ผมเห็นข่าวว่า กำนัน และผู้ใหญ่บ้านกำลังจะจัดม็อบเพื่อไล่ม็อบชาวสวนยางที่ควนหนองหงส์ ร่อนพิบูลย์ รู้สึกกังวลใจมาก...เพราะนั่นหมายถึงชาวบ้านต้องทำร้ายกันเอง มันเจ็บปวดมากนะครับ ผมจึงเขียนบทกวีชิ้นนี้ขึ้นมาเพื่อเตือนกัน!
------------------------------
เป็นกำนัน ผู้ใหญ่บ้าน..คือนายบ้าน
เป็นข้าราชการปกครองของท้องถิ่น
ต้องดูแลลูกบ้าน การอยู่กิน
ให้อุ่นเอมอาจิณ สิ้นทุกข์ภัย
อย่าลืมถึงที่มาว่าใครส่ง
ให้ดำรงตำแหน่งแต่งชุดใส่
ชุดกากีมีบั้ง ให้ชั่งใจ
ทำอะไรก็ต้องตรองให้ต้องการ
เมื่อลูกบ้านเดือดร้อนนอนไม่หลับ
ต้องขยับเข้าด้วยช่วยไขขาน
เป็นคนนำแก้เข็ญอย่างเป็นงาน
ให้ชาวบ้านได้พึ่งพาคราอับจน
ใช่ข่มขู่ชาวบ้านผู้ใช้สิทธิ์
ยอมรับใช้ความคิดผู้ฉ้อฉล
เหลิงหลงใช้อำนาจ บทบาทพิกล
จ้องแปลงร่างออกปล้นคนของตัว
กลับมายืนเคียงข้างอย่าง “นายบ้าน”
อย่าหักหาญเหี้ยมโหดอย่างโฉดชั่ว
ชาวบ้านสิเป็นนาย ที่ต้องกลัว
ต้องค้อมหัวรับใช้..ใช่เนรคุณ!
กร ศิริวัฒโณ
