หลังจากที่ได้ใช้เวลาพิจารณาสิบกว่าปี ศาลฎีกาคดีทางการเมืองก็ตัดสินให้นายประชา มาลีนนท์ จำคุก 12 ปีในคดีรถและเรือดับเพลิงที่สั่งซื้อในราคา 6,600 ล้านบาท เกินราคาไปถึงหนึ่งเท่า แต่นายประชา ไม่ไปปรากฏตัวที่ศาลโดยมีข่าวว่านายประชาได้หนีไปอเมริกาแล้ว เหมือนกับนักการเมืองคนอื่นๆ ที่จำได้ก็มี พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร, กำนันเป๊าะ และนายวัฒนา อัศวเหม
อ่านข่าวแล้วมันก็น่าเจ็บใจที่คนโกงรวมหัวกันสั่งซื้อของเกินไปตั้ง 3,000 ล้านบาท กลับลอยนวล อย่างดีก็ยึดเงินประกันเท่านั้นเอง
ในเวลาใกล้เคียงกัน นายชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์ ก็ออกมาให้ข้อมูลว่าสำนักงานเลขาธิการรัฐสภาซื้อเครื่องดื่มน้ำจากเกาหลีเครื่องละ 75,000 บาท ในขณะที่เมืองไทยเราขายเพียง 5,000 บาทเท่านั้น คือแพงกว่าปกติ 70,000 บาท นับว่าเป็นเรื่องน่าอับอายเพราะเป็นหน่วยงานของ ส.ส. ทาง ส.ส.น่าจะสนใจดูแลเป็นพิเศษ
การซื้อของเกินราคาดูเป็นเรื่องปกติ และระบาดกันอยู่ในแวดวงนักการเมือง สมัยก่อนเราได้ยินแต่การกินเล็กกินน้อยหรือกินตามน้ำ หากจะมีการซื้อของเกินราคาไปบ้างแต่ก็ไม่มากนัก ผิดกับสมัยนี้ นอกจากนั้นการกินตามน้ำก็ไม่มีแล้ว มีแต่ “กินทวนน้ำ” คือตั้งโครงการมากินกันโดยเฉพาะ เราจึงเห็นนักการเมืองรวยๆ มีตั้งแยะ
ผมไปปลูกบ้านอยู่เขาใหญ่ คนเฝ้าบ้านเล่าว่าเขามีเพื่อนบ้าน อบต. แต่ก่อนก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เวลานี้อู้ฟู้มากมีเมียถึง 7 คนแล้ว แสดงว่าการโกงกินนี้ระบาดไปถึงท้องถิ่น เรียกว่ากินกันทั่วประเทศ เป็นเรื่องธรรมดาของนักการเมืองไทย
มีคนบอกว่าแต่ก่อนเมืองไทยมีคนโกงน้อย ข้าราชการกลัวเกรงความผิด และมีความซื่อสัตย์ นอกจากนั้นโอกาสที่จะโกงกินก็มีน้อย ที่มีอยู่มากหน่อยในสมัยก่อนก็คือการรีดไถ และเป็นการข่มขู่รีดไถกับคนจีนซึ่งเป็นคนกลุ่มน้อย มีอยู่ในหมู่ผู้รักษากฎหมาย แต่พอมาหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ข้าวยากหมากแพง ศีลธรรมของคนเสื่อมลง การคอร์รัปชันก็เกิดมากขึ้นอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน
