วั่งหยางซิงท่าน : แหงนมองฟ้า ทอดถอนใจ

望洋 (wàngyáng) อ่านว่า วั่งหยาง แปลว่า ลักษณะอาการแหงนหน้าขึ้นเพื่อมองด้านบน
兴叹 (xīngtàn) อ่านว่า ซิงท่าน แปลว่า ทอดถอนใจ

ในสมัยอดีตกาลนานมา เล่ากันมาว่า ณ แม่น้ำฮวงโหหรือแม่น้ำเหลืองของจีนนั้น มีเทพเจ้าแห่งแม่น้ำซึ่งชาวบ้านพากันขนานนามว่า "เหอป๋อ" อาศัยอยู่ เหอป๋อนั้นยืนอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำฮวงโหมองดูกระแสน้ำที่ไหลจากทิศตะวันตกมาสู่ทิศตะวันออก แล้วกล่าวอย่างลิงโลดว่า "แม่น้ำฮวงโหช่างกว้างใหญ่ บนโลกนี้ไม่มีแม่น้ำใดใหญ่ไปกว่า ข้าจึงเป็นเทพเจ้าแห่งแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!"
 
ครานั้นเอง มีผู้บอกกล่าวกับเหอป๋อว่า "ท่านพูดไม่ถูกต้อง เพราะทางด้านทิศตะวันออกถัดไปจากแม่น้ำฮวงโหนั้น ยังมีสถานที่หนึ่งที่เรียกว่าเป๋ยไห่(ทะเลเหนือ : ปัจจุบันคือทะเลป๋อไห่ (渤海) ซึ่งเป็นทะเลใหญ่หนึ่งในสี่ของจีน อยู่เหนือสุดระหว่างคาบสมุทรซานตงและคาบสมุทรเหลียวตง) ที่นั้นจึงจะเรียกได้ว่าเป็นแหล่งน้ำที่ใหญ่จริง
 
เหอป๋อกล่าวตอบว่า "ข้าไม่เชื่อ เป๋ยไห่ให้ใหญ่เพียงใด ยังสามารถใหญ่เกินกว่าฮวงโหได้หรือ?"
 
คนผู้นั้นกล่าวว่า "อย่าว่าแต่แม่น้ำฮวงโหเพียงสายเดียว ต่อให้เอาน้ำจากแม้น้ำฮวงโหหลายสายใส่ลงไปในเป๋ยไห่ก็ไม่เต็ม"
 
เหอป๋อตอบว่า "ข้าไม่เคยเห็นเป๋ยไห่ ข้าไม่อาจเชื่อ"
 
คนผู้นั้นทำอะไรไม่ได้ เพียงกล่าวว่า "หากวันใดมีโอกาส ท่านจงเดินทางไปชมเป๋ยไห่ แล้วจะเข้าใจความหมายในวาจาของข้า"
เมื่อถึงฤดูใบไม้ร่วง ฝนที่ตกติดๆ กันหลายวันส่งผลให้น้ำจากแม่น้ำน้อยใหญ่พากันไหลมาลงยังแม่น้ำฮวงโห ทำให้แม่น้ำฮวงโหยิ่งดูยิ่งกว้างใหญ่ไพศาลออกไปอีก ถึงขั้นหากเขม้นมองเหล่าสัตว์ที่ฝั่งน้ำตรงข้าม อาจยากแยกแยะได้ว่า ไหนม้า ไหนโค...ซึ่งครานี้ส่งผลให้เทพเจ้าเหอป๋อยิ่งย่ามใจ คิดว่าทิวทัศน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้าคือที่นี้ ติดเพียงคิดขึ้นมาว่ามีผู้เอ่ยถึงเป๋ยไห่เอาไว้ จึงตัดสินใจเดินทางไปชมดูเป๋ยไห่
 
เมื่อมาถึง สายตาเทพเจ้าเหอป๋อพลันกระจ่างจ้า เบื้องหน้าคือเทพเจ้าแห่งเป๋ยไห่ซึ่งต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มละไม เมื่อเหอป๋อมองไปยังผืนน้ำ กลับพบเพียงแผ่นน้ำที่กว้างไกลสุดสายตาไร้ขอบเขตแผ่นดิน จนต้องตะลึงงันไปพักใหญ่ จากนั้นจึงค่อยกล่าวกับเทพเจ้าแห่งเป๋ยไห่ว่า "โบราณว่า เพียงรู้ตรรกะหนึ่งกลับคิดไปว่าไร้ผู้เทียบเทียม คำกล่าวนี้ช่างตรงกับตัวข้าพเจ้า หากวันนี้มิใช้ได้มาเห็นแหล่งน้ำที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้ด้วยตาตนเอง ข้าพเจ้าคงยังคิดว่าฮวงโหนั้นยิ่งใหญ่ที่สุด เช่นนั้นคงถูกผู้ที่รู้จริงหัวเราะเยาะไม่จบสิ้น"
 
“แหงนมองฟ้า ทอดถอนใจ” เดิมใช้ในความหมายว่า เมื่ออยู่ต่อหน้าสิ่งที่ดูยิ่งใหญ่จึงรู้สึกสะท้อนใจในความเล็กกะจ้อยร่อยของตนเอง ปัจจุบันใช้เปรียบเทียบกับการทำสิ่งใดที่มีกำลังไม่พอหรือขาดปัจจัยที่จะทำให้สิ่งนั้นสำเร็จ ทำให้รู้สึกอับจนปัญญา
 
สำนวนนี้มีความหมายเจือทางลบ(贬义) โดยใช้ในตำแหน่งภาคแสดง(谓语) กรรม(宾语) หรือส่วนขยายคำนาม(定语)
 
ตัวอย่างประโยค
 
1. 这次考试的试题很多是没见过的题型，不少同学都有 望洋兴叹 之感
(ข้อสอบหลายข้อในการสอบครั้งนี้มีรูปแบบคำถามที่ไม่เคยเจอมาก่อน ทำให้นักเรียนไม่น้อยมีความรู้สึก ~ )
 
2. 眼见自己已被对手拉开很大的距离，他只能 望洋兴叹
(เมื่อเห็นว่าตัวเองถูกคู่ต่อสู้นำทิ้งห่างไปมากแล้ว เขาจึงได้แต่ ~ )