หวั่งอี้-เด็กชายชาวเสฉวนวัย 10 ขวบ ครึ่งท่อนล่างเป็นอัมพาต เดินไม่ได้ แต่ตั้งใจที่จะไปเรียนหนังสือ จึงมานะบากบั่นใช้มือเดินต่างเท้าสลับกับใช้ไม้ค้ำเดินไปกลับโรงเรียนวันละ 3 ชม.มานานกว่า 4 ปีแล้ว เด็กชายบอกว่าความฝันของเขาคือตั้งใจเรียนหนังสือให้ดี เพื่อทดแทนบุญคุณของยาย
เด็กชาย เอี๋ยน อี้ว์หง อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเจี่ยงป้า อ.ผิงซาน เมืองอี๋ปิน มณฑลซื่อชวน(เสฉวน) เพิ่งจะอายุครบ 10 ขวบในปีนี้ คุณยายของเด็กชายเล่าให้ฟังว่า ตอนอี้ว์หงอายุยังไม่ถึงขวบ วันหนึ่งเกิดอาการตัวร้อน พิษไข้รุนแรงจนทำให้ครึ่งท่อนล่างของเด็กน้อยชา และไม่มีความรู้สึกมาจนทุกวันนี้
ทุกเช้าราว 7.15 น.เราจะเห็นอี้ว์หงใช้ไม้ค้ำยันรักแร้เพื่อช่วยในการพยุงตัว ด้านข้างมีพี่สาวช่วยถือกระเป๋านักเรียน และด้านหลังมีคุณยายเดินตาม สามชีวิตเดินทางจากบ้านไปโรงเรียนด้วยกัน
ทั้งสามต้องเดินผ่านคันนาที่ทั้งแคบทั้งลื่น ตอนนี้เองที่คุณยายต้องแบกอี้ว์หงขึ้นไว้บนหลัง จากนั้นพอถึงถนนใหญ่ อี้ว์หงจึงบอกให้คุณยายปล่อยเขาลง ด้วยกลัวว่ายายจะเหนื่อย
ตามทางไปโรงเรียน อี้ว์หงใช้วิธีการเดินหลายอย่าง ได้แก่ ใช้มือเดินต่างเท้า เดินกึ่งปีน เดินแบบใช้ไม้ค้ำยัน พอมือสัมผัสกับก้อนหินน้อยใหญ่มากๆเข้าก็รู้สึกเจ็บ จึงนำถุงเท้ามาสวมแทนถุงมือแล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป นอกจากจะเดินไม่ไหวจริงๆ เขาจึงจะยอมให้ยายแบกไป
ประมาณ 8 โมง อี้ว์หงจึงไปถึงโรงเรียน ซึ่งใช้เวลาราวชั่วโมงเศษ เช่นเดียวกับระยะเวลาที่ใช้มือเดินต่างเท้าสลับกับใช้ไม้ค้ำยัน จากโรงเรียนกลับถึงบ้าน
ตอนที่อี้ว์หงป่วยหนัก ทางบ้านได้หยิบยืมเงินจากทั่วทุกสารทิศเพื่อนำมารักษาเขา ปัจจุบันพ่อแม่อี้ว์หงจึงต้องทำงานหาเงินมาใช้หนี้ ที่บ้านจึงมีเพียงคุณยายกับคุณตาที่พิการคอยดูแล และในทุกๆครั้งที่พ่อกับแม่กลับบ้านก็จะซื้อปลามาให้ทุกคนกินเพื่อบำรุงสุขภาพ
ช่วงค่ำ อี้ว์หงมักนั่งทำการบ้านเงียบๆคนเดียวอยู่ใต้แสงไฟ เพื่อนบ้านคนหนึ่งเล่าให้ผู้สื่อข่าวฟังว่า อี้ว์หงพยายามจนเหนื่อยแล้วก็ล้มลง แต่เขาก็จะลุกขึ้น “เดินหน้าต่อ” ได้เสมอ
อะไรที่ทำให้เด็กน้อยยืนหยัดได้ในทุกๆวัน？
“ผมจะตั้งใจเรียนให้ดี การเรียนเป็นความฝันของผม ต่อไปจะได้ทดแทนพระคุณของยาย” อี้ว์หงบอกกับผู้สื่อข่าว
ยายต้องรับส่งส่งอี้ว์หงไปโรงเรียนทุกวัน ไหนจะต้องทำงานในไร่อีก ยายแก่แล้ว หลังก็ไม่ค่อยจะดี “ฉันหวังว่าหลานมันจะตั้งใจเรียน โตไปจะได้ทำงานเลี้ยงตัวเองได้” พูดถึงอนาคตของหลาน ดวงตาของยายก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
ปัจจุบันรัฐบาลท้องถิ่นได้มอบรถเข็นสำหรับผู้พิการให้อี้ว์หงเอาไว้ใช้แล้ว อีกทั้งยังช่วยเหลือเขาตามข้อกำหนดของนโยบาย พร้อมกันนั้นกลุ่มนักศึกษาอาสาสมัครในเมืองอี๋ปินก็กำลังก่อตั้งกองทุน เพื่อดำเนินการช่วยเหลือเด็กพิการผู้ยากไร้อีกด้วย
