เมื่อเถียนไคจือไปเยี่ยมคารวะโจวเวยกง โจวเวยกงได้เอ่ยถามขึ้นว่า “ข้าได้ยินมาว่าจู้เซิ่นได้เรียนรู้การรักษาชีวิต ท่านเป็นสหายของเขา ได้ยินเกี่ยวกับเคล็ดลับนี้บ้างหรือไม่?
เถียนไคจือจึงกล่าวว่า “ข้าได้ยินอาจารย์บอกว่า ‘การรักษาชีวิตที่ดีนั้น เปรียบเสมือนคนเลี้ยงแกะคอยระวังไม่ให้แกะแตกฝูง และคอยลงแส้ต้อนให้พวกมันอยู่ในแถว’
“ในแคว้นหลู่มีชายผู้หนึ่งชื่อ ซั่นเป้า เขาเร้นตัวอยู่ตามชะง่อนผากลางไพรพฤกษ์ ดื่มกินเพียงน้ำ ไม่แสวงหาผลประโยชน์เช่นคนทั่วไป เขาดำเนินชีวิตเช่นนี้นานถึงเจ็ดสิบปี และมีผิวพรรณผุดผ่องดั่งเด็กน้อย แต่แล้ววันหนึ่งก็ประสบเคราะห์ร้าย มาปะเสือหิวตัวหนึ่ง มันสังหารและกินเนื้อเขา ทั้งยังมีจังอี้ผู้ไม่เคยพลาดงานเลี้ยงตามคฤหาสน์ผู้มั่งมีหรือแม้กระทั่งเรือนน้อยซอมซ่อของคนยากไร้ เขาประพฤติตัวเช่นนี้นานถึงสี่สิบปี ก็ล้มป่วยและเสียชีวิตไปในที่สุด ซ่านเป้าได้ถนอมบำรุงเลี้ยงสิ่งที่อยู่ภายในกระทั่งโดนเสือกัดกินร่างกายภายนอกของเขา จังอี้เอาแต่บำรุงบำเรอภายนอกกระทั่งโรคภัยจู่โจมภายใน ชายทั้งสองคนนี้ ต่างก็ไม่สามารถตีต้อนแกะที่แตกออกจากแถว”
“ขงจื่อกล่าวว่า ‘อย่าหลบเร้นซ่อนตัวอยู่แต่ภายใน อย่าออกมาแสดงตัวโดดเด่น จงยืนอยู่ตรงกลาง’ ผู้ซึ่งดำเนินตามหลักสามประการนี้นับว่าดีที่สุด เมื่อผู้คนได้เดินทางไปบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยอันตราย และเมื่อได้ยินว่าหนึ่งในกลุ่มผู้เดินทางสิบคนประสบภัยถึงสิ้นชีวิต ดังนี้ บิดาและบุตร พี่ชายและน้องชายต่างเตือนกันให้ระแวดระวังและอย่าได้ย่างกรายเฉียดเส้นทางนั้นโดยปราศจากผู้คุ้มกันติดอาวุธกลุ่มใหญ่ติดตามไปด้วย นั่นคือความชาญฉลาดของพวกเขาใช่หรือไม่? แต่พวกเขากลับไม่นำพาต่อสิ่งที่ควรระวังในเวลาที่พวกเขานอนบนตั่งเตียง หรือเวลาที่นั่งกินดื่ม พวกเขากลับปราศจากสำนึกที่จะเตือนกัน นี่คือความผิดพลาดใหญ่หลวง”
แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子）
