนาจสั่งซื้อหรือจัดการให้มีการซื้อขายเกิดขึ้น เช่นนักการเมือง ข้าราชการ ผู้บริหาร แต่ส่วนใหญ่นักการเมืองเป็นฝ่ายงาบหนักหรือฮุบทั้งหมด ผู้บริหารแทบไม่มีส่วนได้ แต่ต้องรับผิดชอบ
เงินค่าคอมมิชชันในวงการค้าอาวุธยุทโธปกรณ์มีจำนวนมากตามมูลค่าของสัญญา และเป็นเป้าหมายของการจับตามองเพราะมักมีคำถามเกี่ยวกับความเหมาะสมด้านคุณภาพ ราคา ความจำเป็น การผูกพันของการซื้อขาย อื่นๆ
ดังนั้นใครอย่ามาอ้างว่าการซื้อโดย “จีทูจี” ไม่มีคอมมิชชัน ไปหลอกคนบ้องตื้นได้ แต่คนรู้ทันได้ยินคำอ้างอย่างนั้นแล้วอยากอ้วก! ดูแล้วก็เห็นนักงาบหน้าเดิม เป็นนักจัดซื้อผู้ยิ่งใหญ่ ยัดเยียดซื้อให้โดยหน่วยงานไม่ต้องการก็ยังมี
ถึงมีคำพูดว่า การจัดซื้ออาวุธ “คนใช้ไม่ได้ซื้อ คนซื้อไม่ได้ใช้!” เคยมีกรณีที่เกิดอุบัติเหตุเพราะความไม่เชี่ยวชาญในการใช้ ทำให้เกิดเหตุบาดเจ็บล้มตาย
แม้แต่การซื้อแบบ Foreign military sales โดยสหรัฐฯ ผ่านหน่วยงานทหาร ผู้ผลิตก็ยังต้องมีเงินค่านายหน้าให้บริษัทตัวแทน 3 เปอร์เซ็นต์ ไม่อย่างนั้นจะเอาอะไรกิน เพราะตัวแทน นายหน้าเป็นผู้นำสินค้ายุทโธปกรณ์ไปเสนอให้หน่วยงาน และแน่นอน ข้อเสนอย่อมมีอะไรจูงใจให้ผู้มีอำนาจอนุมัติยอมรับซื้อสินค้านั้น
สหรัฐฯ มีกฎหมาย “Foreign Corrupt Practices Act” ห้ามติดสินบนในการขายสินค้าต่างประเทศ ครอบคลุมทั้งบริษัทเอกชนและหน่วยงานของรัฐ แต่ค่านายหน้า 3 เปอร์เซ็นต์เป็นเงินจ่ายให้ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่มีปัญหาน่าเกลียด
มันเป็นเรื่องเพราะตัวแทนเอเย่นต์ยอมแบ่งเงินค่านายหน้าให้คนมีอำนาจในหน่วยงานของประเทศผู้ซื้อนั่นแหละ ส่วนแบ่งนั้นแปรสภาพเป็น “สินบน” เพราะเจ้าหน้าที่ฝ่ายซื้อไม่มีส่วนต้องได้ค่านายหน้า เงินที่ได้รับนั้นจึงเป็นสินบน
สหรัฐฯ จึงเสียเปรียบในการแข่งขันในการขายในตลาดต่างประเทศเพราะไม่สามารถเสนอเงินไต้โต๊ะได้ ส่วนประเทศอื่นๆ ขึ้นอยู่กับความจำเป็นต้องเปิดตลาดขายสินค้าให้ได้ ประเทศสารขัณฑ์มักนิยมซื้อสินค้าเปิดตัวใหม่เสมอ
สินค้าห่วย ขายยาก คุณภาพมีปัญหา จะมีค่านายหน้าแปลงสภาพเป็นเงินสินบนก้อนงามๆ มาก ไม่อย่างนั้นประเทศสารขัณท์จะมีสินค้ายุทโธปกรณ์ ห่วยแตกซื้อมาไม่ได้ใช้มากมาย โละเอาไปทิ้งทะเลให้เป็นที่อยู่ของปะการังหรือ
อีกไม่นานเรือดำน้ำจากจีนมีโอกาสชนกับรถถังจีน หรือโบกี้รถไฟจีนในอ่าวไทยก็ได้เพราะระดับน้ำตื้น จะสร้างประวัติศาสตร์โลกเมื่อเรือดำน้ำชนรถถัง!!!
