“เงื่อนตายประเทศไทย”

แล้วผมก็ได้ร่วมทำลายสถิติการชุมนุมต่อต้านรัฐบาลที่ยืดเยื้อยาวนานมากกว่า 193 วัน จากสถิติเดิมที่ผมเคยร่วมกับขบวนการพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยเคยทำไว้ เมื่อครั้งชุมนุมกับ พธม. พวกเราเคยปรารภกันว่า ถ้าคนไทยออกมาถึงล้านคนเมื่อใด เราจะปฏิวัติประเทศโดยประชาชนได้แน่นอน แต่มาบัดนี้ เพิ่งรู้ว่าเราคาดการณ์ผิด เพราะขบวนการ กปปส.ระดมคนไทยออกมาบนท้องถนนได้เกือบสิบล้านคน รัฐบาลหุ่นเชิดของระบอบทักษิณ ที่หน้าหนาหน้าทนก็ไม่รู้สึกรู้สาสะดุ้งสะเทือนแต่ประการใด และแม้แต่ศาลรัฐธรรมนูญวินิจฉัยให้นางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร สิ้นสุดความเป็นรัฐมนตรี หลุดออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรีไปแล้ว มันก็ยังถูลู่ถูกังลากพาบรรดารัฐมนตรีที่หลุดรอดเหลืออยู่ยึดครองอำนาจรัฐอย่างไม่กระดากอายอีกต่อไป

ผมมาร่วมชุมนุมกับมวลชน กปปส.โคราช ทั้งที่สวนลุมพินี จนย้ายมาปักหลักอยู่ที่ถนนราชดำเนินอีกครั้งหนึ่งในขณะนี้ ซึ่งกำนันสุเทพประกาศเป็นวันเผด็จศึก และสงครามครั้งสุดท้าย แต่ผ่านไปอีกหนึ่งสัปดาห์แล้ว ก็ยังมองไม่ออกว่ามวลมหาประชาชนจะได้รับชัยชนะอย่างไร เงื่อนไขต่างๆ ที่จะนำพาไปสู่การตั้งรัฐบาลของประชาชนเพื่อปฏิรูปประเทศไทย ตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ตั้งแต่การเริ่มชุมนุมเมื่อหกเดือนก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะติดกึกติดกักยุ่งเหยิงอีรุงตุงนังกันไปหมด และท้ายที่สุด เหมือนจะเริ่มถึงทางตันที่หลายคนถึงกับทุบโต๊ะว่า ต้องให้ทหารออกมาทำการรัฐประหารยึดอำนาจรัฐเท่านั้น ฟังแล้วก็ได้แต่เซ็งเป็ด และเกือบหมดอาลัยตายอยากไปเหมือนกัน เสียดายแรงกายแรงใจที่ทุ่มเทร่วมกับมวลมหาประชาชนมาเกือบ 200 วัน

แล้วผมก็ได้แต่ระบายออกมาเป็นบทกวี สองสามบท ฝากมาให้แฟนานุแฟนของ ว.แหวนลงยา ได้สดับตรับอ่าน ในห้วงเวลารอการผ่าทางตันประเทศไทยอย่างระทึกใจ

1) “วั น เ ผ ด็ จ ศึ ก”
เหมือนใกล้แต่ไกลตา ยิ่งไขว่คว้ายิ่งห่างไกล
ข้างหน้าเห็นหลักชัย แต่ทำไมไปไม่ถึง
เผด็จศึกเผด็จใด ยืดเยื้อไปในดื้อดึง
ย่อหย่อนไม่ขึงตึง เหมือนเชือกว่าวสาวลอยลม
ฤา วิถีเผด็จศึก ไม่ลุ่มลึกไม่แหลมคม
อหิงสาค้าคารม ฝูงสัตว์ร้ายไม่ฟังเสียง
หัวขาดยังฟาดหาง รวมฝูงกร่างคับวังเวียง
ด่าศาลว่าศาลเอียง ด่าอำมาตย์ว่าขาดธรรม
มวลมหาประชาชน ยังอดทนยังเคี่ยวกรำ
ล้านล้านรอการนำ รอกำนันเผด็จศึก!

2) “ม ะ ม่ ว ง ห ล่ น”
หล่นแล้วหล่นอีกเกือบหมดต้น
ยังจะรอให้หล่นไปถึงไหน
หน้าที่พิทักษ์ประเทศไทย
หรือยังมีอะไรติดค้างคอ
กระเดือกกลืนหรือสำรอกออกให้หมด
แล้วเล่นบทที่ไม่ดีฝ่อ
มวลชนล้านล้านก็เหลือพอ
ไม่ต้องรออะไรหล่น ต่อไปแล้ว

3) “เ งื่ อ น ต า ย”
ฤา ประเทศถึงทางตัน
เหมือนเชือกฟั่นพันเงื่อนตาย
ร้อยรัดรอคลี่คลาย
แต่ไร้คนจะแก้มัด
หลายปมในคมเชือก
อาจต้องเลือกด้วยการตัด
ใครคนถูกเลือกคัด
ต้องกล้าตัดปมเงื่อนตาย

        ว.แหวนลงยา