คืนแรก ๆ ที่ คุณตั้ว – ศรัณยู วงศ์กระจ่าง ไปร่วมเวทีพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยที่เชิงสะพานมัฆวานรังสรรค์นั้น จำได้ว่าหนึ่งในเพลงที่นำมาร้องคือ “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่” หรือ “The Impossible Dream” ภาคภาษาไทย เพลงเอกในละครเพลงชื่อเดียวกันที่เธอเล่นเป็นพระเอกเมื่อสัก 20 ปีก่อน ฟังจบเล่นเอาผมน้ำตาซึม และเลิกตั้งคำถามว่าการชุมนุมครั้งนี้จะจบลงอย่างไร
ผลลัพธ์ไม่สำคัญเท่ากับ “ศรัทธา” และ “ความพยายาม” หรอก !
ละครเพลงเรื่อง “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่” นี้แรงมากเมื่อ 20 ปีก่อน คุณตั้วสรวมบทเป็น “มิเกล เด เซรบานเตส ซาเบดรา” และ “อลองโซ กิฆานา” ชายชราผู้สำคัญตนว่าคืออัศวินผู้ยิ่งใหญ่...
“ดอน กีโฮเต้ – บุรุษแห่งลามันช่า”
....ดอน กีโฮเต้เป็นใคร ? ....วรรณกรรมเอกอายุ 400 ปีเรื่อง “Man of La Mancha” จากปลายปากกาของมิเกล เด เซบานเตสมีความเป็นมาและความยิ่งใหญ่อย่างไร ? ....บทละครต้นฉบับภาษอังกฤษอายุ 50 ของนักเขียนบทละครชาวอเมริกันนาม “เดล วาสเซอร์มาน” มีความเป็นมายิ่งใหญ่อย่างไร ? .... บทละครแปลผลงานอายุ 20 ปีของคณะละครสองแปดที่รวมเอานักคิดนักเขียนชั้นนำของสังคมไทยไว้ด้วยกันยอดเยี่ยมและประทับไว้ในความทรงจำของผู้คนอย่างไร ? ผมคงไม่มีเนื้อที่พอจะกล่าวถึงในวันนี้
เรา ๆ ท่าน ๆ คงพอจะจำกันได้มาแต่เด็กว่า ดอน กีโฮเต้คือ “อัศวินเพี้ยน” ที่สู้กับอะไรไม่รู้ แต่ก็ยังสู้อยู่นั่นจนวาระสุดท้ายของชีวิต
ท่านที่อายุ 50 ขึ้น อาจจะจำได้ว่าสมัยท่านยังเด็ก เคยมีหนังที่สร้างขึ้นจากนิยายเรื่องนี้เข้ามาฉายในเมืองไทย ดาราเจ้าบทบาทอย่างปีเตอร์ โอทูล เล่นเป็นดอน กีโฮเต้ และโซเฟีย ลอเรนซ์เล่นเป็นอัลดอลซ่า
ความยิ่งใหญ่ของนวนิยายเมื่อ 400 ปีก่อน, บทละครต้นฉบับเมื่อ 50 ปีก่อน และบทละครภาษาไทยเมื่อเปิดการแสดงครั้งแรกในบ้านเรา 20 ปีก่อน มาจาก 2 ด้าน ด้านอัตวิสัยก็คือความยอดเยี่ยมในตัวเอง และด้านภววิสัยที่เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของยุคสมัยและหัวเลี้ยวหัวต่อของประวัติศาสตร์ คำถามสำคัญที่เราจะต้องตอบตัวเองหลังจากดูละครเรื่องนี้มีอยู่ง่าย ๆ
คนเราควรจะธำรงความใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่ที่แต่ละคนเคยมีไว้ หรือจะยอมตัวมีชีวิตอยู่ในวัน ๆ ตามกระแสแห่งความเป็นจริง ?
และ...อะไรคือความบ้า ??
เมื่อวันพฤหัสบดีที่ 12 มิถุนายน 2551 ผมหนีม็อบไปวันหนึ่ง ไปดูรอบพิเศษของละครเรื่องนี้ “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่” ที่กลับมาแสดงอีกครั้งที่โรงละครเมืองไทยรัชดาลัยเธียเตอร์อันตระการตา โดยฝีมือผู้สร้างกลุ่มเดิม ยังคงน้ำตาซึมเมื่อฟังเพลงเอกในเรื่อง ฝีมือประพันธ์เนื้อร้องของครูเพลงผู้ยิ่งใหญ่ – ชาลี อินทรวิจิตร
สุดมือ... เอื้อมคว้าข้าจะฝัน
กล้าหาญ... รานรบอริร้าย
ชีวิต... จะปลิดปลดมิลดละง่าย
จะไป... ถิ่นอันคนกล้ายังถอย
อะไร... ชั่วแท้จะแก้ไข
อันไหน... ถ้าใจรักสลักร้อย
แรงน้อย... เหนื่อยอ่อนสู้มิรู้ถอยดั่ง
ใจหวัง... จะลอยลิบหยิบดาว
จะไกลแค่ไหน ไม่เคยสิ้นหวัง
จะไม่มีหยุดยั้ง พลังฝันอันเร่งเร้า
ไม่ลังเลและขลาดเขลา สู่เป้าหมายอันใฝ่หา
อาจจะล้มเซถลามากี่ครั้งก็ยังรักยุติธรรม...
