เดิมหมีแพนด้ามักพบมากบริเวณตะวันออกของเอเซีย สำหรับในจีนเคยอาศัยอยู่ทั่วไปตามมณฑลต่างๆนับตั้งแต่ หูหนัน หูเป่ย ซานซี กันซู่ ส่านซี ซื่อชวน หยุนหนัน กุ้ยโจว กว่างซี เป็นต้น กินอาณาเขตพื้นที่กว้างใหญ่เกือบ 1 ใน 3 ของประเทศจีน ต่อมาเมื่อมนุษย์ลุกล้ำเขตแดนของแพนด้ามากขึ้น พวกมันก็ค่อยๆล้มหายตายจาก ถอยร่นไปหลบอยู่ในเขาสูงหุบเขาลึก
นับตั้งแต่ทศวรรษที่ 50-90 เป็นต้นมา กว่า 40 ปีที่มีการบุกรุกทำลายป่า ทำให้ถิ่นหากินของเจ้าแพนด้าหดหายไปกว่า 4 ใน 5 ส่วนแล้ว มีผลให้พื้นที่อยู่อาศัยของหมีแพนด้าลดลงอย่างรวดเร็วจาก 5 หมื่นตารางกิโลเมตร เหลือเพียง 1 หมื่นกว่าตารางกิโลเมตร
ปัจจุบันในประเทศจีนมีแพนด้าหลงเหลืออยู่เพียง 3 แห่งเท่านั้น คือ ในแถบเนินเขาทางใต้ของเทือกเขาฉินในมณฑลส่านซี เทือกเขาหมินซัน ซึ่งเป็นรอยต่อระหว่างมณฑลเสฉวนและมณฑลกันซู่ เทือกเขาฉงไหล เทือกเขาเหลียงซัน และเทือกเขาเซี่ยงหลิ่ง หุบเขาลึกแถบที่ราบทางตะวันตกเฉียงเหนือ ในมณฑลซื่อชวน
จากการสำรวจในปัจจุบันพบว่า แพนด้าที่อาศัยอยู่ในเขตภูเขาทั้ง 6 แห่งของจีน อาทิ เขาฉิน หมินซัน เหลียงซัน ฯลฯ ขณะนี้หลงเหลืออยู่ไม่ถึง 1,000 ตัว และมากกว่า 80%ของหมีแพนด้าในธรรมชาติ อาศัยอยู่ในมณฑลเสฉวน ทั้งนี้ในเมืองเฉิงตูมี 5 อำเภอที่เป็นที่เพาะเลี้ยงหมีแพนด้าได้แก่ อำเภอ ฉงไหล ต้าอี้ เผิงโจว ฉงโจว ตูเจียงเยี่ยน โดยเฉพาะอย่างยิ่งพื้นที่อาศัยยังถูกแบ่งโดดเดี่ยวออกเป็นจุดๆ
เนื่องจากการกระจายตัวกันอยู่เป็นกลุ่มเล็กๆของหมีแพนด้า ทำให้แพนด้าไม่อาจหลีกเลี่ยงการผสมพันธุ์กันภายในกลุ่ม ส่งผลให้สายพันธุ์ของหมีแพนด้าสูญเสียความหลากหลาย จนกระทั่งนำไปสู่การสูญพันธุ์ของสายพันธุ์ที่อ่อนแอกว่า
นอกจากนี้ชนิดของอาหารของหมีแพนด้ามีเพียงใบไผ่เท่านั้น เชื่อไหมว่าในรอบ 60 ปี จะมีสัปดาห์หนึ่งที่ใบไผ่จะตายในช่วงที่กำลังผลิดอก ซึ่งทำให้หมีแพนด้าจำนวนหนึ่งหิวโหยจากการขาดอาหาร จนกระทั่งล้มตาย เช่นที่เกิดขึ้นในป่าไผ่บริเวณเทือกเขาหมินซันและฉงไหล ในยุค 70 และ 80 ของศตวรรษที่ 20 เหตุการณ์ในครั้งนั้นมีผลให้จำนวนประชากรหมีแพนด้าลดลงอย่างน่าตกใจ
