สัปดาห์ที่ผ่านมามีวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา คือวันวิสาขบูชา ซึ่งตรงกับวันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำเดือน 6 ของทุกปี อันเป็นวันที่พระพุทธเจ้าทรงประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพาน ตรงกันอย่างน่าอัศจรรย์
ระยะหลังๆ มานี้ ผมไม่ค่อยอยากเข้าวัด เพราะหาวัดดีๆ ที่ธำรงหลักธรรมของพระพุทธเจ้าอย่างแท้จริงได้ยากเหลือเกิน พระสงฆ์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบตามพระธรรมวินัยในประเทศนี้ ก็นับวันจะเหลือน้อยลงแทบนับองค์ได้ นอกนั้นก็บวชเรียนกันแบบไม่ได้เคารพศรัทธาในหลักธรรมของพระพุทธองค์อย่างแท้จริง
เอาแค่การสละลดละตัวตนและปฏิปทาอันเป็นไปเพื่อการกำจัดกิเลส ดับทุกข์
เพื่อธำรงหลักแห่งอริยสัจ 4 และไตรสิกขาอันประกอบไปด้วย ศีล สมาธิ ปัญญา ก็หายากเต็มทน มีแต่การบ้ายศบ้าสมณศักดิ์ แสวงหาสะสมเพื่อความสุขเลียนแบบทางโลกกันอย่างอิ่มหนำในอามิสกิเลส แล้วก็สั่งสอนชักนำให้ผู้คนทำบุญทำทานกันแบบแสวงผล ห่างไกลจากหลักธรรมคำสั่งสอนของพุทธองค์อย่างสิ้นเชิง
เข้าวัดไปทีไร ผมจึงรู้สึกขัดแย้งต่อความรู้สึกจนผะอืดผะอมอย่างไรชอบกลทุกทีไป
ปีนี้เมื่อไม่เข้าวัดไปเวียนเทียนตามแบบพิธีที่ผู้คนเขาทำกัน ผมก็ตั้งใจจะสงบสติอารมณ์ตรึกธรรมคำสั่งสอนของพุทธองค์ และอยากจะเขียนถึงวันวิสาขบูชา เพื่อรำลึกถึงพุทธบารมีที่แผ่เมตตาแก่สรรพเวไนยสัตว์ในครั้งพุทธกาล
แต่แล้วข่าวทางสื่อสารมวลชนที่มากระทบหูกระทบตา สั่นสะเทือนอารมณ์ความรู้สึกเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาอย่างรุนแรง ก็ทำให้ผมต้องบิดปลายปากกามาเขียนถึงเรื่องราวอันเลวร้ายนั้น ที่ตรงข้ามกับความตั้งใจเดิมในวันวิสาขบูชาอย่างสิ้นเชิง
พยายามสูดลมหายใจลึกๆ ระงับโทสะที่พวยพุ่งให้สงบเย็นลงก่อนจะเขียนบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นบทกวีให้เสพกันได้อย่างเป็นสัจธรรม ท่ามกลางกลิ่นธูปควันเทียนในวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาวันนี้ โดยตั้งชื่อบทกวีว่า
“เอวัง...ก็มีด้วยประการฉะนี้”
ป่วยจริง หรือไม่จริง ไม่กระจ่าง
แต่ข้ออ้าง หลายครั้ง ฟังสับสน
ส่งใบ รับรองแพทย์ ก็ชอบกล
ดั้นด้นไป ออกถึง ราชบุรี
หลักฐาน ก็ค้าน ความเป็นจริง
จึงถูก ท้วงติง ว่าซั้วซี้
ไม่เคยไป ราชบุรี ซักกะที
ศาลไม่เชื่อ เลยต้องมี หมายจับไป
ศิษยานุศิษย์ ก็ยังซ่า
ไปร้อง “โอบามา” บ้ากันใหญ่
ใดเท็จ ใดจริง แจ้งแก่ใจ
เหตุไฉน ยังศรัทธา แบบบ้าบอ
ยังหวังท่อง สวรรค์ วิมานไหน
เจ้าลัทธิ ไปไม่ไหว อยู่รอมร่อ
จองค้อนจอง จรวด คงต้องรอ
ไปก็เจอ ตม.ทุกด่านไป
ลัทธิจานบิน ใกล้สิ้นแล้ว
เจ้าลัทธิ หาทางแจว ยังไม่ได้
ถูกสกัด ทุกหลักเขต ประเทศไทย
มนต์บทไหน ก็ไม่ขลัง...เอวังธัมมชโย
ว.แหวนลงยา
