เกี่ยวกับการสร้างชาติไทยใหม่ ผู้เขียนคิดอยู่สองเรื่องคือ
เรื่องแรก ความเข้าใจตรงกันของคนไทย “ทุกฝ่าย” โดยเฉพาะในขบวนการการเมืองภาคประชาชน ว่าคณะผู้บริหารประเทศที่ถือเอาผลประโยชน์เฉพาะตนเป็นตัวตั้ง ใช้อำนาจแบบฉ้อฉล โกงบ้านกินเมือง คือ “ปมปัญหา” ของประเทศไทย ซึ่งที่มาของกลุ่มบุคคลเหล่านี้ ก็คือระบบการเลือกตั้งที่มีการซื้อสิทธิ์ขายเสียงกันทั่วไป การป้องกันมิให้พวกเขาเข้ามาใช้อำนาจบริหารประเทศ ถึงที่สุดแล้ว ก็ต้อง “ล้มโต๊ะ” ยกเลิกระบบการเลือกตั้งทั่วไป แล้ว “ตั้งโต๊ะ” เปิดการปรึกษาหารือกันระดับชาติ ให้ตัวแทนของ “ทุกฝ่าย” เข้ามามีส่วนร่วมคิด กำหนดกระบวนการได้มาซึ่งคณะผู้บริหารประเทศที่ถือเอาผลประโยชน์ของประเทศและประชาชนเป็นตัวตั้งอย่างแท้จริง
ทั้งนี้ “ทุกฝ่าย” เมื่อยืนหยัดในความเป็นจริง เริ่มต้นจากความเป็นจริง ก็จะสามารถเข้าใจตรงกันได้ว่า ผู้นำประเทศที่ทุจริตโกงกิน บริหารประเทศเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน ไม่เป็นที่ยอมรับของสังคมโลกแล้ว นั่นคือ เมื่อใดประชาชนลุกขึ้นมาขับไล่ ผู้นำที่ตกอำนาจก็จะไม่มีแผ่นดินอยู่ ประเทศที่เจริญแล้วจะไม่ยอมให้เข้าประเทศ ชาวโลกจะพากันประณาม
กรณีของ พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ได้พิสูจน์ถึงความจริงนี้แล้ว และเมื่อเร็วๆ นี้ ผู้นำประเทศตูนิเซีย ก็เป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง เมื่อถูกมวลชนลุกฮือขับไล่ ก็พาลูกเมียหลบหนีไปต่างประเทศ แต่ปรากฏว่า ถูกปฏิเสธจากรัฐบาลของประเทศที่เจริญแล้ว เช่น ฝรั่งเศส จำต้องระหกระเหินไปอาศัยอยู่ในกลุ่มประเทศตะวันออกกลาง บริเวณเดียวกันกับที่ พ.ต.ท.ทักษิณ พำนักอยู่
“ทุกฝ่าย” ต้องเข้าใจตรงกันว่า การล้มเลิกระบบการเลือกตั้งทั่วไป มิใช่ล้มเลิกระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข ตรงกันข้าม มันเป็นมาตรการที่จำเป็น สำหรับการสร้างระบบใหม่ ที่สามารถได้มาซึ่งคณะผู้บริหารประเทศที่ถือเอาผลประโยชน์ของประเทศชาติและประชาชนเป็นตัวตั้ง ซึ่งจะเป็นจุดเริ่มต้นของระบบประชาธิปไตยแบบใหม่ ที่จะเป็นหลักประกันให้เกิดการเมืองที่ถือเอาผลประโยชน์ของประเทศชาติและประชาชนเป็นตัวตั้ง การเลือกตั้งทั่วไปที่จะเกิดขึ้นในอนาคต จักต้องเป็นไปเพื่อสนองตอบต่อความเรียกร้องต้องการของประชาชนอย่างแท้จริง
