1. “ทุกข์ยาก คนทำนา”
หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินทุกถิ่นที่
ทำนาปรังนาปีทำนาข้าว
คนทำนาทุกข์ยากมายืดยาว
กระดูกสันหลังแตกร้าวทุกชาวนา
คนกินข้าวขาวๆ ทุกคำข้าว
ไม่รู้ร้อนรู้หนาวไม่รู้ค่า
ข้าวทุกเมล็ดกลั่นจากเหงื่อและน้ำตา
จากต้นกล้าจนเป็นรวงล้วนยากเย็น
พึ่งน้ำฝนบางครั้งฝนก็ล้นหลาก
แล้งก็แล้งแห้งผากแสนยากเข็ญ
นาล่มนาแล้งล้วนลำเค็ญ
กว่าจะเป็นเมล็ดข้าวเลี้ยงผู้คน
สู้ลำบากตรากตรำกับธรรมชาติ
มีเหลือมีขาดไม่เคยบ่น
แต่วันนี้ ชาวนา ยากทานทน
เมื่อถูกคนชาติชั่วโกงชาวนา
คนกินข้าวเนรคุณบุญคุณข้าว
จำนำข้าวอื้อฉาวอย่างชั่วช้า
โกงทุกเม็ดทุกคำไม่นำพา
โกงสต็อกโกงขายค้าอย่างบ้าบอ
เหลืออดเหลือทนจะทวงถาม
เลิกติดเลิกตามคนขี้ฉ้อ
ลุกจากนามาถนนไม่ทนรอ
ไม่มาขอแต่มาไล่ ไอ้รัฐบาลโกง!
2. “ดอกจาน..กับชาวนา”
ดอกจานบานรับลมแล้ง
ชูดอกสีแดง แดงฉาน
แต้มแต่งป่าดงกันดาร
สีสันอีสานฤดูแล้ง
กอไผ่ไหวยอดออดแอด
แสงแดดส่องคลองขอดแห้ง
ดอกจานบานล้อแดดลมแรง
ร่วงสีแดงคลุมดินลูกรัง
ฉากธรรมชาติชนบท
ต้นจานหลั่นลดเป็นฉากหลัง
ลมแล้งแดงเพลิงเพิ่มพลัง
เหงื่อไคลไหลหลั่งรอพ้นแล้ง
ผืนนาแห้งผากรอฝนหน้า
ชูชุบดินนาแตกระแหง
ร้อยดอกจานเป็นมาลัยแดง
บวงสรวงตกแต่งศาลปู่ตา
ขอให้ฝนตกต้องตามฤดู
ให้นาข้าวเฟื่องฟูทุกข้าวกล้า
จำนำข้าวคราวก่อนให้ได้มา
แต่ได้ข้าวคราวหน้าไม่จำนำ
เข็ดขยาดโครงการจำนำข้าว
มันโกงชาวนากันจนอิ่มหนำ
ย่ำยีทุกข์ยากคนตรากตรำ
คนที่ทำนาข้าวให้คนกิน
โกงจนคนปลูกข้าวผูกคอตาย
พลีชีวิตวางวายใช้หนี้สิน
อำนาจรัฐชั่วโฉดโหดทมิฬ
กินเนื้อเลือดที่หลั่งรินของชาวนา
ดอกจานบานรับลมแล้ง
ร่วงดอกสีแดงกลางแดดจ้า
เก็บดอกมาร้อยเป็นมาลา
บูชานาข้าว ที่คนโกง
3. “รัฐบาลโกงชาวนา”
ต้องตายอีกกี่ศพ
จึงจะจบการก่อกรรม
โกงข้าวที่จำนำ
ทำระยำกับชาวนา
ต้องทนอีกกี่ทน
จึงจะพ้นการบีฑา
เช็ดเลือดเช็ดน้ำตา
อย่าร้องขออีกต่อไป
ใครคนเจ้าของข้าว
ทุกเมล็ดข้าวนี่ของใคร
เลือดเนื้อและเหงื่อไคล
ที่หยาดไหลใครสร้างทำ
ใครไถใครพลิกฟื้น
นาทุกผืนใครหว่านดำ
ทุกข์ยากใครตรากตรำ
ใครก่อกรรมกับชาวนา
เนรคุณบุญคุณข้าว
จำนำข้าวหลอกราคา
ข้าวไปเงินไม่มา
บีบคั้นฆ่าชาวนาตาย
เรียงรายตายรายวัน
คนโกงมันนิ่งดูดาย
กินหรูอยู่สบาย
อ้างง่ายๆ เงินไม่มี
ทุกข์ทนเกินทนทาน
รัฐบาลทรพี
ชาวนามาวันนี้
มาขับไล่รัฐบาล
เงินโกงจงคืนมา
ทั้งค่าข้าวจำนำนาน
โทษผิดฟ้องประจาน
ทุกโทษฐาน โกงชาวนา!
4. “จำนำข้าว โกงชาวนา”
ข้าวกูที่จำนำ
มึงให้กำใบประทวน
หยาดเหงื่อกูล้วนๆ
เลือดเนื้อกูที่มึงกิน
ข้าวกูที่มึงโกง
กูเปิดโปงฟ้องฟ้าดิน
สาปแช่ง พวกมึงสิ้น
ให้สาสม สาระยำ!
ว.แหวนลงยา
