ภายหลังตั้งครรภ์ได้เพียง 4 เดือน ลอร์เรน อัลลาร์ด แทบล้มทั้งยืนเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งระยะแพร่กระจาย
แพทย์แนะนำให้ทำแท้งและเริ่มต้นทำเคมีบำบัด แต่ลอร์เรนยืนกรานว่าจะรอให้ลูกในท้องมีโอกาสรอดชีวิตก่อน
“ถ้าฉันจะตาย ลูกของเราต้องอยู่ต่อไป” เธอบอกสามีด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
การผ่าคลอดถูกกำหนดไว้ในสัปดาห์ที่ 26 ของการตั้งครรภ์ แต่หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านั้น ลอร์เรนให้กำเนิดทารกน้อยออกมาในวันที่ 18 พฤศจิกายน
นับจากนั้น เธอเข้ารับการบำบัดด้วยเคมี แต่เมื่อวันที่ 18 ที่ผ่านมา ลอร์เรนสิ้นลมอย่างสงบ พร้อมความทรงจำถึงช่วงเวลาดีๆ ที่เธอมีโอกาสกอดลูกน้อย
“ลอร์เรนมีกำลังใจดีมาตลอด เธอเข้มแข็งและอดทนเพื่อพวกเราทุกคน” มาร์ติน สามีของลอร์เรนเล่า
“ระยะหลังสุขภาพของเธอเริ่มแย่ลง แต่เธอยังสุขใจที่ได้ให้ชีวิตแก่เลียม”
ช่างเทคนิคบ่อน้ำมันวัย 34 ปีจากนอร์โฟล์ก อังกฤษ และภรรยาวัย 33 ปี มีลูกสาวด้วยกันก่อนแล้ว 3 คน มาร์ตินเล่าว่า เขาและภรรยาตั้งใจว่าจะปิดอู่ หลังจากได้ลูกชายคนแรกคนนี้
แต่เดือนตุลาคมปีที่แล้ว ลอร์เรนมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรง ผลการตรวจพบเนื้องอกในตับ โดยแพทย์เชื่อว่าเนื้อร้ายลุกลามมาจากมะเร็งลำไส้ที่แอบซ่อนอยู่โดยที่เจ้าตัวไม่รู้นานเป็นปี
“หมอทำอะไรไม่ได้เพราะลอร์เรนท้องอยู่ และเธอยืนกรานไม่ยอมเอาเด็กออก” มาร์ตินเล่า
ลอร์เรนคลอดก่อนกำหนดหลังจากตรวจพบเนื้อร้ายไม่กี่สัปดาห์
“เลียมตัวเล็กมาก หนักไม่ถึง 1 กิโลกรัม พยาบาลอุ้มแกมาให้ลอร์เรนกอดครู่เดียวก่อนพาไปเข้าตู้อบ ลอร์เรนมีความสุขมาก เธอตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะให้โอกาสที่ดีที่สุดแก่เลียม เธอจึงดีใจมากที่เห็นแกเกิดมาปกติ”
การบำบัดทางเคมีเริ่มต้นเกือบจะทันทีหลังจากนั้น ลอร์เรนใช้เวลาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านเป็นส่วนใหญ่ เว้นแต่การเดินทางไปเยี่ยมลูกน้อยที่โรงพยาบาลสี่ครั้งๆ แรกคือตอนที่เลียมอายุ 2 สัปดาห์ ที่มีรูปถ่ายแม่ลูกกลับมาเป็นความทรงจำ
เลียมตอบสนองการรักษาได้ดี หมอคาดว่าจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ต้นเดือนมีนาคม
ตรงข้ามกับสุขภาพของลอร์เรนที่ทรุดลงเรื่อยๆ ตั้งแต่ช่วงก่อนคริสต์มาส ผลการสแกนเมื่อวันที่ 17 มกราคมพบว่าเนื้อร้ายลุกลาม และเธอเสียชีวิตในวันถัดมา
“หมอบอกว่าหมดทางรักษาแล้ว แม้จะพยายามควบคุมให้เนื้อร้ายหดลง เพื่อให้ลอร์เรนอยู่ได้อีกสัก 2-3 ปีก็ตาม
“วันที่เธอเสีย เธอไม่ได้กินอาหารหรือดื่มน้ำเลยสองสัปดาห์ ผมนอนข้างๆ เธอบีบมือผมแน่น เราอยู่ด้วยกันประมาณชั่วโมงครึ่ง ผมรู้สึกได้เลยว่าหัวใจเธอเต้นช้าลง และเธอค่อยๆ จากไปอย่างสงบ
“เมื่อเลียมโตพอที่จะรับรู้เรื่องราวได้แล้ว ผมจะไม่บอกแกว่าแม่เสียสละชีวิตเพื่อให้แกได้อยู่รอด แต่ผมจะบอกว่า แม่อยู่กระทั่งแน่ใจแล้วว่าแกปลอดภัย ลอร์เรนกำชับไว้ว่าไม่อยากทำให้เลียมรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้”
“ผมทึ่งกับการตัดสินใจของลอร์เรน เธอมีชีวิตอยู่เพื่อสามีและลูก หัวใจของเธอช่างงดงามเหลือเกิน” ทอม เบอร์รี พ่อของลอร์เรนเอ่ยถึงลูกสาวที่เพิ่งจากไป
