ตอนนี้ไม่มีข่าวใดที่โด่งดังไปกว่าข่าวฆาตกรข่มขืนเด็กอายุ 13 บนรถไฟแล้วโยนทิ้งเป็นที่สะเทือนขวัญของคนทั่วไป ยิ่งผู้กระทำเป็นพนักงานดูแลรถนอนด้วยแล้ว ก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้น
รถไฟของเรามีมาช้านานแล้ว จัดว่าเป็นสิ่งทันสมัยแรกๆ ของเมืองไทย แต่ก่อนนักเรียนไปเรียนวิศวกรรมที่อังกฤษ กลับมาก็มารับราชการกรมรถไฟ ครูของผมคือ ม.จ.วิเศษศักดิ์ ชยางกูร ท่านก็เป็นคนหนึ่งในนั้น แต่ท่านต้องออกจากราชการเสียก่อน เพราะตอนกบฏบวรเดชท่านไปปล่อยรถไฟให้วิ่งชนทหารฝ่ายรัฐบาล
แต่ก่อนคนไทยจะไปไหนๆ ก็นั่งรถไฟ อย่างเวลาไปหัวหินก็เอาหม้อชามรามไหขนทั้งครัวขึ้นรถไฟ ดังนั้น อะไรดีๆ ก็เกิดขึ้นเพราะรถไฟไทย อย่างเช่น ภัตตาคารชั้นดีที่หัวหิน และหัวลำโพงซึ่งมีกุ๊กจีนแต่ทำอาหารฝรั่งจนเป็นต้นกำเนิดของอาหารแบบ “กุ๊กชอป” ที่ต่อมาเป็นภัตตาคารสีลม เป็นต้น ที่โด่งดังอีกอย่างหนึ่งก็คือข้าวผัดรถไฟ และเวลารถจอดตามสถานีต่างๆ ก็มีของกินอร่อยๆ ขาย เช่น ไก่ย่าง เป็นต้น
ผมเคยขึ้นรถไฟตอนเด็กๆ ขณะนั้นพ่อรับราชการโดนย้ายไปสุรินทร์ ผมจำได้ว่านั่งรถไฟไป และตื่นเต้นมากเพราะได้พบกับ ประยุทธ อุดมศักดิ์ เจ้าของฉายา “ม้าสีหมอก” ผมได้ขอถ่ายรูปร่วมกับประยุทธด้วย
หันมาพูดเรื่องการฆ่าข่มขืนที่อินเดียมีอยู่เป็นประจำ เพราะมีหลายสาเหตุ อย่างหนึ่งคือ วรรณะที่คนวรรณะต่ำมักถูกรังแก และเจ้าหน้าที่ก็ไม่สนใจจะช่วยเหลือ อีกอย่างหนึ่งเป็นเรื่องแปลกแต่จริง คืออินเดียชนบทนั้นไม่ค่อยจะมีส้วม โดยเฉพาะคนยากจนต้องไปถ่ายกลางป่า และต้องเดินออกไปนอกบ้าน ช่วงนี้แหละที่คนฉวยโอกาสเข้ามาข่มขืน เมื่อไม่นานมานี้ นักศึกษาแพทย์ถูกข่มขืนบนรถเมล์ และมีเด็กถูกข่มขืนแล้วฆ่า คนออกมาประท้วง จนในที่สุดรัฐบาลก็ต้องออกมาตรการรุนแรงคือ ประหารชีวิต
ของไทยเราก็มีเรื่องแบบนี้แยะ แต่คนบอกว่ามีผู้มาแจ้งความเพียง 10% เท่านั้น นอกนั้นอาย ดังนั้น เรื่องนี้จึงเป็นปัญหาสังคมที่ต้องช่วยกันแก้ไข นอกจากการเพิ่มโทษแล้ว ก็ยังต้องมีมาตรการอื่นๆ ควบคู่กันไปเป็นการป้องกันก่อนเกิดเหตุด้วย
