ช่วงปลาย ม.ค. ๒๕๕๕ ที่ผ่านมา ผมขับรถเที่ยวไปในเส้นทางขอนแก่น อุดรฯ สกลฯ กาฬสินธุ์ มหาสารคาม ซึ่งเป็นดินแดนใจกลางอีสานบ้านเฮา ผมขับไปตามถนนเล็กๆ ซอกแซกลดเลี้ยวเลื้อยไปเรื่อย
ได้ผ่าน “หมู่บ้านเสื้อแดง” หลายหมู่ ...บางหมู่ติดแต่ธงแดงพอให้รู้เป็นนัย แต่บางหมู่ก็โจ่งแจ้งกว่านั้น โดยมีป้ายมาตรฐานที่ “หน่วยเหนือ” ทำมาให้ติดประกาศเลยว่า “หมู่บ้านเสื้อแดง”
ป้ายดังกล่าวนี้มีการสแกนรูป พ.ต.ท. ทักษิณ ยิ้มหราชูนิ้วเป็นสัญลักษณ์เฉพาะตนอีกด้วย (ที่เมื่อปี ๒๕๔๓ หลังชนะเลือกตั้งเคยลงทุนมหาศาลพิมพ์รูปโปสเตอร์ตนเองแต่งชุดอำมาตย์ใหญ่เต็มยศไปติดไว้ทั่วประเทศ โดยไม่แจ้งว่าทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร)
บางหมู่บ้านไม่ติดธงอะไร แต่บางหมู่บ้านก็ติดธงเหลืองระนาว โดยมีตราสัญลักษณ์ ภปร.ติดอยู่กลางธงด้วย ไม่ทราบเป็นเพียงความบังเอิญหรือประสงค์ต้องการสื่ออะไรให้มันดูค้านกัน
น่าสังเกตว่าในช่วง ต.ค. ๒๕๑๙ นั้นกลุ่ม “ลูกเสือชาวบ้าน” ที่ถูกจัดตั้งขึ้นมานั้นเป็นชาวบ้านนอกเสียเป็นส่วนใหญ่ พวกนี้มีวาระสำคัญในการจงรักภักดีและปกป้องสถาบัน มาวันนี้ พ.ศ. ๒๕๕๓ พวกเสื้อแดงได้ถูกจัดตั้งมาอีกแล้ว และดูเหมือนว่าพวกนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นกลุ่มเดียวกันกับพวกลูกเสือชาวบ้านนั่นแหละ แต่คราวนี้มีวาระตรงข้ามเลย
เป็นการแปลกมากที่พวกเขาเปลี่ยนสีเสื้อได้แบบตรงข้าม ทั้งที่พวกเขาควรจะจงรักภักดีต่อสถาบันมากกว่าเมื่อปี ๒๕๑๙ เสียอีก เพราะจากปีนั้นมา ในหลวงได้อุทิศพระวรกายทรงงานเพื่อสังคมมาก ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีอย่างกว้างขวางจากการเผยแพร่ของสื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโทรทัศน์ที่เป็นสื่อที่มีอิทธิพลมากต่อคนกลุ่มนี้
ในขณะที่ทักษิณเข้ามาประชานิยมไม่กี่ปี (โดยใช้เงินภาษีของพวก “เสื้อสีอื่น”) พวกเขากลับนิยมชมชื่นขนาดเอารูปหน้าไปสแกนใส่ป้าย “หมู่บ้านเสื้อแดง” ด้วยความภูมิใจ
พวกหมู่บ้านแดงเหล่านี้คงไม่ตระหนักว่า น้ำ ไฟ ถนนลาดยาง การสื่อสาร โรงเรียน การชลประทาน และความเจริญอื่นที่เข้าไปถึงหมู่บ้านของพวกเขา ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้นกว่าเดิมมากนั้น ส่วนใหญ่มาจากภาษีของ “คนเสื้อสีอื่น” ทั้งสิ้น ทั้งนี้เพราะคนเสื้อแดงส่วนใหญ่มีรายได้ไม่ถึงระดับเสียภาษีเงินได้บุคคล
