เกิดแผ่นดินไหวที่เกาะซามัว ซึ่งอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิก ทำให้ผมคิดถึงรุ่นพี่จากโรงเรียนเก่าเมื่อหลายสิบปีก่อนหน้านี้ รุ่นพี่คนนี้แกเป็นชาวซามัว ตัวใหญ่ และสูงด้วย ชื่อแกคือปาปู Papu Vaai เป็นแชมป์ทุ่มน้ำหนักของโรงเรียนที่ผมเรียน ผมเองก็ถูกคัดตัวไปทุ่มด้วย แต่ตัวผมเล็กมาก อายุก็น้อยแค่ 16 เท่านั้น แต่ผมก็ทุ่มได้ที่ 6 จากผู้แข่ง 15 คน ซึ่งปาปูดูออกจะแปลกใจมาก เพราะผมอายุน้อยกว่าใครแถมตัวเล็กด้วย
ปาปูเป็นหัวหน้าโรงเรียนและเป็นหัวหน้านักเรียนประจำแบบกินนอน ตัวเขามีน้องคนเล็กรุ่นหลังผม การที่ปาปูตัวใหญ่กว่าฝรั่งบางคน จึงเล่นรักบี้อยู่กองหน้าในทีมโรงเรียน ผมเองเล่นในทีมโรงเรียนแค่ทีมเดียว ก็สู้แรงและสังขารเพราะเราอายุน้อยน้ำหนักแค่ 50 กว่า ฝรั่งนั้นน้ำหนักร่วมร้อยทั้งนั้น ลงท้ายต้องเล่นทีมรองลงมาชั้นหนึ่ง แต่ทีมโรงเรียนประจำ ผมเล่นยืนพื้น กีฬาที่ว่านี้คือรักบี้ครับ ส่วนฟุตบอลนั้นไม่มีปัญหา ผมอยู่ทีมโรงเรียนมาตลอด
การเป็นนักกีฬาช่วยได้มาก ไม่ได้อภิสิทธิ์อะไร ประเทศนิวซีแลนด์ไม่มีอภิสิทธิ์ ทุกคนเสมอภาค เขาไม่รังเกียจผิว
ปาปูเป็นคนป๊อบปูล่า สาวฝรั่งชอบเขามาก มีคนรุมตอมมาก โรงเรียนจัดอุปกรณ์ของเซ่อร์กิลเบิร์ต และซัลลิวาน เรื่อง มิกาโด (Mikado) ปาปูเล่นเป็นพระเอก เพราะเสียงแบริโทนแกชั้นเทพจริงๆ ปาปูจึงได้แฟนมากขึ้นอีก
การที่ปาปูซึ่งอยู่มากกว่าผม 2 ชั้นขึ้นไปให้ความเอ็นดูเป็นเพื่อนและเป็นหัวหน้าผม คนก็เกรงใจผม เพราะว่าในโรงเรียน บางครั้งมีปัญหาก็จะได้ปาปูมาจัดการนี่แหละ ผมเองไม่มีปัญหา มีอย่างเดียวคืออยากออกไปเป็นนักเรียนไป-มา เพราะมีเวลาท่องหนังสือมากกว่า แต่อาจารย์ใหญ่และอาจารย์ประจำหอไม่เห็นดีด้วย ผมปรึกษาปาปู แกบอกว่าเราควรฟังอาจารย์
แต่ผมก็ออกมาอยู่ไป-มาจนได้ เห็นเหตุให้ผมกับพวกนักเรียนประจำห่างกัน เจอะกันก็ตอนซ้อมและแข่งรักบี้กับโรงเรียนอื่นๆ ทุกวันเสาร์ บางครั้งก็บินเครื่องบินไปแข่งกับโรงเรียนในจังหวัดอื่นๆ ค่าเครื่องบินสำหรับนักเรียนถูกเหมือนกินก๋วยจั๊บน้ำใสบ้านเรา
