ในกรณีปราสาทพระวิหารมีหน่วยงานที่ต้องรับผิดชอบมากกว่า 14 หน่วยงาน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นข้าราชการสังกัดกรมกองกระทรวงต่างๆ ทั้งฝ่ายทหารและพลเรือน รวมความได้ว่าตลอดระยะเวลา 50 ปีนับตั้งแต่ พ.ศ. 2505 ที่ศาลโลกตัดสินให้ปราสาทพระวิหารอยู่ภายใต้อธิปไตยของกัมพูชา เรายกตัวปราสาทให้เป็นกรรมสิทธิ์ชั่วคราวตามข้อสงวนสิทธิ์ที่จะเรียกคืนตัวปราสาทในอนาคต เป็นที่น่าประหลาดใจว่ารัฐบาลในระยะเวลาที่ผ่านมาไม่เคยสนใจที่จะเรียกคืนตัวปราสาทจากเขมรเลย แม้พื้นที่รอบตัวปราสาทพระวิหารจึงเป็นของไทยตามที่หน่วยงานราชการต่างๆ มายืนยัน อาทิ กระทรวงการต่างประเทศ กรมแผนที่ทหาร กรมอุทยานแห่งชาติ เป็นต้น
อีกทั้งพื้นที่โดยรอบปราสาทพระวิหารยังได้ประกาศขึ้นทะเบียนเป็น “อุทยานแห่งชาติ” และเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าพนมดงรัก ด้วยเหตุนี้เราไม่อาจปฏิเสธได้ว่า กัมพูชาได้เฉพาะซากปราสาทและพื้นที่ที่รองรับตัวปราสาทเท่านั้น แต่ก็ยังไม่มีรัฐบาลพ่อมหาจำเริญผู้ใดกล้าหาญทวงปราสาทพระวิหารคืน
มติคณะกรรมการมรดกโลกที่ออกมาในสมัยการประชุมครั้งที่ 32 ได้ยอมรับว่ากัมพูชาสามารถขึ้นทะเบียนได้เฉพาะตัวปราสาท พื้นที่โดยรอบแม้แต่หน้าผาเป็นของไทย และขอความร่วมมือจากไทยในการที่จะผนวกพื้นที่โดยรอบนั้นเข้าสู่แผนบริหารการจัดการ 7 ชาติ ต่อมาในภายหลังแผนการนี้ได้ยุติลง
นับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2553 เป็นต้นมา หน่วยทหารก็ดี กระทรวงการต่างประเทศก็ดี ดำเนินการถอนทหารออกจากพื้นที่รอบตัวปราสาท โดยไม่มีการแจ้งหรือแถลงการณ์อย่างเป็นทางการ หน่วยงานต่างๆ มีสถานะไม่อยากรับผิดชอบต่อพื้นที่นี้ กรมอุทยานแห่งชาติ อุทยานแห่งชาติเขาพระวิหาร กรมสนธิสัญญาและกฎหมาย กรมเอเชียตะวันออก กรมกิจการชายแดน กองทัพภาคที่ 2 กรมยุทธการทหารบก จังหวัดศรีสะเกษ หรือแม้แต่สถานีตำรวจอำเภอบึงมะลู ก็ล้วนแล้วแต่โยนกลองกันไปมา ไม่อยากรับเผือกร้อนว่าใครควรจะรับผิดชอบ