สิ่งดีงามจะค้ำจุนโลกไว้ ตายแล้วยังนอนตาหลับ
โลกจะดีกว่านี้ควรต้อนรับ ประทับใจทุกคนได้..
ผู้ทะนง... เท่านั้นจึงจะมี
บาดแผลนี้... ถี่เป็นแถวแนวเลือดไหล
ความหวัง... ที่ตั้งมั่นคือความฝันใฝ่
โลกจะสวย... ด้วยความฝันบินสู่...ฟ้า......
(ลองฮัมด้วยทำนองเพลง The Impossible Dream ไปด้วยก็ได้นะครับ...)
เจมส์ – เรืองศักดิ์ ลอยชูศักดิ์ เล่นเป็นดอน กีโฮเต้ได้ไม่เลวหรอก แต่ระหว่างที่ดูผมเห็นแต่ภาพของ ตั้ว – ศรัณยู วงศ์กระจ่าง เพราะเรื่องพรรค์นี้ละครอย่างนี้ ไม่ใช่แค่บทบาทการแสดงอย่างเดียว มันต้องมี “ตัวจริง” ที่เป็น “นักฝัน” ของผู้แสดงเข้ามาประกอบด้วย
อยากฟังเพลงนี้บนเวทีพันธมิตรฯ ที่สะพานมัฆวานรังสรรค์อีกสักครั้ง
อาจจะร้องตามหลังเพลงพระราชนิพนธ์ “ความฝันอันสูงสุด”, “เราสู้” และ ฯลฯ ก็ได้ เพราะล้วนอยู่ในทิศทางเดียวกัน
ผมไม่รู้และไม่คิดจะรู้อีกต่อไปว่าบทจบของการต่อสู้ครั้งนี้จะอยู่ที่ไหน
รู้แต่ว่านี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของเหล่าอัศวินเฒ่า ที่ไม่ได้หมายถึงแต่แกนนำเท่านั้น หากหมายรวมถึงทุกคน
รู้แต่ว่า ณ เชิงสะพานมัฆวานรังสรรค์ กรุงเทพมหานคร ครึ่งเดือนมาแล้วที่เหล่าอัศวินเฒ่าผู้ศรัทธามุ่งมั่นในความใฝ่ฝันถึงโลกใหม่ที่เป็นไปได้ ปักหลักทายท้าอยุติธรรมด้วยความร่าเริง เพราะพวกเขาคิดเห็นตรงกันว่า...
“ที่สุดของความบ้าทั้งปวง คือการมองชีวิตอย่างที่มันเป็น แทนการมองชีวิตอย่างที่มันควรจะเป็น”
ผลลัพธ์ไม่สำคัญเท่ากับ “ศรัทธา” และ “ความพยายาม” หรอก !
ละครเพลงเรื่อง “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่” นี้แรงมากเมื่อ 20 ปีก่อน คุณตั้วสรวมบทเป็น “มิเกล เด เซรบานเตส ซาเบดรา” และ “อลองโซ กิฆานา” ชายชราผู้สำคัญตนว่าคืออัศวินผู้ยิ่งใหญ่...
“ดอน กีโฮเต้ – บุรุษแห่งลามันช่า”
....ดอน กีโฮเต้เป็นใคร ? ....วรรณกรรมเอกอายุ 400 ปีเรื่อง “Man of La Mancha” จากปลายปากกาของมิเกล เด เซบานเตสมีความเป็นมาและความยิ่งใหญ่อย่างไร ? ....บทละครต้นฉบับภาษอังกฤษอายุ 50 ของนักเขียนบทละครชาวอเมริกันนาม “เดล วาสเซอร์มาน” มีความเป็นมายิ่งใหญ่อย่างไร ? .... บทละครแปลผลงานอายุ 20 ปีของคณะละครสองแปดที่รวมเอานักคิดนักเขียนชั้นนำของสังคมไทยไว้ด้วยกันยอดเยี่ยมและประทับไว้ในความทรงจำของผู้คนอย่างไร ? ผมคงไม่มีเนื้อที่พอจะกล่าวถึงในวันนี้
เรา ๆ ท่าน ๆ คงพอจะจำกันได้มาแต่เด็กว่า ดอน กีโฮเต้คือ “อัศวินเพี้ยน” ที่สู้กับอะไรไม่รู้ แต่ก็ยังสู้อยู่นั่นจนวาระสุดท้ายของชีวิต
ท่านที่อายุ 50 ขึ้น อาจจะจำได้ว่าสมัยท่านยังเด็ก เคยมีหนังที่สร้างขึ้นจากนิยายเรื่องนี้เข้ามาฉายในเมืองไทย ดาราเจ้าบทบาทอย่างปีเตอร์ โอทูล เล่นเป็นดอน กีโฮเต้ และโซเฟีย ลอเรนซ์เล่นเป็นอัลดอลซ่า
ความยิ่งใหญ่ของนวนิยายเมื่อ 400 ปีก่อน, บทละครต้นฉบับเมื่อ 50 ปีก่อน และบทละครภาษาไทยเมื่อเปิดการแสดงครั้งแรกในบ้านเรา 20 ปีก่อน มาจาก 2 ด้าน ด้านอัตวิสัยก็คือความยอดเยี่ยมในตัวเอง และด้านภววิสัยที่เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของยุคสมัยและหัวเลี้ยวหัวต่อของประวัติศาสตร์ คำถามสำคัญที่เราจะต้องตอบตัวเองหลังจากดูละครเรื่องนี้มีอยู่ง่าย ๆ
คนเราควรจะธำรงความใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่ที่แต่ละคนเคยมีไว้ หรือจะยอมตัวมีชีวิตอยู่ในวัน ๆ ตามกระแสแห่งความเป็นจริง ?