การจัดตั้งหมู่บ้านเสื้อแดงนี้ถ้าคิดว่าแน่จริงก็ควรประกาศไม่รับงบประมาณจากรัฐด้วยนะ อยากดูว่านายใหญ่ที่ยิ้มหราคาป้ายอยู่นั้นจะอุปถัมภ์งบประมาณให้ทดแทนไหม
ผมขับรถไปถึง “หมู่บ้านพังโคน” (อ.พังโคน จ.สกลนคร) ซึ่งในอดีตคือศูนย์กลางการจัดตั้งของคอมมิวนิสต์ แต่วันนี้อำนาจทุนนิยมทำให้กลายเป็นอำเภอใหญ่ มีไก่ย่างขายระนาว ผมไปสั่งไก่ย่างที่แผงริมทาง สั่งเสร็จแล้วจึงได้เห็นป้ายติดไว้ว่า “ไก่ย่างป้า...ไก่ย่างเสื้อแดง นปช.” ...ฮ่วย ถ้าเห็นเสียก่อนคงไม่ซื้อกินหรอก เพราะไม่อยากมีส่วนโยงไก่ย่างไปสู่การเมือง
ต้องนับถือน้ำใจในความรักเสื้อแดงของ นปช.รายนี้จริงๆ ยอมเสียลูกค้าเสื้อเหลืองที่มีกำลังซื้อมากไปอย่างไม่ไยดี (หรือว่าป้าแกคิดไม่ถึงก็ไม่ทราบ)
จากนั้นผมขับเลี้ยวขวาไป อ.วาริชภูมิ ผ่านมาสักหน่อยถึงบ้านหนองกุง เห็นป้าย “อนุสรณ์สถาน จิตร ภูมิศักดิ์” เลยต้องเลี้ยวเข้าไปเยี่ยมสักหน่อย เป็นสถานที่เล็กๆ เปลี่ยว เงียบสงัด ร่มเย็น กลางสวนป่า ปรากฏว่ามีผมไปอยู่รายเดียว เลยเอาไก่ปิ้ง นปช.ไปกินกะส้มตำ ริมตำแหน่งที่ท่านจิตร (เสื้อแดงตัวจริง) ถูกยิงตาย
กินอยู่ประมาณ ๑ ช.ม. ก็ไม่มีใครมาคารวะ อีกทั้งสถานที่ก็ทรุดโทรมมาก ห้องน้ำก็ไม่มีน้ำ ใบไม้ยัดคอห่านแน่น สภาพทั่วไปบ่งว่า มีคนมาเที่ยวชมน้อยมาก แต่คงมีคนทำความสะอาดเดือนละครั้งกระมัง
จิตร เป็นเด็กหนุ่มที่ฉลาด และกล้าหาญมาก แต่ผมวิจารณ์ว่าจิตรมีอคติครอบงำจิตใจมากเกินไป ทำให้ตีความอะไรผิดพลาดไปมาก โดยเฉพาะประเด็น “ศักดินา” ผมจึงได้เขียนบทความโต้จิตรไว้ ซึ่งได้ถูกพวกแดงจ๋าเอาไปโพสต์ในเว็บประชาไทยเพื่อเป็นเป้าล่อให้ด่าทอผมหยาบคายมากหลาย
ถึงอย่างไร จิตรก็เป็น “เสื้อแดง” อุดมคติที่จริงใจ ไม่มีวาระซ่อนเร้น นอกเสียจากอยากเห็นความเท่าเทียมกันของสังคมอย่างแท้จริง แต่เขาไม่มีเวทีแสดงออก เลยต้องเข้าป่าจับปืนต่อสู้กับอำนาจรัฐ
แต่วันนี้อนิจจา เห็นพฤติกรรมแกนนำเสื้อแดงที่รวยล้นมาจากทุนนิยมสามานย์ แล้วกลับมาหลอกคนบ้านนอกคอกนาด้วยประชานิยม โดยมีวาระซ่อนเร้นเพื่อใช้เป็นฐานให้พวกตนปีนป่ายไปสู่ความร่ำรวย ฟุ้งเฟ้อ ยิ่งขึ้นแล้ว ให้รู้สึกสะอิดสะเอียนยิ่งนัก
แม้เราจะเห็นต่างกัน แต่วันนี้ขอคารวะดวงวิญญาณจิตร ภูมิศักดิ์ ที่ใช้ชีวิตอย่างสมถะในป่าเขา จนถูกปลิดชีวิตอย่างแสนน่าสงสารกลางป่าใหญ่ที่เปลี่ยวอ้างว้าง
จาก จิตร ภูมิศักดิ์ ถึง แกนนำกลุ่มเสื้อแดงวันนี้ ...จากของจริง ถึงของเก๊ ....ทำให้คิดไปว่าคนพวกหลังนี้พอตายแล้วจะมีใครสร้างอนุสรณ์สถานให้ไหมหนอ ถ้ามี..จะมีคนเข้าไปเยี่ยมสักนานๆ ครั้งบ้างไหมหนอ
