พ่อแม่ที่ชีวิตมีแต่ความเครียด อาจส่งผลถึงระบบภูมิคุ้มกันของลูก ทำให้ลูกเจ็บไข้ได้ป่วยง่ายกว่าเด็กอื่นๆ
งานศึกษาของมหาวิทยาลัยโรเชสเตอร์ในนิวยอร์ก สหรัฐฯ พบว่าเด็กที่พ่อแม่ขี้กังวลหรือหดหู่ มีระดับความป่วยไข้สูงกว่าเด็กปกติ ทั้งยังพบความเกี่ยวพันระหว่างความเครียดของพ่อแม่กับกิจกรรมของระบบภูมิคุ้มกันในร่างกายของเด็ก
ทั้งนี้ เป็นที่รู้กันดีว่าความเครียดส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในระบบภูมิคุ้มกัน และทำให้คนๆ นั้นมีโอกาสติดเชื้อและป่วยไข้ง่ายขึ้น
อย่างไรก็ตาม ผลศึกษาชิ้นใหม่ที่ตีพิมพ์ในวารสารเบรน, บีแฮฟวิเออร์ แอนด์ อิมมูนิตี้ ถือเป็นครั้งแรกที่นำเสนอหลักฐานที่บ่งชี้ว่าปัญหาในลักษณะเดียวกันอาจถ่ายทอดจากพ่อแม่ถึงลูก
ทีมนักวิจัยที่นำโดยดร.แมรี คาเซอร์ตา ติดตามผลพ่อแม่ของเด็ก 169 คนนาน 3 ปี โดยที่พ่อแม่ให้ข้อมูลการเจ็บไข้ของลูก ก่อนเข้ารับการประเมินผลทางจิตวิทยานานหกเดือน
ผลปรากฏว่า ระดับการป่วยไข้ของเด็กที่พ่อแม่มีความเครียดทางอารมณ์สูง จะสูงกว่าเด็กอื่นๆ เช่นเดียวกับระดับเซลล์ภูมิคุ้มกันในเลือด
นักวิจัยยอมรับว่า การที่ยอมรับข้อมูลการเจ็บไข้ของเด็กจากพ่อแม่อาจทำให้ผลการวิจัยบิดเบือน เนื่องจากพ่อแม่ที่ขี้กังวลมักรายงานว่าลูกไม่สบายบ่อยครั้ง กระนั้น ผลศึกษายังบ่งชี้ชัดเจนถึงความเชื่อมโยงระหว่างความเครียดของพ่อแม่กับสุขภาพของลูก
ดร.เดวิด เจสสอป นักวิจัยด้านความเครียดและสุขภาพของมหาวิทยาลัยบริสตอลของอังกฤษ กล่าวถึงเรื่องนี้ว่า จำเป็นต้องมีการศึกษาระยะยาวเพื่อพิจารณาผลกระทบเฉพาะหน้าของความเครียด และดูว่าเมื่อพ่อแม่เครียดน้อยลง สุขภาพจิตใจและร่างกายของเด็กจะดีขึ้นด้วยหรือไม่ หรือฝังใจกลายเป็นแผลเป็นในชีวิต
แม้เชื่อว่าร่างกายและจิตใจเด็กมีความยืดหยุ่นสูง สามารถปรับตัวและฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว แต่ทางที่ดีพ่อแม่ไม่ควรทำให้ความเครียดของตนมาเป็นภาระหนักอกหนักใจของลูก และพลอยทำให้ลูกอ่อนแอต่อโรคมากกว่าปกติ
งานศึกษาของมหาวิทยาลัยโรเชสเตอร์ในนิวยอร์ก สหรัฐฯ พบว่าเด็กที่พ่อแม่ขี้กังวลหรือหดหู่ มีระดับความป่วยไข้สูงกว่าเด็กปกติ ทั้งยังพบความเกี่ยวพันระหว่างความเครียดของพ่อแม่กับกิจกรรมของระบบภูมิคุ้มกันในร่างกายของเด็ก
ทั้งนี้ เป็นที่รู้กันดีว่าความเครียดส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในระบบภูมิคุ้มกัน และทำให้คนๆ นั้นมีโอกาสติดเชื้อและป่วยไข้ง่ายขึ้น
อย่างไรก็ตาม ผลศึกษาชิ้นใหม่ที่ตีพิมพ์ในวารสารเบรน, บีแฮฟวิเออร์ แอนด์ อิมมูนิตี้ ถือเป็นครั้งแรกที่นำเสนอหลักฐานที่บ่งชี้ว่าปัญหาในลักษณะเดียวกันอาจถ่ายทอดจากพ่อแม่ถึงลูก
ทีมนักวิจัยที่นำโดยดร.แมรี คาเซอร์ตา ติดตามผลพ่อแม่ของเด็ก 169 คนนาน 3 ปี โดยที่พ่อแม่ให้ข้อมูลการเจ็บไข้ของลูก ก่อนเข้ารับการประเมินผลทางจิตวิทยานานหกเดือน
ผลปรากฏว่า ระดับการป่วยไข้ของเด็กที่พ่อแม่มีความเครียดทางอารมณ์สูง จะสูงกว่าเด็กอื่นๆ เช่นเดียวกับระดับเซลล์ภูมิคุ้มกันในเลือด
นักวิจัยยอมรับว่า การที่ยอมรับข้อมูลการเจ็บไข้ของเด็กจากพ่อแม่อาจทำให้ผลการวิจัยบิดเบือน เนื่องจากพ่อแม่ที่ขี้กังวลมักรายงานว่าลูกไม่สบายบ่อยครั้ง กระนั้น ผลศึกษายังบ่งชี้ชัดเจนถึงความเชื่อมโยงระหว่างความเครียดของพ่อแม่กับสุขภาพของลูก
ดร.เดวิด เจสสอป นักวิจัยด้านความเครียดและสุขภาพของมหาวิทยาลัยบริสตอลของอังกฤษ กล่าวถึงเรื่องนี้ว่า จำเป็นต้องมีการศึกษาระยะยาวเพื่อพิจารณาผลกระทบเฉพาะหน้าของความเครียด และดูว่าเมื่อพ่อแม่เครียดน้อยลง สุขภาพจิตใจและร่างกายของเด็กจะดีขึ้นด้วยหรือไม่ หรือฝังใจกลายเป็นแผลเป็นในชีวิต
แม้เชื่อว่าร่างกายและจิตใจเด็กมีความยืดหยุ่นสูง สามารถปรับตัวและฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว แต่ทางที่ดีพ่อแม่ไม่ควรทำให้ความเครียดของตนมาเป็นภาระหนักอกหนักใจของลูก และพลอยทำให้ลูกอ่อนแอต่อโรคมากกว่าปกติ
