รอยเตอร์ – นักวิจัยแดนกีวีชี้การมีขี้เมาเข้ามาในชีวิต บั่นทอนทั้งสุขภาพร่างกายและจิตใจ ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นคนในบ้าน คนรัก เพื่อนหรือเพื่อนร่วมงานก็ตาม
การสำรวจกลุ่มตัวอย่างกว่า 3,000 คนที่รายงานผลใน ‘แอ็ดดิกชัน’ พบว่าคนที่มีสมาชิกในครอบครัว เพื่อน หรือเพื่อนร่วมงานดื่มหนัก ให้คะแนนสุขภาพและความสุขของตัวเองต่ำกว่าคนที่ไม่มีคนเมาเกี่ยวข้องในชีวิต รวมถึงมีสุขภาพทั่วไปต่ำกว่ามาตรฐาน เช่น มีอาการเจ็บปวดเรื้อรัง กังวลและซึมเศร้า อีกทั้งมีความพึงพอใจกับชีวิตน้อยกว่า
แซลลี แคสส์เวลล์ จากมหาวิทยาลัยแมสซีในโอ๊กแลนด์ นิวซีแลนด์ เสริมว่าผลโดยทั่วไปเทียบเท่ากับคนที่ต้องดูแลผู้พิการ
อย่างไรก็ตาม แคสส์เวลล์ยอมรับว่าการค้นพบนี้ไม่ได้พิสูจน์ว่าการอยู่ท่ามกลางนักดื่มที่ดื่มหนักเป็นต้นเหตุของปัญหาของกลุ่มตัวอย่าง แต่ตั้งข้อสังเกตว่าการศึกษานี้เป็นแค่ ‘ช่วงจังหวะเดียวของชีวิต’ เท่านั้น
หมายความว่าอาจมีปัจจัยอื่นเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เป็นต้นว่าคนที่มีภาวะที่เป็นสุขต่ำมีแนวโน้มมากขึ้นที่จะดึงดูดพวกขี้เหล้าเมายาเข้ามาในชีวิต
นอกจากนั้น คนที่รู้จักนักดื่มมักเมาหัวราน้ำเองอยู่แล้ว และมีแนวโน้มมีการศึกษาหรือมีรายได้ต่ำ กระนั้น นี่ไม่ใช่คำอธิบายสำหรับผลการค้นพบนี้
การศึกษาชิ้นนี้ครอบคลุมกลุ่มตัวอย่างอายุ 12-80 ปี จำนวน 3,038 คน ที่ถูกถามว่ามีคนดื่มหนักอยู่ในชีวิตหรือไม่ โดยที่กลุ่มตัวอย่างจะนิยามความหมายและขอบเขตของการดื่มหนักในใจเอง
โดยรวมแล้วกลุ่มตัวอย่าง 1 ใน 3 ตอบว่ามีคนเมาอยู่ในชีวิตอย่างน้อย 1 คนในช่วงปีที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เป็นสมาชิกครอบครัวหรือคนรัก แต่บางกรณีเป็นเพื่อนร่วมงาน
ผลลัพธ์ที่ไม่น่าแปลกใจคือคนที่อยู่ร่วมกับคอเหล้าจริงๆ มีคะแนนสุขภาพและภาวะที่เป็นสุขโดยรวมต่ำที่สุด อย่างไรก็ดี แม้แต่คนที่เกี่ยวข้องกับนักดื่มน้อยมาก เช่น คนที่มีเพื่อนร่วมงานหรือญาติห่างๆ ดื่ม มีความพึงพอใจกับชีวิตน้อยกว่าคนที่ในชีวิตไม่มีใครเกี่ยวข้องกับเหล้าเลย
แคสเวลล์ทิ้งท้ายว่า ผลศึกษานี้ควรเป็นประเด็นหารือเกี่ยวกับนโยบายที่พุ่งเป้าที่นักดื่ม เช่น การขึ้นราคาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ หรือเพิ่มความเข้มงวดของกฎหมายเมาห้ามขับและการกำหนดอายุขั้นต่ำที่สามารถดื่มเหล้าได้ เป็นต้น