ได้ผ่าน “หมู่บ้านเสื้อแดง” หลายหมู่ ...บางหมู่ติดแต่ธงแดงพอให้รู้เป็นนัย แต่บางหมู่ก็โจ่งแจ้งกว่านั้น โดยมีป้ายมาตรฐานที่ “หน่วยเหนือ” ทำมาให้ติดประกาศเลยว่า “หมู่บ้านเสื้อแดง”
ป้ายดังกล่าวนี้มีการสแกนรูป พ.ต.ท. ทักษิณ ยิ้มหราชูนิ้วเป็นสัญลักษณ์เฉพาะตนอีกด้วย (ที่เมื่อปี ๒๕๔๓ หลังชนะเลือกตั้งเคยลงทุนมหาศาลพิมพ์รูปโปสเตอร์ตนเองแต่งชุดอำมาตย์ใหญ่เต็มยศไปติดไว้ทั่วประเทศ โดยไม่แจ้งว่าทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร)
บางหมู่บ้านไม่ติดธงอะไร แต่บางหมู่บ้านก็ติดธงเหลืองระนาว โดยมีตราสัญลักษณ์ ภปร.ติดอยู่กลางธงด้วย ไม่ทราบเป็นเพียงความบังเอิญหรือประสงค์ต้องการสื่ออะไรให้มันดูค้านกัน
น่าสังเกตว่าในช่วง ต.ค. ๒๕๑๙ นั้นกลุ่ม “ลูกเสือชาวบ้าน” ที่ถูกจัดตั้งขึ้นมานั้นเป็นชาวบ้านนอกเสียเป็นส่วนใหญ่ พวกนี้มีวาระสำคัญในการจงรักภักดีและปกป้องสถาบัน มาวันนี้ พ.ศ. ๒๕๕๓ พวกเสื้อแดงได้ถูกจัดตั้งมาอีกแล้ว และดูเหมือนว่าพวกนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นกลุ่มเดียวกันกับพวกลูกเสือชาวบ้านนั่นแหละ แต่คราวนี้มีวาระตรงข้ามเลย
เป็นการแปลกมากที่พวกเขาเปลี่ยนสีเสื้อได้แบบตรงข้าม ทั้งที่พวกเขาควรจะจงรักภักดีต่อสถาบันมากกว่าเมื่อปี ๒๕๑๙ เสียอีก เพราะจากปีนั้นมา ในหลวงได้อุทิศพระวรกายทรงงานเพื่อสังคมมาก ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีอย่างกว้างขวางจากการเผยแพร่ของสื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโทรทัศน์ที่เป็นสื่อที่มีอิทธิพลมากต่อคนกลุ่มนี้
ในขณะที่ทักษิณเข้ามาประชานิยมไม่กี่ปี (โดยใช้เงินภาษีของพวก “เสื้อสีอื่น”) พวกเขากลับนิยมชมชื่นขนาดเอารูปหน้าไปสแกนใส่ป้าย “หมู่บ้านเสื้อแดง” ด้วยความภูมิใจ
พวกหมู่บ้านแดงเหล่านี้คงไม่ตระหนักว่า น้ำ ไฟ ถนนลาดยาง การสื่อสาร โรงเรียน การชลประทาน และความเจริญอื่นที่เข้าไปถึงหมู่บ้านของพวกเขา ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้นกว่าเดิมมากนั้น ส่วนใหญ่มาจากภาษีของ “คนเสื้อสีอื่น” ทั้งสิ้น ทั้งนี้เพราะคนเสื้อแดงส่วนใหญ่มีรายได้ไม่ถึงระดับเสียภาษีเงินได้บุคคล
การจัดตั้งหมู่บ้านเสื้อแดงนี้ถ้าคิดว่าแน่จริงก็ควรประกาศไม่รับงบประมาณจากรัฐด้วยนะ อยากดูว่านายใหญ่ที่ยิ้มหราคาป้ายอยู่นั้นจะอุปถัมภ์งบประมาณให้ทดแทนไหม