มีบางคนบอกว่าการที่มีการข่มขืนก็เพราะสังคมกดดัน ในสังคมที่เรื่องเพศเป็นของต้องห้าม ผู้ชายก็เกิดความกดดัน บ้างก็ว่าผู้หญิงแต่งตัวยั่วยวน แต่ผมเห็นว่าการข่มขืนนั้นเป็นปัญหาของผู้ชายที่เกิดจากการเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก คือพ่อแม่ไม่สั่งสอนอบรมกล่อมเกลามากกว่า และเมื่อทำครั้งหนึ่งแล้วก็จะทำซ้ำอีก และคนทำมักจะเป็นคนมักมากในกามอย่างนายคนนี้ก็สารภาพว่า ชอบดูผู้หญิงโป๊ๆ ทางโทรศัพท์ เป็นต้น
ในสมัยใหม่หลายประเทศได้ยกเลิกโทษประหารชีวิตตามแนวความคิดใหม่ที่ทางฝ่ายราชทัณฑ์ต้องการปรับปรุงคือเน้นที่การฟื้นฟูบำบัด นอกจากนั้นยังจัดความเป็นอยู่ของที่คุมขังให้เป็นอย่างดีด้วย ผมเห็นว่าการลงโทษประหารชีวิตยังน่าจะมีอยู่ เพราะจะทำให้คนเข็ดหลาบและเกรงกลัวอาญาก่อนจะทำ ไม่เช่นนั้นพอถึงศาลสารภาพก็ได้ลดโทษ และแม้จะถูกจำคุกประหารชีวิตอยู่ไปนานๆ ก็ได้ลดโทษตามโอกาสต่างๆ
เวลานี้ อารมณ์ของคนดูเหมือนจะไปในทิศทางเดียวกันก็คือ ประหารชีวิต และมีคนออกมาล่าลายเซ็นเพื่อแก้กฎหมาย แต่เราต้องเลิกมาตรการไม่ประหารชีวิตเสียก่อน อาจกำหนดให้ต้องประหารชีวิตในกรณีที่มีการข่มขืนแล้วฆ่าอย่างเหี้ยมโหดเท่านั้น
รถไฟของเรามีมาช้านานแล้ว จัดว่าเป็นสิ่งทันสมัยแรกๆ ของเมืองไทย แต่ก่อนนักเรียนไปเรียนวิศวกรรมที่อังกฤษ กลับมาก็มารับราชการกรมรถไฟ ครูของผมคือ ม.จ.วิเศษศักดิ์ ชยางกูร ท่านก็เป็นคนหนึ่งในนั้น แต่ท่านต้องออกจากราชการเสียก่อน เพราะตอนกบฏบวรเดชท่านไปปล่อยรถไฟให้วิ่งชนทหารฝ่ายรัฐบาล
แต่ก่อนคนไทยจะไปไหนๆ ก็นั่งรถไฟ อย่างเวลาไปหัวหินก็เอาหม้อชามรามไหขนทั้งครัวขึ้นรถไฟ ดังนั้น อะไรดีๆ ก็เกิดขึ้นเพราะรถไฟไทย อย่างเช่น ภัตตาคารชั้นดีที่หัวหิน และหัวลำโพงซึ่งมีกุ๊กจีนแต่ทำอาหารฝรั่งจนเป็นต้นกำเนิดของอาหารแบบ “กุ๊กชอป” ที่ต่อมาเป็นภัตตาคารสีลม เป็นต้น ที่โด่งดังอีกอย่างหนึ่งก็คือข้าวผัดรถไฟ และเวลารถจอดตามสถานีต่างๆ ก็มีของกินอร่อยๆ ขาย เช่น ไก่ย่าง เป็นต้น
ผมเคยขึ้นรถไฟตอนเด็กๆ ขณะนั้นพ่อรับราชการโดนย้ายไปสุรินทร์ ผมจำได้ว่านั่งรถไฟไป และตื่นเต้นมากเพราะได้พบกับ ประยุทธ อุดมศักดิ์ เจ้าของฉายา “ม้าสีหมอก” ผมได้ขอถ่ายรูปร่วมกับประยุทธด้วย