ย้ำอีกครั้ง การซื้อขายอาวุธยุทโธปกรณ์ให้ประเทศไทยทุกรายการมีเงินค่านายหน้า ค่าคอมมิชชัน ไม่มีปัญหา ไม่ผิดกฎหมายแน่นอน ถ้าเป็นเงินที่ตัวแทน นายหน้าได้รับจากผู้ผลิตหรือผู้ขาย และไม่ “จ่ายต่อ” ให้เจ้าหน้าที่ ผู้มีอำนาจ ถ้าเสนอให้ จะเป็นสินน้ำใจหรือให้โดยเสน่หาค่าเหนื่อยหรืออะไร ก็คือ “เงินสินบน”
ดังนั้นการซื้ออาวุธ รถถัง เรือดำน้ำ หรืออะไรก็แล้วแต่ ต้องมีเงินค่านายหน้า “จีทูจี” หรือแบบไหนก็มีเงินค่าคอมมิชชัน และระดับสูงกว่า 3 เปอร์เซ็นต์แน่นอน ต่อรองได้ ส่วนใหญ่ถึง 2 หลักด้วยซ้ำ บริษัทผู้ผลิตอาวุธจากจีนเสนอเงินค่าคอมมิสชั่นสูงเพื่อกระตุ้นให้ตัวแทนออกแรงผลักดันขายเต็มที่
ส่วนตัวแทน หรือนายหน้าจะไปแบ่งต่อให้ใครนั้น ฝ่ายจีนไม่เกี่ยว! “อั๊วะจ่ายเงินค่านายหน้าให้ลื้ออย่างเต็มที่ ลื้อจะใจดีแบ่งให้ใครเป็นเรื่องของลื้อ”
สำหรับเกาหลีนั้น ดินแดนหมูสยามเพิ่งมีการสั่งซื้อเครื่องบินไอพ่นฝึกบินจากบริษัทเกิดใหม่ นายหน้าในไทยก็ใหม่ จำนวน 8 ลำ มูลค่า 8.8 พันล้านบาท ก็มีเสียงเจื้อยแจ้วว่าเป็นการซื้อแบบ “จีทูจี” ไม่มีใครได้เงินค่านายหน้า รับรองได้
โธ่! วงการพ่อค้าอาวุธบอกว่ากรณีเกาหลี ค่านายหน้ามีการเสนอให้ที่ 6 เปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ ไม่มีปัญหาถ้านายหน้าเก็บไว้เอง ไม่แบ่งให้ใคร! แต่ทำได้หรือ อย่ามาถามหาใบเสร็จ เพราะคนรับเงินสินบนทุกรายในโลกไม่มีใครออกใบเสร็จ
ดังนั้น เสียงเจื้อยแจ้วว่าไม่มีเงินไต้โต๊ะคงจะจริง เป็นเพราะผู้ขายยังไม่จ่ายค่านายหน้าให้ ก็ยังไม่ได้เงินค่าสินค้านี่! ต่างจากการซื้อรถถัง รถรบจากยูเครนที่รับง่ายจ่ายคล่องกว่า แต่มีปัญหาสินค้าไม่มาตามสัญญาต้องไปซื้อจากจีนแทน
สรุป! การซื้อขายอาวุธมีค่านายหน้า ใครอย่าไปเรียกร้องขอแบ่งก็แล้วกัน!
เรื่องการจัดซื้ออาวุธของหน่วยงานกองทัพนั้น ชาวบ้านมักได้ยินคำรับรองแข็งขันจากผู้มีอำนาจ หรือเจ้าภาพว่าไม่มีใครมีนอกมีในได้ประโยชน์จากการจัดซื้อ เพราะเป็นการซื้อแบบ “จีทูจี” ไม่มีไต้โต๊ะ ตามน้ำ ทวนน้ำ ขอให้วางใจได้
สำหรับคนที่รู้เรื่องการค้าขายอาวุธหรือสินค้าอะไรก็แล้วแต่ ส่วนใหญ่ต้องมี “คอมมิชชัน” หรือ “ค่านายหน้า” ทั้งนั้น พนักงานขายต้องมีเงิน “คอมมิชชัน” เป็นแรงจูงใจ นอกเหนือจากเงินเดือนซึ่งไม่มากเมื่อเทียบกับงานตำแหน่งอื่นๆ
ทำไมต้องมีคนรู้สึกเหนียมอายเมื่อถูกถามถึงเงินค่านายหน้า? ทำไมต้องรับรองเสียงแข็งขันว่าไม่มีการรับจ่าย เพราะค่าคอมมิชชันไม่ได้ประกาศเป็นทางการ เว้นแต่พนักงานขายของตามห้าง หรือพนักงานขายของบริษัท
เงินค่าคอมมิชชันไม่ผิดกฎหมาย เพียงแต่ว่าใครเป็นคนรับเท่านั้น! ในการขายสินค้า พนักงานขายย่อมได้คอมมิชชัน ตัวแทน นายหน้าย่อมต้องได้รับเงินตอบแทน ไม่อย่างนั้นจะเอารายได้มาจากไหน ถ้าผู้ผลิตสินค้าไม่จ่ายเงินให้