ในแอฟริกาถือว่าการคอร์รัปชันเป็นเรื่องธรรมดา ดังที่เรียกกันว่า “Polities of the Stomach” แปลว่า การเมืองเป็นเรื่องของท้องคือการกินโดยแท้ ผมมีเพื่อนเป็นรัฐมนตรีอยู่ที่รัฐซาบาห์ของมาเลเซีย เวลาลงเครื่องบินที่เมืองโกตาคินาบาลู ก็จะเห็นบ้านหลังเบ้อเริ่มของเขาตั้งอยู่บนยอดเขา ประชาชนชมเขามากว่าสมัยก่อนรัฐบาลเอา 70 ประชาชนได้ 30 พอมาถึงสมัยเจ้าเพื่อนผมมันกินแค่ 30 ประชาชนได้ 70
สำหรับเมืองไทยเราสงสัยว่าระหว่างรัฐบาลกับประชาชนใครได้เท่าไร บางคนบอกว่าเวลานี้เงิน 100 บาท นักการเมืองเอาไป 30 บาท บางคนก็เรียกเงินก่อนก็มี บางทีจะอนุมัติเงินโครงการอุดหนุนท้องถิ่น ก็ชักไว้ก่อน 30 เปอร์เซ็นต์ ไม่งั้นเงินโครงการก็ไม่ออกมาเสียที
เวลานี้เรามี ป.ป.ช.แต่คนดีๆ ใน ป.ป.ช.ก็จะหมดวาระไปหลายคนอย่างเช่น คุณกล้านรงค์ จันทิก เป็นต้น ดังนั้นคนแข็งๆ ที่รู้วิธีโกงก็จะหมดไป ส่วนพวกนักการเมืองก็สามารถพัฒนากลวิธีได้พิสดารมากขึ้นอย่างที่เราไม่คาดคิด
เรื่องของคนโกงนี้ หากจะปราบกันจริงๆ ต้องคิดถึงคำว่า “โอกาส” คนจะโกงก็เพราะมีช่องทางหรือมีโอกาส และหากจะทำให้คนหวาดกลัว โอกาสที่คนโกงจะถูกจับได้หรือถูกลงโทษก็จะต้องมีอยู่สูง แต่ในบ้านเราโอกาสที่คนโกงจะรอดมีมากกว่าโอกาสที่จะถูกจับได้
เรื่องของอดีต รมช.ประชา มาลีนนท์ เป็นสิ่งที่แสดงว่าศาลยังเอาจริงอยู่ อันว่านายประชาผู้นี้เขาว่ากันว่า บรรดาพี่น้องต่างกีดกันออกไปไม่ให้มายุ่งกับการค้าก็เลยไปเล่นการเมือง อยู่ที่ไหนก็มีเรื่องที่นั่น นี่คือการเมืองไทย น่าอนาถใจเสียจริงๆ
อ่านข่าวแล้วมันก็น่าเจ็บใจที่คนโกงรวมหัวกันสั่งซื้อของเกินไปตั้ง 3,000 ล้านบาท กลับลอยนวล อย่างดีก็ยึดเงินประกันเท่านั้นเอง
ในเวลาใกล้เคียงกัน นายชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์ ก็ออกมาให้ข้อมูลว่าสำนักงานเลขาธิการรัฐสภาซื้อเครื่องดื่มน้ำจากเกาหลีเครื่องละ 75,000 บาท ในขณะที่เมืองไทยเราขายเพียง 5,000 บาทเท่านั้น คือแพงกว่าปกติ 70,000 บาท นับว่าเป็นเรื่องน่าอับอายเพราะเป็นหน่วยงานของ ส.ส. ทาง ส.ส.น่าจะสนใจดูแลเป็นพิเศษ
การซื้อของเกินราคาดูเป็นเรื่องปกติ และระบาดกันอยู่ในแวดวงนักการเมือง สมัยก่อนเราได้ยินแต่การกินเล็กกินน้อยหรือกินตามน้ำ หากจะมีการซื้อของเกินราคาไปบ้างแต่ก็ไม่มากนัก ผิดกับสมัยนี้ นอกจากนั้นการกินตามน้ำก็ไม่มีแล้ว มีแต่ “กินทวนน้ำ” คือตั้งโครงการมากินกันโดยเฉพาะ เราจึงเห็นนักการเมืองรวยๆ มีตั้งแยะ
