ผูกโบว์สายรุ้งไว้ปลายฟ้า
หว่านดาวศรัทธาแห่งความหวัง
สืบทอดเจตนาตุลาพลัง
สืบใจจริงจังของอังคณา....
(เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)
.................................
หนึ่งปีแห่งความสูญเสีย
บาดแผลลึกของการเมืองบนแผ่นดิน
น้ำตาที่แทบจะกลายเป็นสายเลือด หลั่งรดราดรินไม่สิ้นกระแสความเจ็บปวดรวดร้าวอาลัย..
คราบเลือด คราบน้ำตา แขนขา ดวงตา และชีวิตที่ปลิดมอบให้กับความถูกต้องชอบธรรม..
สงบ สันติ อหิงสา และหัวใจแห่งความรักชาติ ศาสน์ กษัตริย์ คืออาวุธหนักที่พกพา
ไม่ได้ออกแบบไปบุกเผาพังรัฐสภาอย่างที่อีแร้งอีกาบางตัวพร่ำร้องบิดเบือน หากแต่มุ่งแสดงพลังด้วยหวังหยุดรัฐบาลหุ่นเชิดชุดสอง ที่จะนำชาติไปสู่หุบเหวแห่งความหายนะ
รัฐบาลหุ่นเชิดชุดสองที่ไม่ล้มเลิกความคิดรื้อรัฐธรรมนูญฟอกคนผิด
หกโมงสิบหน้านาที เสียงบึ้มนัดแรกกึกก้องกัมปนาท
เช้าสาย เที่ยงบ่าย และเย็นย่ำ สามรอบของปฏิบัติการเถื่อนถ่อย อำมหิตผิดมนุษย์มนา
ไม่สนใจความตายของเพื่อนร่วมชาติ
ไม่ยลยินแยแสข่าวเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินพระราชทานเงินช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ
กระหน่ำกระสุนใส่รถสีขาวชาวพยาบาลที่ช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ แบบไม่ดูดำดูดี..
อมนุษย์ไร้การเจรจา แต่ตั้งหน้าตั้งตาฆ่ามันๆ “อยู่ได้อยู่ไป ยิง ยิง อยู่ได้อยู่ไป ยิงเข้าไป..ยิงเข้าไป”
ระเบิดบาป กระสุนบ้าจากปากกระบอกปืนของการเมืองบาปทำงานอย่างหยาบช้าสามานย์
ไม่ได้เห็นก็ได้เห็น ความเป็นไป...
เสียงปืนยิ่งรัว ระเบิดบาปยิ่งกึกก้อง ท้องถนนยิ่งเนืองแน่นด้วยผู้คนที่หลั่งไหลมาจากทุกสารทิศ
ไม่มีใครกลัวตาย ไม่มีใครกลัวคนชั่ว..
ตำรวจไทยเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์กลางบ้านกลางเมือง
ขณะกองทัพไทยหูหนวกตาบอด ไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ยินใดๆ...
.................................
เพื่อนเอ๋ย...พี่ครับ พ่อครับ แม่ครับ พี่น้องครับ...
เจ็ดตุลาและหนึ่งร้อยเก้าสิบสามวันแห่งการต่อสู้
อย่าปฏิเสธว่าไม่เคยหลั่งน้ำตาให้กับความสูญเสียที่รอบรั้วรัฐสภา สะพานมัฆวานฯ และทำเนียบรัฐบาล
ร้องไห้เถิด ร้องไห้ด้วยความอาลัยและความภาคภูมิใจให้กับวันวานแห่งการต่อสู้
ร้องไห้เถิด เพื่อรำลึกถึงสารวัตรจ๊าบ น้องโบว์ และเพื่อนพ้องน้องพี่ของเราอีกนับสิบชีวิตที่ปลิดชีพ และอีกนับร้อยที่สูญเสียแขนขา กะโหลบยุบ ดวงตาหลุด แต่ไม่เคยมีใครย่อมแพ้พ่ายชีวิตและสยบยอมพวกมารชน..
ร้องไห้เถิด เพื่อจะได้เช็ดน้ำตาแล้วเดินหน้าต่อไปบนเส้นทางของการต่อสู้..