อีกทั้ง “ทุกฝ่าย” ต้องได้ข้อสรุปตรงกันว่า เหตุที่ต้องเลิกระบบการเลือกตั้งทั่วไป ก็เพราะการแก้ไขปัญหาการซื้อสิทธิ์ขายเสียง ไม่อาจบรรลุความสำเร็จได้ด้วยวิธีการที่ดำเนินไป “ภายในระบบ” ดังที่ปรากฏให้เห็นเป็นหลักฐานชัดเจนแล้ว ในห้วงหลายสิบปีที่ผ่านมา มาตรการป้องกันต่างๆ ที่กำหนดขึ้น ใช้ไม่ได้ผล ดังนั้น จึงจำเป็นต้องแก้ไขด้วยวิธีการ “ล้มโต๊ะ” การเมืองกินชาติ แล้ว “ตั้งโต๊ะ” การเมืองสร้างชาติ ให้ตัวแทนจาก “ทุกฝ่าย” มาร่วมคิดร่วมกำหนด ร่วม “นวัตกรรม” ระบบกลไกที่มีความเป็นประชาธิปไตยจริงๆ โดยถือเอาผลประโยชน์ของประเทศชาติและประชาชนเป็นตัวตั้งอย่างแท้จริง
การที่ “ทุกฝ่าย” มาร่วมคิด ร่วมกำหนด ร่วม “นวัตกรรม” ระบบการได้มาซึ่งคณะผู้บริหารประเทศแบบใหม่ ในความเป็นจริงก็คือการวางรากฐานให้แก่การสร้างชาติไทยใหม่ ในยุคที่สังคมโลกกำลังก้าวเข้าสู่สภาวะใหม่ ด้วยฝีก้าวที่เร็วและถี่ยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
นับเป็นภารกิจอันยิ่งใหญ่ที่ “ทุกฝ่าย” ต้องร่วมกันทำ บนฐานความเข้าใจร่วมกันนี้
เรื่องที่สอง เมื่อเราจะสร้างชาติกันใหม่ จะต้องเปิดหูเปิดตา ศึกษาทำความเข้าใจใน “กฎเกณฑ์” การพัฒนาของสังคมโลก โดยเฉพาะ “กฎเกณฑ์ร่วม” ของประเทศที่นำหน้าอยู่ในยุคปัจจุบัน อันได้แก่ จีน สิงคโปร์ และเกาหลีใต้
กระนั้น “กฎเกณฑ์ร่วม” ก็ยังไม่ใช่คำตอบสุดท้ายว่า ประเทศไทยจะพัฒนาไปได้ด้วยดี และบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ เพราะมันเป็นเพียงข้อสรุปจากการปฏิบัติที่มีลักษณะ “ทั่วไป” ที่มีอยู่ร่วมกันของทั้งประเทศจีน สิงคโปร์ และเกาหลีใต้ ในทางปฏิบัติ เรายังจำเป็นต้องเข้าถึง “กฎเกณฑ์เฉพาะ” ที่สะท้อนสภาวะเป็นจริงของเรา เพื่อใช้เป็น “กุญแจ” ไขประตูไปสู่การพัฒนาของประเทศของเราเอง
ด้วยเหตุนี้ สิ่งที่เราจะต้องทำไปพร้อมๆ กันก็คือ ด้านหนึ่ง เราต้องนำเอา “กฎเกณฑ์ร่วม” หรือกฎเกณฑ์ทั่วไปมาปรับใช้กับประเทศไทย อีกด้านหนึ่ง เราจะต้องเข้าถึงกฎเกณฑ์เฉพาะของเราเอง ดำเนินการสร้างชาติตามกฎเกณฑ์เฉพาะของเราเอง เกี่ยวกับการเข้าถึงกฎเกณฑ์เฉพาะ แล้วดำเนินการพัฒนาประเทศตามกฎเกณฑ์เฉพาะของตนเองนั้น ดูเหมือนประเทศจีนและสิงคโปร์จะเป็นกรณีศึกษา หรือ “โมเดล” ที่ช่วยให้เราเข้าใจได้ง่ายขึ้น
ในความเข้าใจของผู้เขียน กฎเกณฑ์เฉพาะของจีนที่เป็น “กุญแจ” นำไปสู่การสร้างชาติได้สำเร็จ ก็คือ การสร้างพรรคการเมือง (พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศจีน) ที่เข้มแข็ง ยึดมั่นในอุดมการณ์ยาวไกล และประกอบไปด้วยกลุ่มผู้นำและผู้ปฏิบัติงานที่ยึดมั่นในผลประโยชน์ของประเทศชาติและประชาชนอย่างแท้จริง อีกนัยหนึ่ง ก็คือ “การสร้างชาติด้วยการสร้างพรรค”
ส่วน “กุญแจ” ของสิงคโปร์ก็คือการสร้างทีมผู้บริหารประเทศที่มีคุณภาพ