การสำรวจกลุ่มตัวอย่างกว่า 3,000 คนที่รายงานผลใน ‘แอ็ดดิกชัน’ พบว่าคนที่มีสมาชิกในครอบครัว เพื่อน หรือเพื่อนร่วมงานดื่มหนัก ให้คะแนนสุขภาพและความสุขของตัวเองต่ำกว่าคนที่ไม่มีคนเมาเกี่ยวข้องในชีวิต รวมถึงมีสุขภาพทั่วไปต่ำกว่ามาตรฐาน เช่น มีอาการเจ็บปวดเรื้อรัง กังวลและซึมเศร้า อีกทั้งมีความพึงพอใจกับชีวิตน้อยกว่า
แซลลี แคสส์เวลล์ จากมหาวิทยาลัยแมสซีในโอ๊กแลนด์ นิวซีแลนด์ เสริมว่าผลโดยทั่วไปเทียบเท่ากับคนที่ต้องดูแลผู้พิการ
อย่างไรก็ตาม แคสส์เวลล์ยอมรับว่าการค้นพบนี้ไม่ได้พิสูจน์ว่าการอยู่ท่ามกลางนักดื่มที่ดื่มหนักเป็นต้นเหตุของปัญหาของกลุ่มตัวอย่าง แต่ตั้งข้อสังเกตว่าการศึกษานี้เป็นแค่ ‘ช่วงจังหวะเดียวของชีวิต’ เท่านั้น
หมายความว่าอาจมีปัจจัยอื่นเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เป็นต้นว่าคนที่มีภาวะที่เป็นสุขต่ำมีแนวโน้มมากขึ้นที่จะดึงดูดพวกขี้เหล้าเมายาเข้ามาในชีวิต
นอกจากนั้น คนที่รู้จักนักดื่มมักเมาหัวราน้ำเองอยู่แล้ว และมีแนวโน้มมีการศึกษาหรือมีรายได้ต่ำ กระนั้น นี่ไม่ใช่คำอธิบายสำหรับผลการค้นพบนี้
การศึกษาชิ้นนี้ครอบคลุมกลุ่มตัวอย่างอายุ 12-80 ปี จำนวน 3,038 คน ที่ถูกถามว่ามีคนดื่มหนักอยู่ในชีวิตหรือไม่ โดยที่กลุ่มตัวอย่างจะนิยามความหมายและขอบเขตของการดื่มหนักในใจเอง
โดยรวมแล้วกลุ่มตัวอย่าง 1 ใน 3 ตอบว่ามีคนเมาอยู่ในชีวิตอย่างน้อย 1 คนในช่วงปีที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เป็นสมาชิกครอบครัวหรือคนรัก แต่บางกรณีเป็นเพื่อนร่วมงาน
ผลลัพธ์ที่ไม่น่าแปลกใจคือคนที่อยู่ร่วมกับคอเหล้าจริงๆ มีคะแนนสุขภาพและภาวะที่เป็นสุขโดยรวมต่ำที่สุด อย่างไรก็ดี แม้แต่คนที่เกี่ยวข้องกับนักดื่มน้อยมาก เช่น คนที่มีเพื่อนร่วมงานหรือญาติห่างๆ ดื่ม มีความพึงพอใจกับชีวิตน้อยกว่าคนที่ในชีวิตไม่มีใครเกี่ยวข้องกับเหล้าเลย
แคสเวลล์ทิ้งท้ายว่า ผลศึกษานี้ควรเป็นประเด็นหารือเกี่ยวกับนโยบายที่พุ่งเป้าที่นักดื่ม เช่น การขึ้นราคาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ หรือเพิ่มความเข้มงวดของกฎหมายเมาห้ามขับและการกำหนดอายุขั้นต่ำที่สามารถดื่มเหล้าได้ เป็นต้น