นักการเมืองที่ดี การเมืองถูกต้องชอบธรรม ไม่มีการโกงบ้านกินเมือง สังคมมีความเป็นธรรม รู้จักความพอเพียง สถาบันพระมหากษัตริย์มั่นคงแข็งแรง...นี่คือความฝันและความมุ่งหวังของเรา..
เรา...ทั้งที่จากไปและยังอยู่...
ร้องไห้เถิด เพื่อยืนยันว่าเรายังไม่ลืมเลือนเพื่อนพ้องน้องพี่วีรชนเจ็ดตุลา และเรายังจำหน้าฆาตกรสีกากีมือเปื้อนเลือดได้เสมอ..
และแน่นอนเราจะไม่ลืมเลือนหรือละเลยเจตนารมณ์ของวีรชนเจ็ดตุลา..
ทุกหยาดหยดน้ำตา ทุกอณูแห่งความคั่งแค้น จะถูกแปรเปลี่ยนเป็นพลังแห่งการรังสรรค์สืบสานจิตวิญญาณ กล้าสู้ กล้าเอาชนะ ซื่อสัตย์ เสียสละ
วันวานได้ผ่านเลย ไม่ย้อนคืน แต่วันคืนวันเวลาเบื้องหน้าท้าทายเรายิ่งนัก...
จับมือ ร้อยรัด ถนอมรักกันบนความถูกต้องคิดดี ทำดี เพื่อบ้านเพื่อเมือง เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์..
ทำการเมืองใหม่ให้เป็นจริง....เพื่อลูกเพื่อหลาน...
เพื่อวิญญาณของเหล่าวีรชนจะได้ไปสู่สัมปรายภพสงบสุข..
.................................
ร่วมรำลึกวีรชนคนหาญกล้า
เจตนาเจ็ดตุลาจักสืบสาน
ไม่ก้มหัวทรราชรัฐบาล
ทุนสามานย์ผลาญพร่าราคาคน
เช็ดเลือดเช็ดน้ำตา..แล้วฝ่าข้าม
ฝ่าพงหนาม แดดเผา ฝ่าลมฝน
เจ็ดตุลาเจ็บจำอย่าจำนน
จับมือกันไล่ทรชนพ้นแผ่นดิน.
(samr_rod@hotmail.com)
หว่านดาวศรัทธาแห่งความหวัง
สืบทอดเจตนาตุลาพลัง
สืบใจจริงจังของอังคณา....
(เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)
.................................
หนึ่งปีแห่งความสูญเสีย
บาดแผลลึกของการเมืองบนแผ่นดิน
น้ำตาที่แทบจะกลายเป็นสายเลือด หลั่งรดราดรินไม่สิ้นกระแสความเจ็บปวดรวดร้าวอาลัย..
คราบเลือด คราบน้ำตา แขนขา ดวงตา และชีวิตที่ปลิดมอบให้กับความถูกต้องชอบธรรม..
สงบ สันติ อหิงสา และหัวใจแห่งความรักชาติ ศาสน์ กษัตริย์ คืออาวุธหนักที่พกพา
ไม่ได้ออกแบบไปบุกเผาพังรัฐสภาอย่างที่อีแร้งอีกาบางตัวพร่ำร้องบิดเบือน หากแต่มุ่งแสดงพลังด้วยหวังหยุดรัฐบาลหุ่นเชิดชุดสอง ที่จะนำชาติไปสู่หุบเหวแห่งความหายนะ
รัฐบาลหุ่นเชิดชุดสองที่ไม่ล้มเลิกความคิดรื้อรัฐธรรมนูญฟอกคนผิด
หกโมงสิบหน้านาที เสียงบึ้มนัดแรกกึกก้องกัมปนาท
เช้าสาย เที่ยงบ่าย และเย็นย่ำ สามรอบของปฏิบัติการเถื่อนถ่อย อำมหิตผิดมนุษย์มนา
ไม่สนใจความตายของเพื่อนร่วมชาติ
ไม่ยลยินแยแสข่าวเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินพระราชทานเงินช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ
กระหน่ำกระสุนใส่รถสีขาวชาวพยาบาลที่ช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ แบบไม่ดูดำดูดี..