เรื่องแรก ความเข้าใจตรงกันของคนไทย “ทุกฝ่าย” โดยเฉพาะในขบวนการการเมืองภาคประชาชน ว่าคณะผู้บริหารประเทศที่ถือเอาผลประโยชน์เฉพาะตนเป็นตัวตั้ง ใช้อำนาจแบบฉ้อฉล โกงบ้านกินเมือง คือ “ปมปัญหา” ของประเทศไทย ซึ่งที่มาของกลุ่มบุคคลเหล่านี้ ก็คือระบบการเลือกตั้งที่มีการซื้อสิทธิ์ขายเสียงกันทั่วไป การป้องกันมิให้พวกเขาเข้ามาใช้อำนาจบริหารประเทศ ถึงที่สุดแล้ว ก็ต้อง “ล้มโต๊ะ” ยกเลิกระบบการเลือกตั้งทั่วไป แล้ว “ตั้งโต๊ะ” เปิดการปรึกษาหารือกันระดับชาติ ให้ตัวแทนของ “ทุกฝ่าย” เข้ามามีส่วนร่วมคิด กำหนดกระบวนการได้มาซึ่งคณะผู้บริหารประเทศที่ถือเอาผลประโยชน์ของประเทศและประชาชนเป็นตัวตั้งอย่างแท้จริง
ทั้งนี้ “ทุกฝ่าย” เมื่อยืนหยัดในความเป็นจริง เริ่มต้นจากความเป็นจริง ก็จะสามารถเข้าใจตรงกันได้ว่า ผู้นำประเทศที่ทุจริตโกงกิน บริหารประเทศเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน ไม่เป็นที่ยอมรับของสังคมโลกแล้ว นั่นคือ เมื่อใดประชาชนลุกขึ้นมาขับไล่ ผู้นำที่ตกอำนาจก็จะไม่มีแผ่นดินอยู่ ประเทศที่เจริญแล้วจะไม่ยอมให้เข้าประเทศ ชาวโลกจะพากันประณาม
กรณีของ พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ได้พิสูจน์ถึงความจริงนี้แล้ว และเมื่อเร็วๆ นี้ ผู้นำประเทศตูนิเซีย ก็เป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง เมื่อถูกมวลชนลุกฮือขับไล่ ก็พาลูกเมียหลบหนีไปต่างประเทศ แต่ปรากฏว่า ถูกปฏิเสธจากรัฐบาลของประเทศที่เจริญแล้ว เช่น ฝรั่งเศส จำต้องระหกระเหินไปอาศัยอยู่ในกลุ่มประเทศตะวันออกกลาง บริเวณเดียวกันกับที่ พ.ต.ท.ทักษิณ พำนักอยู่
“ทุกฝ่าย” ต้องเข้าใจตรงกันว่า การล้มเลิกระบบการเลือกตั้งทั่วไป มิใช่ล้มเลิกระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข ตรงกันข้าม มันเป็นมาตรการที่จำเป็น สำหรับการสร้างระบบใหม่ ที่สามารถได้มาซึ่งคณะผู้บริหารประเทศที่ถือเอาผลประโยชน์ของประเทศชาติและประชาชนเป็นตัวตั้ง ซึ่งจะเป็นจุดเริ่มต้นของระบบประชาธิปไตยแบบใหม่ ที่จะเป็นหลักประกันให้เกิดการเมืองที่ถือเอาผลประโยชน์ของประเทศชาติและประชาชนเป็นตัวตั้ง การเลือกตั้งทั่วไปที่จะเกิดขึ้นในอนาคต จักต้องเป็นไปเพื่อสนองตอบต่อความเรียกร้องต้องการของประชาชนอย่างแท้จริง