ในการที่กองกำลังติดอาวุธเขมรและชาวเขมรเข้ามายึดครองพื้นที่ ออกลูกออกหลานกินขี้ปี้นอนกันในเขตอุทยานแห่งชาติ และแผ่นดินไทยโดยมิได้ขออนุญาต หรือว่าข้าราชการเหล่านี้คิดจะร่วมเฉลิมฉลองในวาระที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวองค์ปัจจุบันมีพระชนมายุครบ 84 พรรษา หรือ 7 รอบ ด้วยการยกดินแดน 4.6 ตารางกิโลเมตรอันเป็นแผ่นดินไทยให้กับเขมร คนเหล่านี้ยังคงนิ่งเฉยกับการเสียดินแดนทั้งตั้งใจและรู้ไม่เท่าทัน เล่นโยนกลองไปมาอย่างสนุกสนานไม่รู้ร้อนรู้หนาว และอ้างว่าศาลโลกกำลังจะตัดสิน ต้องรอศาลพ่อคุณตัดสินเสียก่อนและปล่อยให้ฮุนเซนและชาวเขมรมากระทำย่ำยีในวาระอันเป็นมหามงคลนี้
อีกทั้งพื้นที่โดยรอบปราสาทพระวิหารยังได้ประกาศขึ้นทะเบียนเป็น “อุทยานแห่งชาติ” และเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าพนมดงรัก ด้วยเหตุนี้เราไม่อาจปฏิเสธได้ว่า กัมพูชาได้เฉพาะซากปราสาทและพื้นที่ที่รองรับตัวปราสาทเท่านั้น แต่ก็ยังไม่มีรัฐบาลพ่อมหาจำเริญผู้ใดกล้าหาญทวงปราสาทพระวิหารคืน
มติคณะกรรมการมรดกโลกที่ออกมาในสมัยการประชุมครั้งที่ 32 ได้ยอมรับว่ากัมพูชาสามารถขึ้นทะเบียนได้เฉพาะตัวปราสาท พื้นที่โดยรอบแม้แต่หน้าผาเป็นของไทย และขอความร่วมมือจากไทยในการที่จะผนวกพื้นที่โดยรอบนั้นเข้าสู่แผนบริหารการจัดการ 7 ชาติ ต่อมาในภายหลังแผนการนี้ได้ยุติลง
นับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2553 เป็นต้นมา หน่วยทหารก็ดี กระทรวงการต่างประเทศก็ดี ดำเนินการถอนทหารออกจากพื้นที่รอบตัวปราสาท โดยไม่มีการแจ้งหรือแถลงการณ์อย่างเป็นทางการ หน่วยงานต่างๆ มีสถานะไม่อยากรับผิดชอบต่อพื้นที่นี้ กรมอุทยานแห่งชาติ อุทยานแห่งชาติเขาพระวิหาร กรมสนธิสัญญาและกฎหมาย กรมเอเชียตะวันออก กรมกิจการชายแดน กองทัพภาคที่ 2 กรมยุทธการทหารบก จังหวัดศรีสะเกษ หรือแม้แต่สถานีตำรวจอำเภอบึงมะลู ก็ล้วนแล้วแต่โยนกลองกันไปมา ไม่อยากรับเผือกร้อนว่าใครควรจะรับผิดชอบ
ในการที่กองกำลังติดอาวุธเขมรและชาวเขมรเข้ามายึดครองพื้นที่ ออกลูกออกหลานกินขี้ปี้นอนกันในเขตอุทยานแห่งชาติ และแผ่นดินไทยโดยมิได้ขออนุญาต หรือว่าข้าราชการเหล่านี้คิดจะร่วมเฉลิมฉลองในวาระที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวองค์ปัจจุบันมีพระชนมายุครบ 84 พรรษา หรือ 7 รอบ ด้วยการยกดินแดน 4.6 ตารางกิโลเมตรอันเป็นแผ่นดินไทยให้กับเขมร คนเหล่านี้ยังคงนิ่งเฉยกับการเสียดินแดนทั้งตั้งใจและรู้ไม่เท่าทัน เล่นโยนกลองไปมาอย่างสนุกสนานไม่รู้ร้อนรู้หนาว และอ้างว่าศาลโลกกำลังจะตัดสิน ต้องรอศาลพ่อคุณตัดสินเสียก่อนและปล่อยให้ฮุนเซนและชาวเขมรมากระทำย่ำยีในวาระอันเป็นมหามงคลนี้