อมนุษย์ไร้การเจรจา แต่ตั้งหน้าตั้งตาฆ่ามันๆ “อยู่ได้อยู่ไป ยิง ยิง อยู่ได้อยู่ไป ยิงเข้าไป..ยิงเข้าไป”
ระเบิดบาป กระสุนบ้าจากปากกระบอกปืนของการเมืองบาปทำงานอย่างหยาบช้าสามานย์
ไม่ได้เห็นก็ได้เห็น ความเป็นไป...
เสียงปืนยิ่งรัว ระเบิดบาปยิ่งกึกก้อง ท้องถนนยิ่งเนืองแน่นด้วยผู้คนที่หลั่งไหลมาจากทุกสารทิศ
ไม่มีใครกลัวตาย ไม่มีใครกลัวคนชั่ว..
ตำรวจไทยเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์กลางบ้านกลางเมือง
ขณะกองทัพไทยหูหนวกตาบอด ไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ยินใดๆ...
.................................
เพื่อนเอ๋ย...พี่ครับ พ่อครับ แม่ครับ พี่น้องครับ...
เจ็ดตุลาและหนึ่งร้อยเก้าสิบสามวันแห่งการต่อสู้
อย่าปฏิเสธว่าไม่เคยหลั่งน้ำตาให้กับความสูญเสียที่รอบรั้วรัฐสภา สะพานมัฆวานฯ และทำเนียบรัฐบาล
ร้องไห้เถิด ร้องไห้ด้วยความอาลัยและความภาคภูมิใจให้กับวันวานแห่งการต่อสู้
ร้องไห้เถิด เพื่อรำลึกถึงสารวัตรจ๊าบ น้องโบว์ และเพื่อนพ้องน้องพี่ของเราอีกนับสิบชีวิตที่ปลิดชีพ และอีกนับร้อยที่สูญเสียแขนขา กะโหลบยุบ ดวงตาหลุด แต่ไม่เคยมีใครย่อมแพ้พ่ายชีวิตและสยบยอมพวกมารชน..
ร้องไห้เถิด เพื่อจะได้เช็ดน้ำตาแล้วเดินหน้าต่อไปบนเส้นทางของการต่อสู้..
นักการเมืองที่ดี การเมืองถูกต้องชอบธรรม ไม่มีการโกงบ้านกินเมือง สังคมมีความเป็นธรรม รู้จักความพอเพียง สถาบันพระมหากษัตริย์มั่นคงแข็งแรง...นี่คือความฝันและความมุ่งหวังของเรา..
เรา...ทั้งที่จากไปและยังอยู่...
ร้องไห้เถิด เพื่อยืนยันว่าเรายังไม่ลืมเลือนเพื่อนพ้องน้องพี่วีรชนเจ็ดตุลา และเรายังจำหน้าฆาตกรสีกากีมือเปื้อนเลือดได้เสมอ..
และแน่นอนเราจะไม่ลืมเลือนหรือละเลยเจตนารมณ์ของวีรชนเจ็ดตุลา..
ทุกหยาดหยดน้ำตา ทุกอณูแห่งความคั่งแค้น จะถูกแปรเปลี่ยนเป็นพลังแห่งการรังสรรค์สืบสานจิตวิญญาณ กล้าสู้ กล้าเอาชนะ ซื่อสัตย์ เสียสละ
วันวานได้ผ่านเลย ไม่ย้อนคืน แต่วันคืนวันเวลาเบื้องหน้าท้าทายเรายิ่งนัก...
จับมือ ร้อยรัด ถนอมรักกันบนความถูกต้องคิดดี ทำดี เพื่อบ้านเพื่อเมือง เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์..
ทำการเมืองใหม่ให้เป็นจริง....เพื่อลูกเพื่อหลาน...
เพื่อวิญญาณของเหล่าวีรชนจะได้ไปสู่สัมปรายภพสงบสุข..
.................................
ร่วมรำลึกวีรชนคนหาญกล้า
เจตนาเจ็ดตุลาจักสืบสาน
ไม่ก้มหัวทรราชรัฐบาล
ทุนสามานย์ผลาญพร่าราคาคน
เช็ดเลือดเช็ดน้ำตา..แล้วฝ่าข้าม
ฝ่าพงหนาม แดดเผา ฝ่าลมฝน
เจ็ดตุลาเจ็บจำอย่าจำนน
จับมือกันไล่ทรชนพ้นแผ่นดิน.
(samr_rod@hotmail.com)
