เอเจนซี - เมื่อ 11 ปีก่อน ตอนที่ นางเซิง หรุ่ว์จี๋ สูญเสียลูกชายของตน นายจาง ไค่ เธอทุกข์ระทมชีวิตแทบสลาย แต่ยังคงสู้ชีวิตต่อมาได้อย่างไม่โดดเดี่ยวในเหอเฟย เพราะบรรดาเพื่อนสนิทวัยเรียน 7 คนของลูกชาย ต่างคอยอยู่เคียงข้างดูแลเธอมาจนทุกวันนี้
รายงานข่าวกล่าวว่า นายจาง ป่วยและตรวจพบว่าเป็นลูคิเมียในปี พ.ศ.2544 ซึ่งในตอนนั้นเพื่อนทั้งเจ็ดคนของเขา ต่างมาเยี่ยมเยียน ดูแลเขาและนางเซิงแม่ของเขาอย่างไม่ขาด จนกระทั่งเมื่อ จางเสียชีวิตไปในปี พ.ศ. 2547 นางเซิง หัวใจสลายและคิดปลงถึงชีวิตที่ต้องอยู่เพียงลำพังตราบจนสิ้นลมหายใจ แต่หลังจากงานศพเพียง 3 วัน เสียงกระดิ่่งที่ประตูก็ดังขึ้น
"ตอนนั้นฉันอยู่คนเดียว" เซิงกล่าวกับ พีเพิล สื่อจีน ว่า "เพื่อนๆ ของจาง มาที่บ้านและเข้ามาเติมเต็มชีวิตจิตใจที่สลายไปแล้วของฉันอีกครั้ง"
เซิง ยังไม่เคยคิดว่า การเยี่ยมเยียนนั้นจะสม่ำเสมอ ต่อเนื่องกว่า 11 ปีแล้ว
เวลาที่ผันผ่านเปลี่ยนไป แต่จิตใจเพื่อนๆ ของจาง ไม่เคยเปลี่ยน ... บางคนเรียนต่อและสำเร็จการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย บางคนก็แต่งงานมีครอบครัว แต่พวกเขายังคงดูแลนางเซิง เหมือนแม่อีกคนของพวกเขา ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน เพื่อนๆ ทั้ง 7 คนนี้ ยังคงต้องจัดสรรเวลามาหาเธอได้เสมอ
"พวกเขาเหมือนลูกของฉัน" นางเซิงกล่าว
ครั้งหนึ่ง ตอนพายุหิมะปี พ.ศ.2551 หลี่ เฟย เพื่อนคนหนึ่งของจาง ซึ่งทำงานอยู่ที่ซินเจียง ได้ขับรถกลับมาหา และนำสิ่งของเครื่องใช้จำเป็นต่างๆ มาให้ พร้อมกับบอกว่า ถ้าขาดเหลืออะไร ให้โทรบอก เขาจะส่งมาเพิ่ม"
หลี่ ซึ่งทำงานที่ซินเจียงอันห่างไกล ยังกำชับภรรยาและลูกสาวของเขาให้หมั่นคอยมาเยี่ยมแม่ของเพื่อนสนิทเขาคนนี้ด้วย
ฟู่ เสี่ยวเจิ้ง เพื่อนสนิทอีกคนของจางที่อาศัยอยู่ใกล้บ้านนางเซิง ก็มาหาเธอทุกอาทิตย์ พอเธอถามว่า ทำไมนานกว่า 11 ปีแล้วถึงยังแวะเวียนมาหา ไม่ห่างหายไป เขาก็ตอบตามปกติว่า "ก็ผมอยู่แถวนี้ ผมว่างหนะครับ"
นางเซิง ย้อนรำลึกเหตุการณ์ในปี พ.ศ. 2551 ที่แผ่นดินไหวใหญ่ว่า เพื่อนบ้านต่างเร่งอพยพออกนอกพื้นที่ แต่เธอยังคงอาศัยอยู่ในบ้านไม่ไปไหน แม้จะอยู่อย่างไม่มีความหวังก็ตาม
เธอจำได้ว่า คืนวันอันลำบากนั้น เธอนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ก็ได้ยินเสียงของนายฟู่ ตะโกนเรียกว่า "แม่ๆ ผมเองครับ" แล้วนายฟู่ กับครอบครัวของเขา ก็มาพาเธอขึ้นรถไปยังที่ปลอดภัย
นายฟู่ นายหลี่ และเพื่อนอีก 5 คนของจาง กลายมาเป็นลูกอุปถัมภ์ของนางเซิงในปี พ.ศ. 2553 และเมื่อครั้งที่รัฐบาลแจ้งให้นางเซิง ย้ายออกจากพื้นที่ไปอยู่ที่อาคารหลังใหม่ได้ ลูกอุปถัมภ์ทั้ง 7 คนของเธอต่างลงขันกันซ่อมแซมบ้านให้ โดยตลอด 3 เดือน ของการทำบ้านใหม่นั้น นายฟู่ก็มารับนางเซิงไปอยู่ที่บ้านเขาด้วย
เมื่อเรื่องราวของเพื่อนทั้ง 7 เป็นที่สนใจมากขึ้นของสื่อต่างๆ พวกเขากลับไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนด้วยความที่คิดว่า สิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้เรื่องพิเศษใหญ่โตอะไร
"การดูแลคุณแม่เซิง เป็นความรับผิดชอบของพวกเราทุกคนอยู่แล้ว" นายฟู่กล่าวแทนเพื่อนๆ และย้ำหนักแน่น "ไม่ว่าจะกี่สิบปี พวกเราก็จะยังคงดูแลเธอตลอดไป"