หันมาพูดเรื่องการฆ่าข่มขืนที่อินเดียมีอยู่เป็นประจำ เพราะมีหลายสาเหตุ อย่างหนึ่งคือ วรรณะที่คนวรรณะต่ำมักถูกรังแก และเจ้าหน้าที่ก็ไม่สนใจจะช่วยเหลือ อีกอย่างหนึ่งเป็นเรื่องแปลกแต่จริง คืออินเดียชนบทนั้นไม่ค่อยจะมีส้วม โดยเฉพาะคนยากจนต้องไปถ่ายกลางป่า และต้องเดินออกไปนอกบ้าน ช่วงนี้แหละที่คนฉวยโอกาสเข้ามาข่มขืน เมื่อไม่นานมานี้ นักศึกษาแพทย์ถูกข่มขืนบนรถเมล์ และมีเด็กถูกข่มขืนแล้วฆ่า คนออกมาประท้วง จนในที่สุดรัฐบาลก็ต้องออกมาตรการรุนแรงคือ ประหารชีวิต
ของไทยเราก็มีเรื่องแบบนี้แยะ แต่คนบอกว่ามีผู้มาแจ้งความเพียง 10% เท่านั้น นอกนั้นอาย ดังนั้น เรื่องนี้จึงเป็นปัญหาสังคมที่ต้องช่วยกันแก้ไข นอกจากการเพิ่มโทษแล้ว ก็ยังต้องมีมาตรการอื่นๆ ควบคู่กันไปเป็นการป้องกันก่อนเกิดเหตุด้วย
มีบางคนบอกว่าการที่มีการข่มขืนก็เพราะสังคมกดดัน ในสังคมที่เรื่องเพศเป็นของต้องห้าม ผู้ชายก็เกิดความกดดัน บ้างก็ว่าผู้หญิงแต่งตัวยั่วยวน แต่ผมเห็นว่าการข่มขืนนั้นเป็นปัญหาของผู้ชายที่เกิดจากการเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก คือพ่อแม่ไม่สั่งสอนอบรมกล่อมเกลามากกว่า และเมื่อทำครั้งหนึ่งแล้วก็จะทำซ้ำอีก และคนทำมักจะเป็นคนมักมากในกามอย่างนายคนนี้ก็สารภาพว่า ชอบดูผู้หญิงโป๊ๆ ทางโทรศัพท์ เป็นต้น
ในสมัยใหม่หลายประเทศได้ยกเลิกโทษประหารชีวิตตามแนวความคิดใหม่ที่ทางฝ่ายราชทัณฑ์ต้องการปรับปรุงคือเน้นที่การฟื้นฟูบำบัด นอกจากนั้นยังจัดความเป็นอยู่ของที่คุมขังให้เป็นอย่างดีด้วย ผมเห็นว่าการลงโทษประหารชีวิตยังน่าจะมีอยู่ เพราะจะทำให้คนเข็ดหลาบและเกรงกลัวอาญาก่อนจะทำ ไม่เช่นนั้นพอถึงศาลสารภาพก็ได้ลดโทษ และแม้จะถูกจำคุกประหารชีวิตอยู่ไปนานๆ ก็ได้ลดโทษตามโอกาสต่างๆ
เวลานี้ อารมณ์ของคนดูเหมือนจะไปในทิศทางเดียวกันก็คือ ประหารชีวิต และมีคนออกมาล่าลายเซ็นเพื่อแก้กฎหมาย แต่เราต้องเลิกมาตรการไม่ประหารชีวิตเสียก่อน อาจกำหนดให้ต้องประหารชีวิตในกรณีที่มีการข่มขืนแล้วฆ่าอย่างเหี้ยมโหดเท่านั้น