แพทย์แนะนำให้ทำแท้งและเริ่มต้นทำเคมีบำบัด แต่ลอร์เรนยืนกรานว่าจะรอให้ลูกในท้องมีโอกาสรอดชีวิตก่อน
“ถ้าฉันจะตาย ลูกของเราต้องอยู่ต่อไป” เธอบอกสามีด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
การผ่าคลอดถูกกำหนดไว้ในสัปดาห์ที่ 26 ของการตั้งครรภ์ แต่หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านั้น ลอร์เรนให้กำเนิดทารกน้อยออกมาในวันที่ 18 พฤศจิกายน
นับจากนั้น เธอเข้ารับการบำบัดด้วยเคมี แต่เมื่อวันที่ 18 ที่ผ่านมา ลอร์เรนสิ้นลมอย่างสงบ พร้อมความทรงจำถึงช่วงเวลาดีๆ ที่เธอมีโอกาสกอดลูกน้อย
“ลอร์เรนมีกำลังใจดีมาตลอด เธอเข้มแข็งและอดทนเพื่อพวกเราทุกคน” มาร์ติน สามีของลอร์เรนเล่า
“ระยะหลังสุขภาพของเธอเริ่มแย่ลง แต่เธอยังสุขใจที่ได้ให้ชีวิตแก่เลียม”
ช่างเทคนิคบ่อน้ำมันวัย 34 ปีจากนอร์โฟล์ก อังกฤษ และภรรยาวัย 33 ปี มีลูกสาวด้วยกันก่อนแล้ว 3 คน มาร์ตินเล่าว่า เขาและภรรยาตั้งใจว่าจะปิดอู่ หลังจากได้ลูกชายคนแรกคนนี้
แต่เดือนตุลาคมปีที่แล้ว ลอร์เรนมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรง ผลการตรวจพบเนื้องอกในตับ โดยแพทย์เชื่อว่าเนื้อร้ายลุกลามมาจากมะเร็งลำไส้ที่แอบซ่อนอยู่โดยที่เจ้าตัวไม่รู้นานเป็นปี
“หมอทำอะไรไม่ได้เพราะลอร์เรนท้องอยู่ และเธอยืนกรานไม่ยอมเอาเด็กออก” มาร์ตินเล่า
ลอร์เรนคลอดก่อนกำหนดหลังจากตรวจพบเนื้อร้ายไม่กี่สัปดาห์
“เลียมตัวเล็กมาก หนักไม่ถึง 1 กิโลกรัม พยาบาลอุ้มแกมาให้ลอร์เรนกอดครู่เดียวก่อนพาไปเข้าตู้อบ ลอร์เรนมีความสุขมาก เธอตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะให้โอกาสที่ดีที่สุดแก่เลียม เธอจึงดีใจมากที่เห็นแกเกิดมาปกติ”
การบำบัดทางเคมีเริ่มต้นเกือบจะทันทีหลังจากนั้น ลอร์เรนใช้เวลาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านเป็นส่วนใหญ่ เว้นแต่การเดินทางไปเยี่ยมลูกน้อยที่โรงพยาบาลสี่ครั้งๆ แรกคือตอนที่เลียมอายุ 2 สัปดาห์ ที่มีรูปถ่ายแม่ลูกกลับมาเป็นความทรงจำ
เลียมตอบสนองการรักษาได้ดี หมอคาดว่าจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ต้นเดือนมีนาคม
ตรงข้ามกับสุขภาพของลอร์เรนที่ทรุดลงเรื่อยๆ ตั้งแต่ช่วงก่อนคริสต์มาส ผลการสแกนเมื่อวันที่ 17 มกราคมพบว่าเนื้อร้ายลุกลาม และเธอเสียชีวิตในวันถัดมา
“หมอบอกว่าหมดทางรักษาแล้ว แม้จะพยายามควบคุมให้เนื้อร้ายหดลง เพื่อให้ลอร์เรนอยู่ได้อีกสัก 2-3 ปีก็ตาม
“วันที่เธอเสีย เธอไม่ได้กินอาหารหรือดื่มน้ำเลยสองสัปดาห์ ผมนอนข้างๆ เธอบีบมือผมแน่น เราอยู่ด้วยกันประมาณชั่วโมงครึ่ง ผมรู้สึกได้เลยว่าหัวใจเธอเต้นช้าลง และเธอค่อยๆ จากไปอย่างสงบ
“เมื่อเลียมโตพอที่จะรับรู้เรื่องราวได้แล้ว ผมจะไม่บอกแกว่าแม่เสียสละชีวิตเพื่อให้แกได้อยู่รอด แต่ผมจะบอกว่า แม่อยู่กระทั่งแน่ใจแล้วว่าแกปลอดภัย ลอร์เรนกำชับไว้ว่าไม่อยากทำให้เลียมรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้”
“ผมทึ่งกับการตัดสินใจของลอร์เรน เธอมีชีวิตอยู่เพื่อสามีและลูก หัวใจของเธอช่างงดงามเหลือเกิน” ทอม เบอร์รี พ่อของลอร์เรนเอ่ยถึงลูกสาวที่เพิ่งจากไป