ผมขับรถไปถึง “หมู่บ้านพังโคน” (อ.พังโคน จ.สกลนคร) ซึ่งในอดีตคือศูนย์กลางการจัดตั้งของคอมมิวนิสต์ แต่วันนี้อำนาจทุนนิยมทำให้กลายเป็นอำเภอใหญ่ มีไก่ย่างขายระนาว ผมไปสั่งไก่ย่างที่แผงริมทาง สั่งเสร็จแล้วจึงได้เห็นป้ายติดไว้ว่า “ไก่ย่างป้า...ไก่ย่างเสื้อแดง นปช.” ...ฮ่วย ถ้าเห็นเสียก่อนคงไม่ซื้อกินหรอก เพราะไม่อยากมีส่วนโยงไก่ย่างไปสู่การเมือง
ต้องนับถือน้ำใจในความรักเสื้อแดงของ นปช.รายนี้จริงๆ ยอมเสียลูกค้าเสื้อเหลืองที่มีกำลังซื้อมากไปอย่างไม่ไยดี (หรือว่าป้าแกคิดไม่ถึงก็ไม่ทราบ)
จากนั้นผมขับเลี้ยวขวาไป อ.วาริชภูมิ ผ่านมาสักหน่อยถึงบ้านหนองกุง เห็นป้าย “อนุสรณ์สถาน จิตร ภูมิศักดิ์” เลยต้องเลี้ยวเข้าไปเยี่ยมสักหน่อย เป็นสถานที่เล็กๆ เปลี่ยว เงียบสงัด ร่มเย็น กลางสวนป่า ปรากฏว่ามีผมไปอยู่รายเดียว เลยเอาไก่ปิ้ง นปช.ไปกินกะส้มตำ ริมตำแหน่งที่ท่านจิตร (เสื้อแดงตัวจริง) ถูกยิงตาย
กินอยู่ประมาณ ๑ ช.ม. ก็ไม่มีใครมาคารวะ อีกทั้งสถานที่ก็ทรุดโทรมมาก ห้องน้ำก็ไม่มีน้ำ ใบไม้ยัดคอห่านแน่น สภาพทั่วไปบ่งว่า มีคนมาเที่ยวชมน้อยมาก แต่คงมีคนทำความสะอาดเดือนละครั้งกระมัง
จิตร เป็นเด็กหนุ่มที่ฉลาด และกล้าหาญมาก แต่ผมวิจารณ์ว่าจิตรมีอคติครอบงำจิตใจมากเกินไป ทำให้ตีความอะไรผิดพลาดไปมาก โดยเฉพาะประเด็น “ศักดินา” ผมจึงได้เขียนบทความโต้จิตรไว้ ซึ่งได้ถูกพวกแดงจ๋าเอาไปโพสต์ในเว็บประชาไทยเพื่อเป็นเป้าล่อให้ด่าทอผมหยาบคายมากหลาย
ถึงอย่างไร จิตรก็เป็น “เสื้อแดง” อุดมคติที่จริงใจ ไม่มีวาระซ่อนเร้น นอกเสียจากอยากเห็นความเท่าเทียมกันของสังคมอย่างแท้จริง แต่เขาไม่มีเวทีแสดงออก เลยต้องเข้าป่าจับปืนต่อสู้กับอำนาจรัฐ
แต่วันนี้อนิจจา เห็นพฤติกรรมแกนนำเสื้อแดงที่รวยล้นมาจากทุนนิยมสามานย์ แล้วกลับมาหลอกคนบ้านนอกคอกนาด้วยประชานิยม โดยมีวาระซ่อนเร้นเพื่อใช้เป็นฐานให้พวกตนปีนป่ายไปสู่ความร่ำรวย ฟุ้งเฟ้อ ยิ่งขึ้นแล้ว ให้รู้สึกสะอิดสะเอียนยิ่งนัก
แม้เราจะเห็นต่างกัน แต่วันนี้ขอคารวะดวงวิญญาณจิตร ภูมิศักดิ์ ที่ใช้ชีวิตอย่างสมถะในป่าเขา จนถูกปลิดชีวิตอย่างแสนน่าสงสารกลางป่าใหญ่ที่เปลี่ยวอ้างว้าง
จาก จิตร ภูมิศักดิ์ ถึง แกนนำกลุ่มเสื้อแดงวันนี้ ...จากของจริง ถึงของเก๊ ....ทำให้คิดไปว่าคนพวกหลังนี้พอตายแล้วจะมีใครสร้างอนุสรณ์สถานให้ไหมหนอ ถ้ามี..จะมีคนเข้าไปเยี่ยมสักนานๆ ครั้งบ้างไหมหนอ
