เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน กระจอกงอกง่อย

สองสหายแซ่จาง กับ แซ่หลี่ ออกเดินทางไปด้วยกัน เมื่อเดินไปได้สักพัก ทั้งคู่ก็พบเห็นขบวนเกี้ยวของเศรษฐีใหญ่คนหนึ่ง ที่รายล้อมไปด้วยคนรับใช้และบริวารนับสินกำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา ไอ้หนุ่มแซ่จางเห็นดังนั้นจึงรีบดึงแขนเสื้อหนุ่มแซ่หลี่หลบมาที่ด้านข้างของถนน พร้อมกับกระซิบว่า “โน่น! เจ้าสัวที่นั่งเกี้ยวหลังนั้นอยู่น่ะเป็นญาติข้าเอง ถ้าหากข้าไม่หลบทางให้เขา เขาก็ต้องสั่งหยุดขบวนแล้วลงจากเกี้ยวมาทักทายข้า ข้าเกรงใจเขาน่ะ เราหลบอยู่ตรงนี้สักพักดีกว่า”

ด้านหนุ่มแซ่หลี่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าแสดงความเข้าใจ พร้อมกับตอบว่า “ดีแล้วล่ะ อย่ารบกวนท่านเจ้าสัวเลย”

หลังขบวนเศรษฐีใหญ่เคลื่อนผ่านทั้งคู่ไป พอสองสหายออกเดินทางต่อไปได้สักพักก็เจอขบวนม้าของท่านขุนนางใหญ่สวนทางมา โดยในขบวนนอกจากจะมีบริวารและคนรับใช้เดินตามแล้ว ยังมีทหารจากกรมเมืองติดตามมาด้วย ด้านหนุ่มแซ่จางเห็นดังนั้นก็ทำเช่นเดิมอีก คือรีบดึงแขนชายหนุ่มแซ่หลี่หลบมาข้างทาง พร้อมกับกล่าวว่า “เจ้ารู้ไหมว่าขุนนางใหญ่ท่านนี้น่ะเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของข้าเอง ถ้าเราไม่หลีกทางให้ขบวนของมัน เดี๋ยวมันเห็นข้าเข้าก็ต้องสั่งให้หยุดขบวน ลงจากหลังม้ามาทักทายข้าอีก ... ยุ่งตายห่าเลย!”

ด้านหนุ่มแซ่หลี่พอได้ยินก็พยักหน้า พร้อมกับกล่าวว่า “ดีแล้วล่ะ อย่ารบกวนท่านขุนนางเลย”

เมื่อทั้งคู่ออกเดินต่อไปอีกครู่ใหญ่ ทั้งสองคนก็พบเห็นว่ามีขอทานแต่งตัวซอมซ่อ ในมือถือไม้เท้ากับกะลาเดินสวนทางมา คราวนี้ไอ้หนุ่มแซ่หลี่กลับเป็นฝ่ายดึงแขนเสื้อชายหนุ่มแซ่จางหลบมาข้างทาง พร้อมกับกล่าวว่า “ไอ้ขอทานคนเนี่ยเป็นญาติข้าเอง ทั้งยังเป็นสหายรักของข้าด้วย พวกเราควรหลบทางให้มันสักหน่อย ข้ากลัวว่าเดี๋ยวมันเห็นข้าแล้วจะรู้สึกไม่ดี”

ฝั่งหนุ่มแซ่จางได้ยินเพื่อนสาธยายดังนั้นก็อ้าปากค้าง ก่อนกล่าวถามขึ้นว่า “เจ้ามีเพื่อนเป็นขอทานตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?” ชายแซ่หลี่จึงตอบว่า “ก็ไอ้พวกเจ้าใหญ่นายโตถูกเจ้านับเพื่อนนับญาติไปหมดแล้ว ก็เลยเหลือแต่ไอ้พวกขอทานกระจอกงอกง่อย กับ พวกกเฬวรากเช่นนี้แหละให้ข้าคบหา!”