มีเศรษฐีผู้หนึ่งมีอาการเจ็บป่วยเรื้อรังมาเป็นเวลานาน จนกระทั่งวันนี้เมื่ออาการทรุดหนักลงจึงสั่งให้พ่อบ้านเชิญหมอที่อ้างตัวว่าเป็นหมอเก่งที่สุดในอำเภอมาที่บ้านเพื่อดูอาการและเยียวยา โดยเศรษฐียินยอมควักกระเป๋าจ่ายในราคาที่ไม่อั้น เมื่อหมอมาตรวจอาการของชายคนดังกล่าวก็เพียงแต่บอกว่า “วิธีการรักษาไม่ได้ยากเย็นอะไร”
ทว่า เมื่อเวลาผ่านไปๆ อาการของเศรษฐีกลับมีแต่ทรงกับทรุด เมื่อเศรษฐีเห็นว่าเงินหลายร้อยตำลึงที่จ่ายไปดูจะถูกหมอหลอกรับประทานเสียแล้ว จึงสั่งให้พ่อบ้านเดินทางไปที่บ้านพักของหมอเพื่อด่าทอระบายความแค้น คิดไม่ถึงว่าพ่อบ้านออกไปตามคำสั่งเพียงไม่นานก็หวนกลับมา
“เป็นยังไง ด่าได้สาแก่ใจตามที่อั๊วสั่งมั้ย?” เศรษฐีถาม
“ขนาดจะด่า ยังไม่ได้ด่าเลยนายท่าน” พ่อบ้านตอบ
เมื่อเศรษฐีไล่เรียงต่อไปว่าทำไมจึงทำตามที่สั่งไม่สำเร็จ พ่อบ้านจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเจื่อนๆ ว่า “ก็เพราะที่หน้าบ้านของไอ้หมอกำมะลอนั่น มีคนไปเฝ้าด่าอยู่แน่นขนัดไปหมด ตัวผู้น้อยเองขนาดพยายามเบียดตัวเข้าไปก็ยังเบียดไม่ถึงประตูบ้านเลยขอรับนายท่าน”
เรียบเรียงจาก 《笑得好》โดย สือเฉิงจิน (石成金), ราชวงศ์ชิง