สถานการณ์ความเป็นอยู่ของแพนด้าในวันนี้จึงอยู่ในขั้นวิกฤต จนเกิดกระแสเรียกร้องให้ช่วยกันอนุรักษ์หมีแพนด้าขึ้นทั่วโลก
นับตั้งแต่ทศวรรษที่ 50-90 เป็นต้นมา กว่า 40 ปีที่มีการบุกรุกทำลายป่า ทำให้ถิ่นหากินของเจ้าแพนด้าหดหายไปกว่า 4 ใน 5 ส่วนแล้ว มีผลให้พื้นที่อยู่อาศัยของหมีแพนด้าลดลงอย่างรวดเร็วจาก 5 หมื่นตารางกิโลเมตร เหลือเพียง 1 หมื่นกว่าตารางกิโลเมตร
ปัจจุบันในประเทศจีนมีแพนด้าหลงเหลืออยู่เพียง 3 แห่งเท่านั้น คือ ในแถบเนินเขาทางใต้ของเทือกเขาฉินในมณฑลส่านซี เทือกเขาหมินซัน ซึ่งเป็นรอยต่อระหว่างมณฑลเสฉวนและมณฑลกันซู่ เทือกเขาฉงไหล เทือกเขาเหลียงซัน และเทือกเขาเซี่ยงหลิ่ง หุบเขาลึกแถบที่ราบทางตะวันตกเฉียงเหนือ ในมณฑลซื่อชวน
จากการสำรวจในปัจจุบันพบว่า แพนด้าที่อาศัยอยู่ในเขตภูเขาทั้ง 6 แห่งของจีน อาทิ เขาฉิน หมินซัน เหลียงซัน ฯลฯ ขณะนี้หลงเหลืออยู่ไม่ถึง 1,000 ตัว และมากกว่า 80%ของหมีแพนด้าในธรรมชาติ อาศัยอยู่ในมณฑลเสฉวน ทั้งนี้ในเมืองเฉิงตูมี 5 อำเภอที่เป็นที่เพาะเลี้ยงหมีแพนด้าได้แก่ อำเภอ ฉงไหล ต้าอี้ เผิงโจว ฉงโจว ตูเจียงเยี่ยน โดยเฉพาะอย่างยิ่งพื้นที่อาศัยยังถูกแบ่งโดดเดี่ยวออกเป็นจุดๆ
เนื่องจากการกระจายตัวกันอยู่เป็นกลุ่มเล็กๆของหมีแพนด้า ทำให้แพนด้าไม่อาจหลีกเลี่ยงการผสมพันธุ์กันภายในกลุ่ม ส่งผลให้สายพันธุ์ของหมีแพนด้าสูญเสียความหลากหลาย จนกระทั่งนำไปสู่การสูญพันธุ์ของสายพันธุ์ที่อ่อนแอกว่า
นอกจากนี้ชนิดของอาหารของหมีแพนด้ามีเพียงใบไผ่เท่านั้น เชื่อไหมว่าในรอบ 60 ปี จะมีสัปดาห์หนึ่งที่ใบไผ่จะตายในช่วงที่กำลังผลิดอก ซึ่งทำให้หมีแพนด้าจำนวนหนึ่งหิวโหยจากการขาดอาหาร จนกระทั่งล้มตาย เช่นที่เกิดขึ้นในป่าไผ่บริเวณเทือกเขาหมินซันและฉงไหล ในยุค 70 และ 80 ของศตวรรษที่ 20 เหตุการณ์ในครั้งนั้นมีผลให้จำนวนประชากรหมีแพนด้าลดลงอย่างน่าตกใจ
สถานการณ์ความเป็นอยู่ของแพนด้าในวันนี้จึงอยู่ในขั้นวิกฤต จนเกิดกระแสเรียกร้องให้ช่วยกันอนุรักษ์หมีแพนด้าขึ้นทั่วโลก
