ซ่องสิบหยวน ซ่องขายเซ็กส์สะดวกซื้อ

เซาท์ไชน่ามอร์นิ่งโพสต์ - ในเมืองจีนมีซ่องโสเภณีราคาถูก ที่เรียกกันว่า ซ่องสิบหยวน ซุกซ่อนตัวอยู่ทั่วไปในเมือง ซึ่งไม่ค่อยเจริญนัก คอยดูแลผู้คนระดับรากหญ้าในสังคม ที่ไม่มีเงินมากพอจะไปหาหอนางโลม ที่ดีกว่านี้ได้

ลักษณะของซ่องสิบหยวนดูรู้ได้ไม่ยาก อย่างเช่นที่ซ่องสิบหยวนแห่งหนึ่งมีลักษณะเก่าคร่ำคร่า อาแปะแก่ ๆ ผมสีเทา 2 คน คอยทำหน้าที่ยามเฝ้าบันไดแคบ ๆ ติดกับร้านขายยาภายในตึก 3 ชั้น ในตรอก ที่แลดูมืดทึมแห่งหนึ่ง

ในมือของชายชราทั้งสองกำธนบัตรใบย่อย เพราะคอยเก็บค่าเข้าจากชาย ที่มาเสพสุขคนละ 2 หยวน

กลิ่นเหม็นของบุหรี่สั่ว ๆ และกลิ่นปัสสาวะโชยอยู่ตามบันได ซึ่งไต่ขึ้นไปสู่ทางเดินยาวส่งกลิ่นอับ

สักพักชายรุ่น 60 ปี ผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก รูดซิปกางเกงขายาวขึ้น ขณะก้าวออกมาจากห้องหนึ่ง

เวลานั้น ยังไม่เที่ยงวันเลย

ประตูทาสีเหลืองเรียงเป็นแนวอยู่ทางด้านขวามือของทางเดิน บางบานก็เปิด บางบานก็ปิด ที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีเคานเตอร์ของพนักงานต้อนรับ
นี่คือแบบฉบับของซ่องสิบหยวนบนแดนมังกร มีบุคคล 2 ประเภทเท่านั้น ที่มา และรู้ถึงความปรารถนาของตน ได้แก่พวกผู้ชาย ที่เสาะหาเซ็กส์ราคาถูก และพวกผู้หญิง ที่สิ้นหวังเรื่องเงินทอง

โสเภณีที่นี่ขายตัวครั้งละประมาณ 25-40 หยวน น้อยกว่าราคาตั๋วดูหนังด้วยซ้ำ แถมยังมีการลดราคาให้อีกสำหรับลูกค้าผู้ซื่อสัตย์

พวกเธอมีอายุไม่ต่ำกว่า 40 ปี บางคนปาเข้าไป 50 ปี หรือในวัยปลดเกษียณ 60 ปีก็ยังมี

ชีวิตของพวกผู้หญิงเหล่านี้ตกอยู่ในมุมมืด อันน่ารันทด

ซ่าน หญิงสาวในวัยใกล้ 30 ปี ซึ่งถือเป็นหญิงขายบริการยังสาว ที่หาได้น้อยมากในซ่องสิบหยวนเล่าว่า เธอเป็นคนในเขตปกครองตนเองก่วงซีจ้วง แม้บางครั้งจะชอบเล่นการพนัน แต่เงินรายได้จากแขก ที่เธอได้คนละ 50-100 หยวนส่วนใหญ่ จะรวบรวมส่งไปให้ทางบ้านได้เดือนละ 5,000 หยวน เพื่อช่วยรักษาน้องสาว วัย 15 ปีที่กำลังป่วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว

นักรณรงค์เพื่อสิทธิของหญิงขายบริการทางเพศเปิดเผยว่า ผู้หญิงเหล่านี้มีการศึกษาน้อย และแทบไม่มีอำนาจต่อรองใด ๆ พวกเธอจึงติดเชื้อเอชไอวีและเอดส์ ตลอดจนโรคติดต่ออื่น ๆ ฉะนั้น ไม่ต่ำกว่าร้อยละ 90 ของโสเภณีในซ่องสิบหยวน จึงติดเชื้อเอชไอวีและเอดส์ ตลอดจนโรคติดต่ออื่น ๆ

