กาลครั้งหนึ่ง มีเศรษฐีขี้เหนียวเกิดอาการป่วยไข้ขึ้นมา จึงเรียกหมอมาตรวจดูอาการ หลังจากหมอจับชีพจรดูแล้วจึงกล่าวว่า “ชีพจรเต้นแผ่ว แสดงว่าร่างกายอ่อนแอ แต่วิธีรักษาไม่ยาก แค่รับประทานโสมคนบำรุงสักหน่อยก็จะดีขึ้น”
เศรษฐีจอมตระหนี่ได้ยินว่าต้องซื้อโสมมารักษาก็รีบร้องโวยวายขึ้นมาทันทีว่า “ท่านหมอข้าไม่มีเงินทองมากมายขนาดนั้นหรอก อย่างนั้นคงต้องแล้วแต่บุญแต่กรรมก็แล้วกัน”
หมอแมะจึงกล่าวต่อว่า “ถ้าหากไม่มีโสมคน ก็ใช้โกฐขี้แมว (熟地; 'สูตี้' ยาสมุนไพรจีนชนิดหนึ่ง) แทนก็ได้ แม้ประสิทธิภาพจะไม่เทียบเท่า แต่ราคาถูกกว่าพอสมควร” ฝั่งเศรษฐีขี้เหนียวแม้จะมีตัวเลือกที่ถูกกว่าให้เลือกแล้ว แต่ก็ยังคงยืนกรานว่าราคาของโกฐขี้แมวก็ยังคงแพงไปอยู่ดี พร้อมตีอกชกตัวว่าคราวนี้ตัวเองคงต้องไปเฝ้ายมบาลแน่แล้ว
ฝั่งหมอเห็นดังนั้นก็ทราบว่า เศรษฐีผู้นี้ห่วงทรัพย์สินยิ่งกว่าชีวิตจึงกล่าวทีเล่นทีจริงขึ้นว่า “ยังมียาอีกขนานหนึ่ง แม้จะยุ่งยากหน่อย แต่ก็น่าจะพอใช้หวังผลได้บ้าง คือเอาขี้หมามาผสมกับน้ำตาลทรายแดง”
ด้านเศรษฐีได้ฟังดังนั้นก็หูผึ่งพร้อมกับกระโดดผึงขึ้นจากเตียงนอน พลางกล่าวถามต่อว่า “ท่านหมอ บ้านข้าไม่มีน้ำตาลทรายแดง ยาสูตรนี้ใช้เฉพาะขี้หมาได้ไหม?!?”
เรียบเรียงจาก 《笑林广记》โดย โหยวซี่จู่เหริน (游戏主人), ราชวงศ์ชิง