การซื้อขายสินค้าเครื่องจักร เครื่องบินพาณิชย์ ก็มีเงินคอมมิชชัน บริษัทยักษ์ใหญ่เช่นโบอิ้งของสหรัฐหรือแอร์บัสของกลุ่มชาติยุโรปก็มีคอมมิชชันให้กับตัวแทนในประเทศไทย เพียงแต่ของโบอิ้งให้น้อย ไม่มีนอกเหนือจากที่กำหนด ต่างจากแอร์บัสซึ่ง “ต่อรอง” ได้ ตามมูลค่าของสัญญาและถ้าเป็นลูกค้าสำคัญ
การซื้อขายเครื่องบินมูลค่าเป็นแสนล้านบาทนั้นมีค่านายหน้ามหาศาลสำหรับตัวแทนขายหรือเอเย่นต์ รวมทั้งหลายลำที่จอดอยู่กลางแดดบริเวณสนามบินอู่ตะเภา ส่วนใหญ่ซื้อเพื่อเอาค่านายหน้ามาแบ่งกัน ทุกวันนี้ยังไม่มีใครรับผิดชอบ ผู้มีอำนาจในรัฐบาลยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ความเสียหายมหาศาล
กรณีการซื้อเครื่องยนต์โรลส์รอยซ์ก็เช่นกัน ยังไม่มีความคืบหน้า คนมีปัญหาอยากลืมและให้ชาวบ้านลืม เพราะมีพวกขาใหญ่นักงาบเกี่ยวโยงเยอะ
การซื้อเครื่องบินของและเครื่องยนต์ต้องมีเงินค่านายหน้า จะไม่มีปัญหาหรือข้อครหาถ้าตัวแทนไม่แบ่งเงินค่านายหน้าให้ผู้มีอำนาจสั่งซื้อหรือจัดการให้มีการซื้อขายเกิดขึ้น เช่นนักการเมือง ข้าราชการ ผู้บริหาร แต่ส่วนใหญ่นักการเมืองเป็นฝ่ายงาบหนักหรือฮุบทั้งหมด ผู้บริหารแทบไม่มีส่วนได้ แต่ต้องรับผิดชอบ
เงินค่าคอมมิชชันในวงการค้าอาวุธยุทโธปกรณ์มีจำนวนมากตามมูลค่าของสัญญา และเป็นเป้าหมายของการจับตามองเพราะมักมีคำถามเกี่ยวกับความเหมาะสมด้านคุณภาพ ราคา ความจำเป็น การผูกพันของการซื้อขาย อื่นๆ
ดังนั้นใครอย่ามาอ้างว่าการซื้อโดย “จีทูจี” ไม่มีคอมมิชชัน ไปหลอกคนบ้องตื้นได้ แต่คนรู้ทันได้ยินคำอ้างอย่างนั้นแล้วอยากอ้วก! ดูแล้วก็เห็นนักงาบหน้าเดิม เป็นนักจัดซื้อผู้ยิ่งใหญ่ ยัดเยียดซื้อให้โดยหน่วยงานไม่ต้องการก็ยังมี
ถึงมีคำพูดว่า การจัดซื้ออาวุธ “คนใช้ไม่ได้ซื้อ คนซื้อไม่ได้ใช้!” เคยมีกรณีที่เกิดอุบัติเหตุเพราะความไม่เชี่ยวชาญในการใช้ ทำให้เกิดเหตุบาดเจ็บล้มตาย
แม้แต่การซื้อแบบ Foreign military sales โดยสหรัฐฯ ผ่านหน่วยงานทหาร ผู้ผลิตก็ยังต้องมีเงินค่านายหน้าให้บริษัทตัวแทน 3 เปอร์เซ็นต์ ไม่อย่างนั้นจะเอาอะไรกิน เพราะตัวแทน นายหน้าเป็นผู้นำสินค้ายุทโธปกรณ์ไปเสนอให้หน่วยงาน และแน่นอน ข้อเสนอย่อมมีอะไรจูงใจให้ผู้มีอำนาจอนุมัติยอมรับซื้อสินค้านั้น
สหรัฐฯ มีกฎหมาย “Foreign Corrupt Practices Act” ห้ามติดสินบนในการขายสินค้าต่างประเทศ ครอบคลุมทั้งบริษัทเอกชนและหน่วยงานของรัฐ แต่ค่านายหน้า 3 เปอร์เซ็นต์เป็นเงินจ่ายให้ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่มีปัญหาน่าเกลียด
