ดอกคูณไหวช่อล้อลม
สีเหลืองร่วงพรมวัดบ้านไร่
ช่อฟ้าใบระกากวัดไกว
นกการ่ำไห้ระงมวัด
ลมพัดดอกคูณปลิวไสว
วิหารวัดบ้านไร่สงบสงัด
สัจจะอนิจจังสังสารวัฏ
เกิดอยู่แล้วพรากพลัดเป็นสัจธรรม
ดอกคูณร่วงหล่นจากต้นคูณ
นกกาอาดูรครวญคร่ำ
สิ้นแสงสว่างกลางมืดดำ
สิ้นคำจับใจ “กูให้มึง”
ว.แหวนลงยา