มีการแข่งขันครั้งหนึ่งที่โรงเรียนเวลลิงตันคอลเลจ ผมเล่นอยู่กองหน้า เข้าแถวสกรัม ผมเป็นตัวสุดท้าย หรือ lastmandown เรียกว่า Mid-third น่ะ พอลูกออก ผมเอาเท้าหนีบลูกรักบี้เอาไว้เพราะเราใกล้เส้นวางทรัยทำแต้ม ปาปูตะโกนออกมาจากสกรัมให้ผมปล่อยลูกให้กับสกรัมฮาร์ฟ แต่ผมก็ตะโกนตอบว่า ให้พวกกองหน้าดันไปอีก 5 หลา เราก็ได้ทรัยแล้ว แต่กองหน้าไม่ได้ดันตามที่คาด สกรัมเกิดหลุด ลูกรักบี้ก็หลุดจากเท้า แถมสกรัมฮาร์ฟ ซึ่งควรส่งลูกออกไปก็จับลูกไม่ทัน ฝ่ายตรงข้ามวิ่งมาแย่งแล้วถือลูกวิ่งเตลิดไป ผมวิ่งตามก็ไม่ทัน ดีแต่ว่าพวกข้างหลังมันจับฟัดจนลูกออกข้างไป
พอดีหมดเวลา แทนที่เราจะชนะเป็นอันว่าเสมอ
ปาปูไม่โกรธผม แต่ก็หัวเสีย เพราะถ้าได้วางทรัยลูกนั้น เราก็จะสร้างประวัติศาสตร์ ชนะเวลลิงตันคอลเลจ ในรอบ 50 ปี เพราะมีแต่เสมอและเราแพ้มาตลอด
โรงเรียนผมมีนักเรียนโตแค่ 100 กว่าคน เวลลิงตัน คอลเลจ เขามีพันกว่าคน มากกว่า 10 เท่าสู้ไม่ได้หรอก
แต่ฟุตบอล ทีมผมไม่เคยแพ้โรงเรียนนี้เลย
ผมจบจากไฮสกูลออกไป ไม่ได้พบปาปู แต่รู้ว่าเขากลับไปเยี่ยมบ้านที่ซามัว ตระกูลเขาเป็นหัวหน้าเผ่าอะไรสักอย่าง และเขาเองก็มีญาติพี่น้องเยอะมาก
จนผมจบมหาวิทยาลัยก็ทราบว่า เขาเล่นรักบี้ให้ทีมชาติซามัว ซึ่งเป็นทีมที่ดีทีมหนึ่ง เวลาซามัวแข่งกับรักบี้นานาชาติผมก็จะคอยดูว่าปาปูเล่นอยู่ด้วยหรือเปล่า แต่ไม่ยักจะพบ
ป่านนี้ปาปูจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรผมเองไม่ทราบ แต่นึกห่วงเรื่องแผ่นดินไหว เพราะผมเคยได้ยินว่า ซามัวเคยมีแถมตามข่าวว่าเกิดคลื่นสึนามิตามมาอีก
นึกถึงเขาทีไร ผมก็ยังนึกขำที่มีคนหัวหยิกตัวดำ ชาวซามัวเล่นอุปราการเป็น High Lord Executioner ใน Mikado ซึ่งเป็นคนญี่ปุ่น แถมตัวนางเองก็ตัวกระจิ๋วเดียวเสียอีก
ความจริงผมมีเพื่อนนักเรียนต่างชาติเยอะพอควร อย่างคนหนึ่งชื่อนายตู เป็นคนจีนมาเลย์ หมอนี่เล่นบอลทีมชาติเยาวชน ทีมมาเลย์กับทีมไทยแข่งฟุตบอลประเพณีปีหนึ่ง ดร.จีระ หงส์สลารมภ์ เป็นหัวหน้าทีม แกบอกให้ผมคอยจับนายตู เพราะพี่แกเล่นเร็ว และเก่ง เตะเข้าโกลบ่อยๆ
ผมเลยใช้วิธีเล่นบาสเก็ตบอล คือตั้งการ์ด (ใช้ทั้งมือทั้งมือทั้งตัวด้วย) เดินติดตามนายตูตลอด แม้แต่ตอนแกเดินไปกองหลังผมก็ตาม กระทั่งตอนพัก ผมก็ลืม ตามไปกินส้มของพวกมาเลย์จนโดนโวยวายกลับมาด้วย