มันเป็นเรื่องเพราะตัวแทนเอเย่นต์ยอมแบ่งเงินค่านายหน้าให้คนมีอำนาจในหน่วยงานของประเทศผู้ซื้อนั่นแหละ ส่วนแบ่งนั้นแปรสภาพเป็น “สินบน” เพราะเจ้าหน้าที่ฝ่ายซื้อไม่มีส่วนต้องได้ค่านายหน้า เงินที่ได้รับนั้นจึงเป็นสินบน
สหรัฐฯ จึงเสียเปรียบในการแข่งขันในการขายในตลาดต่างประเทศเพราะไม่สามารถเสนอเงินไต้โต๊ะได้ ส่วนประเทศอื่นๆ ขึ้นอยู่กับความจำเป็นต้องเปิดตลาดขายสินค้าให้ได้ ประเทศสารขัณฑ์มักนิยมซื้อสินค้าเปิดตัวใหม่เสมอ
สินค้าห่วย ขายยาก คุณภาพมีปัญหา จะมีค่านายหน้าแปลงสภาพเป็นเงินสินบนก้อนงามๆ มาก ไม่อย่างนั้นประเทศสารขัณท์จะมีสินค้ายุทโธปกรณ์ ห่วยแตกซื้อมาไม่ได้ใช้มากมาย โละเอาไปทิ้งทะเลให้เป็นที่อยู่ของปะการังหรือ
อีกไม่นานเรือดำน้ำจากจีนมีโอกาสชนกับรถถังจีน หรือโบกี้รถไฟจีนในอ่าวไทยก็ได้เพราะระดับน้ำตื้น จะสร้างประวัติศาสตร์โลกเมื่อเรือดำน้ำชนรถถัง!!!
ย้ำอีกครั้ง การซื้อขายอาวุธยุทโธปกรณ์ให้ประเทศไทยทุกรายการมีเงินค่านายหน้า ค่าคอมมิชชัน ไม่มีปัญหา ไม่ผิดกฎหมายแน่นอน ถ้าเป็นเงินที่ตัวแทน นายหน้าได้รับจากผู้ผลิตหรือผู้ขาย และไม่ “จ่ายต่อ” ให้เจ้าหน้าที่ ผู้มีอำนาจ ถ้าเสนอให้ จะเป็นสินน้ำใจหรือให้โดยเสน่หาค่าเหนื่อยหรืออะไร ก็คือ “เงินสินบน”
ดังนั้นการซื้ออาวุธ รถถัง เรือดำน้ำ หรืออะไรก็แล้วแต่ ต้องมีเงินค่านายหน้า “จีทูจี” หรือแบบไหนก็มีเงินค่าคอมมิชชัน และระดับสูงกว่า 3 เปอร์เซ็นต์แน่นอน ต่อรองได้ ส่วนใหญ่ถึง 2 หลักด้วยซ้ำ บริษัทผู้ผลิตอาวุธจากจีนเสนอเงินค่าคอมมิสชั่นสูงเพื่อกระตุ้นให้ตัวแทนออกแรงผลักดันขายเต็มที่
ส่วนตัวแทน หรือนายหน้าจะไปแบ่งต่อให้ใครนั้น ฝ่ายจีนไม่เกี่ยว! “อั๊วะจ่ายเงินค่านายหน้าให้ลื้ออย่างเต็มที่ ลื้อจะใจดีแบ่งให้ใครเป็นเรื่องของลื้อ”
สำหรับเกาหลีนั้น ดินแดนหมูสยามเพิ่งมีการสั่งซื้อเครื่องบินไอพ่นฝึกบินจากบริษัทเกิดใหม่ นายหน้าในไทยก็ใหม่ จำนวน 8 ลำ มูลค่า 8.8 พันล้านบาท ก็มีเสียงเจื้อยแจ้วว่าเป็นการซื้อแบบ “จีทูจี” ไม่มีใครได้เงินค่านายหน้า รับรองได้
โธ่! วงการพ่อค้าอาวุธบอกว่ากรณีเกาหลี ค่านายหน้ามีการเสนอให้ที่ 6 เปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ ไม่มีปัญหาถ้านายหน้าเก็บไว้เอง ไม่แบ่งให้ใคร! แต่ทำได้หรือ อย่ามาถามหาใบเสร็จ เพราะคนรับเงินสินบนทุกรายในโลกไม่มีใครออกใบเสร็จ
ดังนั้น เสียงเจื้อยแจ้วว่าไม่มีเงินไต้โต๊ะคงจะจริง เป็นเพราะผู้ขายยังไม่จ่ายค่านายหน้าให้ ก็ยังไม่ได้เงินค่าสินค้านี่! ต่างจากการซื้อรถถัง รถรบจากยูเครนที่รับง่ายจ่ายคล่องกว่า แต่มีปัญหาสินค้าไม่มาตามสัญญาต้องไปซื้อจากจีนแทน
สรุป! การซื้อขายอาวุธมีค่านายหน้า ใครอย่าไปเรียกร้องขอแบ่งก็แล้วกัน!