และ...อะไรคือความบ้า ??
เมื่อวันพฤหัสบดีที่ 12 มิถุนายน 2551 ผมหนีม็อบไปวันหนึ่ง ไปดูรอบพิเศษของละครเรื่องนี้ “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่” ที่กลับมาแสดงอีกครั้งที่โรงละครเมืองไทยรัชดาลัยเธียเตอร์อันตระการตา โดยฝีมือผู้สร้างกลุ่มเดิม ยังคงน้ำตาซึมเมื่อฟังเพลงเอกในเรื่อง ฝีมือประพันธ์เนื้อร้องของครูเพลงผู้ยิ่งใหญ่ – ชาลี อินทรวิจิตร
สุดมือ... เอื้อมคว้าข้าจะฝัน
กล้าหาญ... รานรบอริร้าย
ชีวิต... จะปลิดปลดมิลดละง่าย
จะไป... ถิ่นอันคนกล้ายังถอย
อะไร... ชั่วแท้จะแก้ไข
อันไหน... ถ้าใจรักสลักร้อย
แรงน้อย... เหนื่อยอ่อนสู้มิรู้ถอยดั่ง
ใจหวัง... จะลอยลิบหยิบดาว
จะไกลแค่ไหน ไม่เคยสิ้นหวัง
จะไม่มีหยุดยั้ง พลังฝันอันเร่งเร้า
ไม่ลังเลและขลาดเขลา สู่เป้าหมายอันใฝ่หา
อาจจะล้มเซถลามากี่ครั้งก็ยังรักยุติธรรม...
สิ่งดีงามจะค้ำจุนโลกไว้ ตายแล้วยังนอนตาหลับ
โลกจะดีกว่านี้ควรต้อนรับ ประทับใจทุกคนได้..
ผู้ทะนง... เท่านั้นจึงจะมี
บาดแผลนี้... ถี่เป็นแถวแนวเลือดไหล
ความหวัง... ที่ตั้งมั่นคือความฝันใฝ่
โลกจะสวย... ด้วยความฝันบินสู่...ฟ้า......
(ลองฮัมด้วยทำนองเพลง The Impossible Dream ไปด้วยก็ได้นะครับ...)
เจมส์ – เรืองศักดิ์ ลอยชูศักดิ์ เล่นเป็นดอน กีโฮเต้ได้ไม่เลวหรอก แต่ระหว่างที่ดูผมเห็นแต่ภาพของ ตั้ว – ศรัณยู วงศ์กระจ่าง เพราะเรื่องพรรค์นี้ละครอย่างนี้ ไม่ใช่แค่บทบาทการแสดงอย่างเดียว มันต้องมี “ตัวจริง” ที่เป็น “นักฝัน” ของผู้แสดงเข้ามาประกอบด้วย
อยากฟังเพลงนี้บนเวทีพันธมิตรฯ ที่สะพานมัฆวานรังสรรค์อีกสักครั้ง
อาจจะร้องตามหลังเพลงพระราชนิพนธ์ “ความฝันอันสูงสุด”, “เราสู้” และ ฯลฯ ก็ได้ เพราะล้วนอยู่ในทิศทางเดียวกัน
ผมไม่รู้และไม่คิดจะรู้อีกต่อไปว่าบทจบของการต่อสู้ครั้งนี้จะอยู่ที่ไหน
รู้แต่ว่านี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของเหล่าอัศวินเฒ่า ที่ไม่ได้หมายถึงแต่แกนนำเท่านั้น หากหมายรวมถึงทุกคน
รู้แต่ว่า ณ เชิงสะพานมัฆวานรังสรรค์ กรุงเทพมหานคร ครึ่งเดือนมาแล้วที่เหล่าอัศวินเฒ่าผู้ศรัทธามุ่งมั่นในความใฝ่ฝันถึงโลกใหม่ที่เป็นไปได้ ปักหลักทายท้าอยุติธรรมด้วยความร่าเริง เพราะพวกเขาคิดเห็นตรงกันว่า...
“ที่สุดของความบ้าทั้งปวง คือการมองชีวิตอย่างที่มันเป็น แทนการมองชีวิตอย่างที่มันควรจะเป็น”