นายตูก็เล่นไม่ออก บอกกรรมการว่าผมเล่นไม่แฟร์ ผมก็บอกกรรมการว่า ผมเล่นแบบนี้ ไม่มีในกติกาว่าเล่นไม่ได้
เราชนะมาเลย์ขาดลอย 3 ต่อ 1 มีลูกนึงเพื่อนผมเตะคอนเน่อร์ โซค์โค้ง เข้าโกลไปอย่างสวยงาม
ปาปูเป็นหัวหน้าโรงเรียนและเป็นหัวหน้านักเรียนประจำแบบกินนอน ตัวเขามีน้องคนเล็กรุ่นหลังผม การที่ปาปูตัวใหญ่กว่าฝรั่งบางคน จึงเล่นรักบี้อยู่กองหน้าในทีมโรงเรียน ผมเองเล่นในทีมโรงเรียนแค่ทีมเดียว ก็สู้แรงและสังขารเพราะเราอายุน้อยน้ำหนักแค่ 50 กว่า ฝรั่งนั้นน้ำหนักร่วมร้อยทั้งนั้น ลงท้ายต้องเล่นทีมรองลงมาชั้นหนึ่ง แต่ทีมโรงเรียนประจำ ผมเล่นยืนพื้น กีฬาที่ว่านี้คือรักบี้ครับ ส่วนฟุตบอลนั้นไม่มีปัญหา ผมอยู่ทีมโรงเรียนมาตลอด
การเป็นนักกีฬาช่วยได้มาก ไม่ได้อภิสิทธิ์อะไร ประเทศนิวซีแลนด์ไม่มีอภิสิทธิ์ ทุกคนเสมอภาค เขาไม่รังเกียจผิว
ปาปูเป็นคนป๊อบปูล่า สาวฝรั่งชอบเขามาก มีคนรุมตอมมาก โรงเรียนจัดอุปกรณ์ของเซ่อร์กิลเบิร์ต และซัลลิวาน เรื่อง มิกาโด (Mikado) ปาปูเล่นเป็นพระเอก เพราะเสียงแบริโทนแกชั้นเทพจริงๆ ปาปูจึงได้แฟนมากขึ้นอีก
การที่ปาปูซึ่งอยู่มากกว่าผม 2 ชั้นขึ้นไปให้ความเอ็นดูเป็นเพื่อนและเป็นหัวหน้าผม คนก็เกรงใจผม เพราะว่าในโรงเรียน บางครั้งมีปัญหาก็จะได้ปาปูมาจัดการนี่แหละ ผมเองไม่มีปัญหา มีอย่างเดียวคืออยากออกไปเป็นนักเรียนไป-มา เพราะมีเวลาท่องหนังสือมากกว่า แต่อาจารย์ใหญ่และอาจารย์ประจำหอไม่เห็นดีด้วย ผมปรึกษาปาปู แกบอกว่าเราควรฟังอาจารย์
แต่ผมก็ออกมาอยู่ไป-มาจนได้ เห็นเหตุให้ผมกับพวกนักเรียนประจำห่างกัน เจอะกันก็ตอนซ้อมและแข่งรักบี้กับโรงเรียนอื่นๆ ทุกวันเสาร์ บางครั้งก็บินเครื่องบินไปแข่งกับโรงเรียนในจังหวัดอื่นๆ ค่าเครื่องบินสำหรับนักเรียนถูกเหมือนกินก๋วยจั๊บน้ำใสบ้านเรา
มีการแข่งขันครั้งหนึ่งที่โรงเรียนเวลลิงตันคอลเลจ ผมเล่นอยู่กองหน้า เข้าแถวสกรัม ผมเป็นตัวสุดท้าย หรือ lastmandown เรียกว่า Mid-third น่ะ พอลูกออก ผมเอาเท้าหนีบลูกรักบี้เอาไว้เพราะเราใกล้เส้นวางทรัยทำแต้ม ปาปูตะโกนออกมาจากสกรัมให้ผมปล่อยลูกให้กับสกรัมฮาร์ฟ แต่ผมก็ตะโกนตอบว่า ให้พวกกองหน้าดันไปอีก 5 หลา เราก็ได้ทรัยแล้ว แต่กองหน้าไม่ได้ดันตามที่คาด สกรัมเกิดหลุด ลูกรักบี้ก็หลุดจากเท้า แถมสกรัมฮาร์ฟ ซึ่งควรส่งลูกออกไปก็จับลูกไม่ทัน ฝ่ายตรงข้ามวิ่งมาแย่งแล้วถือลูกวิ่งเตลิดไป ผมวิ่งตามก็ไม่ทัน ดีแต่ว่าพวกข้างหลังมันจับฟัดจนลูกออกข้างไป
