เราอาจได้เหรียญทองเดียว

โอลิมปิกปักกิ่งครั้งนี้ เจ้าภาพจัดได้ยิ่งใหญ่จนแทบหาที่ติติงได้น้อยมาก โดยเฉพาะพิธีเปิดนั้นอลังการมาก แม้จะมีการสับเปลี่ยนเด็กซึ่งเป็นฮีโร่ในกรณีธรณีพิบัติแผ่นดินไหวมาเป็นเด็กหน้าตาน่ารัก และร้องเพลงด้วยการลิปซิงค์ แต่มันก็เป็นเพื่อให้มีความไพเราะ และเป็นเรื่องธรรมดาๆ ของการแสดง

คนไทยนั้น อย่างน้อยก็ตั้งความหวังที่จะได้ยินเพลงชาติของเราบ้าง โดยคาดกันว่าคงมีเหรียญทองกลับมาให้ชื่นใจกันไม่น้อยกว่า 3-4 เหรียญ ยกน้ำหนักกับมวย ดูจะหวังกันมาก

แต่เราได้ “น้องเก๋” มากู้เกียรติยศ

เหรียญทองแรก อาจเป็นเหรียญสุดท้ายก็ได้

มวยเราพลาดไปหลายคน และพลาดก็เพราะเรามีปัญหาขั้นพื้นฐาน

ผมดูมวยและรู้สึกว่ามันผิดปกติ

ปัญหาแรกที่พบคือ นักมวยของเรานั้นในแง่เชิงมวยก็ไม่ได้แพ้ทางชาติใดเลย ออกจะเหนือกว่ามาก

แต่เราแพ้ๆ ก็คือ “เรี่ยวแรง” และ “ความฟิตของร่างกาย” ครับ

นี่คือ “พื้นฐาน” จริงๆ

ไม่ว่ากีฬาอะไรก็ตาม ถ้าไม่ทำให้ร่างกายฟิตเสียแล้ว ทางใจก็ไปไม่ไหว การลงสนามใดๆ ถ้าร่างกายอ่อนแอเสียอย่างเดียวโอกาสก็หมดไปแล้วครึ่งหนึ่ง

นักมวยของเราเกือบทุกคนไม่มีแรงชก แค่ผ่านยกที่สองก็หมดแรงเป็นส่วนใหญ่

ไม่ทราบว่าฝึกซ้อมกันแบบไหน ไม่มีพื้นฐานในเรื่องทำร่างกายให้ฟิตเลย

บางคนชกชนะก็จริง พอหมดยกต้องฟุบหน้าคาเวที เพราะหมดแรงไปแล้วครับ

คนต่อมา ผมไม่วิจารณ์นักมวย

แต่น่าจะเป็นโค้ชกับพี่เลี้ยง

โค้ชนั้น ทั้งๆที่ดูอย่างใกล้ชิด รู้อยู่ว่าสไตล์การชกของคู่ต่อสู้ เราจับทางไม่ได้ แต่ไม่บอกให้เราเปลี่ยนวิธีการชก

อย่างวรพจน์ นั้นผมเสียมาก เขาควรชนะ ถ้าโค้ชช่วยชี้แนะมากกว่านี้ เพราะวรพจน์นั้นมีประสบการณ์เคยได้เหรียญเงินมาแล้วด้วยซ้ำ

อีกคนหนึ่ง สู้กับมองโกเลียซึ่งเราเชิงดีกว่าเหนือชั้นเลย

เสียอย่างเดียวเท่านั้น

ไทยเราหมัดน้อยจริงๆ ไม่สามารถแย๊บหรือทำอะไรที่เปิดการ์ดเขาที่ปิดหน้าไว้มิดชิดได้เลย

มองโกเลียคนนี้ไม่เก่งเท่าไรเลย เราควรชกได้เต็มและควรชนะห่าง

การออกหมัดช้า ออกน้อยมาก

ถึงเสมอ เราก็แพ้อยู่ดี น่าเสียดายที่สุดสำหรับคู่นี้ และโค้ชน่าจะติวเข้มตั้งแต่ยกแรกแล้วครับ

พี่เลี้ยงพลาดน้อยมาก ตั้งแต่ไม่ดูเรื่องเฮดการ์ดกับการชโลมหน้าและลำตัว
นักมวย หรือพูดง่ายๆ ให้น้ำมาก และไม่เช็ดให้หมาดพอ

ถูกกรรมการห้ามบนเวทีเตือนทุกทีก็ไม่จำ

ไม่ดีครับ... คราวต่อไปควรทำดีกว่านี้

ผมดูกีฬาไทยทุกครั้ง

เห็นใจที่สุดก็คือฟันดาบ เสียใจที่นักฟันดาบไทยต้องเผชิญยะถากรรมโดดเดี่ยว ไร้ที่พึ่ง ไปกันสองคนและต้องโค้ชกันเอง

สมาคมฟันดาบ นี่มันยังไงกันครับ และข่าวว่าจะ “ชักดาบ” นักกีฬานั้น ผมฟังแล้วรำคาญใจ ที่ทำไมปล่อยให้เป็นอย่างนี้ แก้ตัวฟังไม่ขึ้นนะครับ

สุดท้าย... ผมไม่อยากฟังคำกล่าวเดิมๆ ที่มักจะบอกกันทุกครั้งว่า “เราทำดีที่สุดแล้ว” พูดแบบนี้มันเหมือนคนปากพล่อย ผมว่าเราไม่ได้ “ทำดี” อะไรมากนัก เพราะถ้าดี เราต้องทำลายสถิติ อย่างน้องเก๋ คนนี้สิ ทั้งฟิต มีความมั่นใจ ทำลายสถิติ และเธอสมควรได้เหรียญทอง

ซึ่งอาจเป็นเหรียญทองเหรียญเดียวของประเทศไทย