“พวกเธอตระหนักในเรื่องอันตรายของโรคเอดส์และเชื้อเอชไอวีน้อยไป จึงถูกบีบไม่ให้ใช้ถุงยางอนามัยป้องกันได้ง่าย ๆ บางคนคิดด้วยซ้ำไปว่า ถ้าติดเอดส์แล้ว ก็ยังอาจได้เงินช่วยเหลือจากรัฐบาล” นักรณรงค์ผู้นี้เล่า

จากรายงานขององค์การอนามัยโลกและกลุ่มฮิวแมน ไรต์ส ว็อตช์ เมื่อเดือนพ.ค. ที่ผ่านมาระบุว่า มีโสเภณีราว 4-6 ล้านคนบนแผ่นดินใหญ่ แต่บางกลุ่มประเมินตัวเลขสูงกว่านั้นถึงราว 10-20 ล้านคนทีเดียว ซึ่งคิดเป็นสัดส่วนร้อยละ 6 ของจีดีพีประเทศจีน

นอกจากนั้น สัดส่วนที่บิดเบี้ยวระหว่างประชากรเพศชายกับเพศหญิง อันเป็นผลจากนโยบายลูกคนเดียวของรัฐบาลจีนยังมีส่วนทำให้เกิดความต้องซื้อบริการทางเพศราคาถูกในหมู่แรงงานอพยพเพศชาย ที่มีอยู่หลายร้อยล้านคนในประเทศอีกด้วย และจากผลสำรวจในปี 2552 พบว่า แรงงานอพยพในชนบทเพศชาย ซึ่งแต่งงานแล้วราวร้อยละ 30 ไปเที่ยวโสเภณี

เพื่อเข้าไปสัมผัสกับความจริงในโลกแห่งซ่องสิบหยวน นักข่าวสาวของหนังสือพิมพ์ซันเดย์มอร์นิ่งโพสต์ผู้หนึ่งต้องสลัดการสะกดรอยตามของคุณโปลิศให้ได้เสียก่อน จากนั้น เธอจึงมุ่งหน้าไปยังซ่อง ซึ่งตั้งอยู่ในชุมชนบ้านนอกขนาดเล็กในอำเภอปั๋วไป๋ เขตปกครองตนเองก่วงซีจ้วง ส่วนชื่อตำบล อันเป็นที่ตั้งของซ่อง ซึ่งอยู่ห่างจากหนันหนิง เมืองเอกของเขตปกครองแห่งนี้เกือบ 300 กิโลเมตร ไม่อาจเปิดเผยได้ เพื่อความปลอดภัยของโสเภณีที่นั่น

ซ่องแห่งนี้เร้นกายอย่างมิดชิด ต้องเดินผ่านตลาดสด ซึ่งส่วนใหญ่ขายลิ้นจี่ จึงจะไปถึง

ที่นั่นต้องจ่ายเงิน 2 หยวนเป็นค่าเข้าไปข้างใน แขกมาเที่ยวส่วนใหญ่เป็นชายแก่ คนงานก่อสร้าง และแรงงานอพยพ พวกหนุ่มวัยรุ่นคึกคะนองก็มีให้เห็นอยู่บ้าง

ถ้าเห็นประตูห้องปิดอยู่ก็แสดงว่า กำลังให้บริการกันอยู่ ถ้าห้องไหนเปิดประตูทิ้งไว้ แขกจะเมียงมองเข้าไป และต่อรองราคากับนางในห้อง ก่อนจะปิดดีล ส่วนแขกที่ยังไม่ตัดสินใจ จะเดินวนเวียนอยู่ที่เฉลียง เล็งไปที่แต่ละนาง ซึ่งโปะเครื่องสำอางหนาเตอะ แต่งกายยวนยั่ว

ภายในห้องขนาด 6 ตารางเมตร มีห้องน้ำในตัว เตียงคู่ ตู้เสื้อผ้า และโทรทัศน์ ซึ่งบางห้องเป็นระบบไฮ-ไฟ ค่าเช่าตกวันละ 40-50 หยวน ภายในอาคารแต่ละชั้นมีทั้งหมดประมาณ 15 ห้อง