ผมไปปลูกบ้านอยู่เขาใหญ่ คนเฝ้าบ้านเล่าว่าเขามีเพื่อนบ้าน อบต. แต่ก่อนก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เวลานี้อู้ฟู้มากมีเมียถึง 7 คนแล้ว แสดงว่าการโกงกินนี้ระบาดไปถึงท้องถิ่น เรียกว่ากินกันทั่วประเทศ เป็นเรื่องธรรมดาของนักการเมืองไทย
มีคนบอกว่าแต่ก่อนเมืองไทยมีคนโกงน้อย ข้าราชการกลัวเกรงความผิด และมีความซื่อสัตย์ นอกจากนั้นโอกาสที่จะโกงกินก็มีน้อย ที่มีอยู่มากหน่อยในสมัยก่อนก็คือการรีดไถ และเป็นการข่มขู่รีดไถกับคนจีนซึ่งเป็นคนกลุ่มน้อย มีอยู่ในหมู่ผู้รักษากฎหมาย แต่พอมาหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ข้าวยากหมากแพง ศีลธรรมของคนเสื่อมลง การคอร์รัปชันก็เกิดมากขึ้นอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน
ในแอฟริกาถือว่าการคอร์รัปชันเป็นเรื่องธรรมดา ดังที่เรียกกันว่า “Polities of the Stomach” แปลว่า การเมืองเป็นเรื่องของท้องคือการกินโดยแท้ ผมมีเพื่อนเป็นรัฐมนตรีอยู่ที่รัฐซาบาห์ของมาเลเซีย เวลาลงเครื่องบินที่เมืองโกตาคินาบาลู ก็จะเห็นบ้านหลังเบ้อเริ่มของเขาตั้งอยู่บนยอดเขา ประชาชนชมเขามากว่าสมัยก่อนรัฐบาลเอา 70 ประชาชนได้ 30 พอมาถึงสมัยเจ้าเพื่อนผมมันกินแค่ 30 ประชาชนได้ 70
สำหรับเมืองไทยเราสงสัยว่าระหว่างรัฐบาลกับประชาชนใครได้เท่าไร บางคนบอกว่าเวลานี้เงิน 100 บาท นักการเมืองเอาไป 30 บาท บางคนก็เรียกเงินก่อนก็มี บางทีจะอนุมัติเงินโครงการอุดหนุนท้องถิ่น ก็ชักไว้ก่อน 30 เปอร์เซ็นต์ ไม่งั้นเงินโครงการก็ไม่ออกมาเสียที
เวลานี้เรามี ป.ป.ช.แต่คนดีๆ ใน ป.ป.ช.ก็จะหมดวาระไปหลายคนอย่างเช่น คุณกล้านรงค์ จันทิก เป็นต้น ดังนั้นคนแข็งๆ ที่รู้วิธีโกงก็จะหมดไป ส่วนพวกนักการเมืองก็สามารถพัฒนากลวิธีได้พิสดารมากขึ้นอย่างที่เราไม่คาดคิด
เรื่องของคนโกงนี้ หากจะปราบกันจริงๆ ต้องคิดถึงคำว่า “โอกาส” คนจะโกงก็เพราะมีช่องทางหรือมีโอกาส และหากจะทำให้คนหวาดกลัว โอกาสที่คนโกงจะถูกจับได้หรือถูกลงโทษก็จะต้องมีอยู่สูง แต่ในบ้านเราโอกาสที่คนโกงจะรอดมีมากกว่าโอกาสที่จะถูกจับได้
เรื่องของอดีต รมช.ประชา มาลีนนท์ เป็นสิ่งที่แสดงว่าศาลยังเอาจริงอยู่ อันว่านายประชาผู้นี้เขาว่ากันว่า บรรดาพี่น้องต่างกีดกันออกไปไม่ให้มายุ่งกับการค้าก็เลยไปเล่นการเมือง อยู่ที่ไหนก็มีเรื่องที่นั่น นี่คือการเมืองไทย น่าอนาถใจเสียจริงๆ