อีกทั้ง “ทุกฝ่าย” ต้องได้ข้อสรุปตรงกันว่า เหตุที่ต้องเลิกระบบการเลือกตั้งทั่วไป ก็เพราะการแก้ไขปัญหาการซื้อสิทธิ์ขายเสียง ไม่อาจบรรลุความสำเร็จได้ด้วยวิธีการที่ดำเนินไป “ภายในระบบ” ดังที่ปรากฏให้เห็นเป็นหลักฐานชัดเจนแล้ว ในห้วงหลายสิบปีที่ผ่านมา มาตรการป้องกันต่างๆ ที่กำหนดขึ้น ใช้ไม่ได้ผล ดังนั้น จึงจำเป็นต้องแก้ไขด้วยวิธีการ “ล้มโต๊ะ” การเมืองกินชาติ แล้ว “ตั้งโต๊ะ” การเมืองสร้างชาติ ให้ตัวแทนจาก “ทุกฝ่าย” มาร่วมคิดร่วมกำหนด ร่วม “นวัตกรรม” ระบบกลไกที่มีความเป็นประชาธิปไตยจริงๆ โดยถือเอาผลประโยชน์ของประเทศชาติและประชาชนเป็นตัวตั้งอย่างแท้จริง
การที่ “ทุกฝ่าย” มาร่วมคิด ร่วมกำหนด ร่วม “นวัตกรรม” ระบบการได้มาซึ่งคณะผู้บริหารประเทศแบบใหม่ ในความเป็นจริงก็คือการวางรากฐานให้แก่การสร้างชาติไทยใหม่ ในยุคที่สังคมโลกกำลังก้าวเข้าสู่สภาวะใหม่ ด้วยฝีก้าวที่เร็วและถี่ยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
นับเป็นภารกิจอันยิ่งใหญ่ที่ “ทุกฝ่าย” ต้องร่วมกันทำ บนฐานความเข้าใจร่วมกันนี้
เรื่องที่สอง เมื่อเราจะสร้างชาติกันใหม่ จะต้องเปิดหูเปิดตา ศึกษาทำความเข้าใจใน “กฎเกณฑ์” การพัฒนาของสังคมโลก โดยเฉพาะ “กฎเกณฑ์ร่วม” ของประเทศที่นำหน้าอยู่ในยุคปัจจุบัน อันได้แก่ จีน สิงคโปร์ และเกาหลีใต้
กระนั้น “กฎเกณฑ์ร่วม” ก็ยังไม่ใช่คำตอบสุดท้ายว่า ประเทศไทยจะพัฒนาไปได้ด้วยดี และบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ เพราะมันเป็นเพียงข้อสรุปจากการปฏิบัติที่มีลักษณะ “ทั่วไป” ที่มีอยู่ร่วมกันของทั้งประเทศจีน สิงคโปร์ และเกาหลีใต้ ในทางปฏิบัติ เรายังจำเป็นต้องเข้าถึง “กฎเกณฑ์เฉพาะ” ที่สะท้อนสภาวะเป็นจริงของเรา เพื่อใช้เป็น “กุญแจ” ไขประตูไปสู่การพัฒนาของประเทศของเราเอง
ด้วยเหตุนี้ สิ่งที่เราจะต้องทำไปพร้อมๆ กันก็คือ ด้านหนึ่ง เราต้องนำเอา “กฎเกณฑ์ร่วม” หรือกฎเกณฑ์ทั่วไปมาปรับใช้กับประเทศไทย อีกด้านหนึ่ง เราจะต้องเข้าถึงกฎเกณฑ์เฉพาะของเราเอง ดำเนินการสร้างชาติตามกฎเกณฑ์เฉพาะของเราเอง เกี่ยวกับการเข้าถึงกฎเกณฑ์เฉพาะ แล้วดำเนินการพัฒนาประเทศตามกฎเกณฑ์เฉพาะของตนเองนั้น ดูเหมือนประเทศจีนและสิงคโปร์จะเป็นกรณีศึกษา หรือ “โมเดล” ที่ช่วยให้เราเข้าใจได้ง่ายขึ้น
ในความเข้าใจของผู้เขียน กฎเกณฑ์เฉพาะของจีนที่เป็น “กุญแจ” นำไปสู่การสร้างชาติได้สำเร็จ ก็คือ การสร้างพรรคการเมือง (พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศจีน) ที่เข้มแข็ง ยึดมั่นในอุดมการณ์ยาวไกล และประกอบไปด้วยกลุ่มผู้นำและผู้ปฏิบัติงานที่ยึดมั่นในผลประโยชน์ของประเทศชาติและประชาชนอย่างแท้จริง อีกนัยหนึ่ง ก็คือ “การสร้างชาติด้วยการสร้างพรรค”
ส่วน “กุญแจ” ของสิงคโปร์ก็คือการสร้างทีมผู้บริหารประเทศที่มีคุณภาพ