“ ธุรกิจก็ไม่เลวนักหรอก วันหนึ่งก็ได้อย่างน้อย ๆ 6 หรือ 7 ราย … คุณควรใช้ถุงยางนะ แต่นั่นแหละ มันแล้วแต่คุณ” หญิงอายุรุ่น 40 ปีจากมณฑลกุ้ยโจวกำลังนั่งปักสะดึงรอแขกเล่าให้ฟัง

เธอบอกว่า ซ่องที่นี่ปลอดภัย ตราบใดที่ไม่พาแขกออกไปนอกสถานที่ หรือพูดคุยกับคนนอก โดยเฉพาะนักข่าว

ตำรวจและนักข่าว บุคคล 2 อาชีพนี่แหละ ที่ซีอีโอซ่องและผู้ใต้บังคับบัญชาหวาดกลัวที่สุด โดยเฉพาะในช่วงกลางเดือนมิ.ย ที่ผ่านมา เมื่อเย่ ไห่เยียน นักต่อสู้เพื่อสิทธิของหญิงขายบริการ ซึ่งยอมลงทุนใช้ชีวิตเป็นโสเภณีถูกปล่อยออกจากคุก และกลายเป็นที่สนใจของสื่อมวลชนอย่างมาก

“พวกตำรวจจะสะกดรอยตามนักข่าว จนกว่าจะออกจากเมืองปั๋วไป๋ ถ้าเห็นโสเภณีคนไหนคุยกับนักข่าว ก็จะถูกจับ และถูกสั่งปรับ แล้วซ่องจะถูกตำรวจกวาดล้าง สั่งปิด หลายคนจะตกงาน” นักรณรงค์ในท้องถิ่นคนหนึ่งเล่า

ตำรวจปฏิบัติไปตามคำสั่งของเจ้าหน้าที่ฝ่ายความมั่นคงแห่งรัฐในเมืองอี้ว์หลิน

ธุรกิจค้ากามระบาดไปทั่วเมืองปั๋วไป๋ แผ่นโฆษณาหญิงขายบริการถูกสอดใต้ประตูห้องพักตามโรงแรม คิดค่าตัวต่ำสุด 20 นาที 150 หยวน แต่การส่งส่วยให้ตำรวจที่กลายเป็นเงาปีศาจคอยหลอกหลอนไปตลอดก็ทำให้โสเภณีที่นี่รู้สึกเหมือนเป็นไก่ ที่ถูกมีดของตำรวจจ่อคอหอย

จากคำบอกเล่าของเย่ โสเภณีเมืองจีนถูกแบ่งเป็น 3 ระดับ คือถูกกฎหมาย ซึ่งความจริงอาชีพโสเภณีทุกชนิดเป็นสิ่งผิดกฎหมายในเมืองจีน พวกนี้ดูยากสักหน่อย แต่จะสาวสวย หรูหรา คอยรับใช้ลูกค้าระดับบน พวกที่ 2 คือกึ่งถูกกฎหมาย พวกนี้จะรู้จักมักคุ้นกับตำรวจ และซ่องอาจถูกบุกเป็นครั้งคราว และพวกที่ 3 คือผิดกฎหมาย เช่นโสเภณีซ่าน ที่กล่าวถึงในตอนแรก พวกนี้จะถูกเอารัดเอาเปรียบ ถูกทุบตี เมื่อตำรวจเข้ากวาดล้าง เพราะพวกเธอรายได้น้อยเกินกว่าจะจ่ายค่าคุ้มครอง

“ในปั๋วไป๋ มันเป็นโลกของคนกินคนด้วยกัน ทุกอย่างเป็นเงินทอง ไม่มีความเมตตา พวกตำรวจมันก็หมาดี ๆ นี่เอง มันขูดรีดค่าปรับแล้วแต่จะต้องการ โดยไม่มีใบเสร็จ การลงโทษโสเภณีมันง่ายกว่าลงโทษคนทำผิดกฎจราจรเสียอีก” แม่เล้าผู้หนึ่งเล่าถึงความเลวร้าย

ตัวหล่อนเองก็เพิ่งปิดกิจการ ที่มีลูกทีม 6 ชีวิตไปเมื่อไม่นานมานี้ เพราะหมดปัญญาส่งส่วยให้ตำรวจนั่นเอง