กูอยากอยู่อย่างกูแต่เก่าก่อน
บวชเรียนละนิวรณ์ไม่วายวุ่น
พอมีคนมากมายมาพึ่งบุญ
กูก็ต้องเจือจุนจนวุ่นวาย
เสกเครื่องรางของขลังวันยังค่ำ
สั่งสอนธรรมกำกับก็วับหาย
เคาะกะโหลกกะลากันเรียงราย
มันก็ยังงมงายไม่เห็นธรรม
อยากแต่จะร่ำรวยอวยโชคลาภ
ไม่รู้บุญรู้บาปทุกเช้าค่ำ
มันไม่ดูที่กูสร้างที่กูทำ
กูไม่เคยเก็บงำแม้แดงเดียว
เงินทุกบาททุกสตางค์สร้างกุศล
สร้างโรงเรียนช่วยคนให้เข็นเคี่ยว
สร้างโรงพยาบาลรักษาและยาเยียว
สร้างทุกสิ่งโน้มเหนี่ยวเนื้อนาบุญ
กูไม่เก่งวาทกรรมคำเทศนา
ก็สอนสั่งพูดจาแบบลุ่นลุ่น
เตือนทุกครั้งสั่งทุกคราด้วยการุณ
ให้เห็นคุณค่าธรรมตามแบบกู
เครื่องรางที่มันสร้างให้กูเสก
กูก็บอกกูก็เขกให้ความรู้
ถ้าขับเร็วเหยียบมิดเต็มประตู
ก่อนลงคูกูไม่อยู่กูเผ่นแล้ว
เครื่องรางกูต้องคู่ความไม่ประมาท
บูชากูต้องฉลาดต้องแน่แน่ว
เป็นคนดีทำความดีทุกหน่อแนว
ถ้าทำชั่วกูก็แจวไปจากมึง
สังขารกูแก่ชราล้าโรยแรง
หยุดโลภหลงหยุดแข่งมาขอพึ่ง
สังขารกูอย่ายื้อยุดอย่าฉุดดึง
ก่อนลาจากฝากให้ซึ้ง ถึงรสพระธรรม
ว.แหวนลงยา
(ถอดใจเขียนแทนหลวงพ่อคูณ)