พอดีหมดเวลา แทนที่เราจะชนะเป็นอันว่าเสมอ
ปาปูไม่โกรธผม แต่ก็หัวเสีย เพราะถ้าได้วางทรัยลูกนั้น เราก็จะสร้างประวัติศาสตร์ ชนะเวลลิงตันคอลเลจ ในรอบ 50 ปี เพราะมีแต่เสมอและเราแพ้มาตลอด
โรงเรียนผมมีนักเรียนโตแค่ 100 กว่าคน เวลลิงตัน คอลเลจ เขามีพันกว่าคน มากกว่า 10 เท่าสู้ไม่ได้หรอก
แต่ฟุตบอล ทีมผมไม่เคยแพ้โรงเรียนนี้เลย
ผมจบจากไฮสกูลออกไป ไม่ได้พบปาปู แต่รู้ว่าเขากลับไปเยี่ยมบ้านที่ซามัว ตระกูลเขาเป็นหัวหน้าเผ่าอะไรสักอย่าง และเขาเองก็มีญาติพี่น้องเยอะมาก
จนผมจบมหาวิทยาลัยก็ทราบว่า เขาเล่นรักบี้ให้ทีมชาติซามัว ซึ่งเป็นทีมที่ดีทีมหนึ่ง เวลาซามัวแข่งกับรักบี้นานาชาติผมก็จะคอยดูว่าปาปูเล่นอยู่ด้วยหรือเปล่า แต่ไม่ยักจะพบ
ป่านนี้ปาปูจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรผมเองไม่ทราบ แต่นึกห่วงเรื่องแผ่นดินไหว เพราะผมเคยได้ยินว่า ซามัวเคยมีแถมตามข่าวว่าเกิดคลื่นสึนามิตามมาอีก
นึกถึงเขาทีไร ผมก็ยังนึกขำที่มีคนหัวหยิกตัวดำ ชาวซามัวเล่นอุปราการเป็น High Lord Executioner ใน Mikado ซึ่งเป็นคนญี่ปุ่น แถมตัวนางเองก็ตัวกระจิ๋วเดียวเสียอีก
ความจริงผมมีเพื่อนนักเรียนต่างชาติเยอะพอควร อย่างคนหนึ่งชื่อนายตู เป็นคนจีนมาเลย์ หมอนี่เล่นบอลทีมชาติเยาวชน ทีมมาเลย์กับทีมไทยแข่งฟุตบอลประเพณีปีหนึ่ง ดร.จีระ หงส์สลารมภ์ เป็นหัวหน้าทีม แกบอกให้ผมคอยจับนายตู เพราะพี่แกเล่นเร็ว และเก่ง เตะเข้าโกลบ่อยๆ
ผมเลยใช้วิธีเล่นบาสเก็ตบอล คือตั้งการ์ด (ใช้ทั้งมือทั้งมือทั้งตัวด้วย) เดินติดตามนายตูตลอด แม้แต่ตอนแกเดินไปกองหลังผมก็ตาม กระทั่งตอนพัก ผมก็ลืม ตามไปกินส้มของพวกมาเลย์จนโดนโวยวายกลับมาด้วย
นายตูก็เล่นไม่ออก บอกกรรมการว่าผมเล่นไม่แฟร์ ผมก็บอกกรรมการว่า ผมเล่นแบบนี้ ไม่มีในกติกาว่าเล่นไม่ได้
เราชนะมาเลย์ขาดลอย 3 ต่อ 1 มีลูกนึงเพื่อนผมเตะคอนเน่อร์ โซค์โค้ง เข้าโกลไปอย่างสวยงาม
