>>“ตั้งแต่มีลูก ก็ทำให้เข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่มากขึ้นค่ะ ที่เขาห่วงเราทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกินหรือการนอนหลับพักผ่อน หรือเรื่องความทุกข์ที่คนเป็นลูกเป็นแล้วคนเป็นแม่รู้สึกอย่างไร คือเมื่อก่อนเราอาจจะเข้าใจว่าคนเป็นแม่ก็รักก็เป็นห่วงลูก แต่ว่าไม่เข้าใจลึกซึ้งจริงๆ ซึ่งพอมีลูกปุ๊บพอเราได้เป็นห่วงเขา ความรู้สึกตรงนั้นมันทำให้เราเข้าใจว่า อ๋อ...คนเป็นแม่ที่เขาบอกว่าไม่ว่าลูกจะอายุเท่าไหร่ แม่ก็ยังเป็นห่วงเสมอ และห่วงทุกๆ เรื่องอยู่ดี ก็เลยเข้าใจถึงความรัก ว่าทำไมแม่ถึงเสียสละทุ่มเททุกอย่างเพื่อลูกได้ขนาดนี้”
นี่คือคำบอกเล่าถึงความรู้สึกของการได้เป็น ‘แม่’ ของสุภาพสตรีคนนี้ “อุ๊-เจนนิส (โสภณพนิช) ยังพิชิต” ลูกสะใภ้คนสวยของ “คุณหญิงชดช้อย โสภณพนิช” ภรรยาของ “เบิ้ล-เจษฎา” และคุณแม่ของลูกแฝดหญิงชายสุดน่ารัก “น้องจาณีน” และ “น้องเจส-เจตจรฏ (โสภณพนิช) ยังพิชิต”
กว่าที่เธอจะได้เจ้าหญิงและเจ้าชายตัวน้อยสองคนนี้มา เธอพยายามทำกิฟต์มาแล้วหลายครั้ง เพราะเธอและสามีอยากมีลูกมาก จึงได้ปรึกษาคุณหมอและพยายามมีลูกมาตลอด
“ตัวเจนนิสเองมีปัญหาเรื่องสุขภาพ เคยตัดปีกมดลูก เคยต้องรักษาอะไรมาหลายอย่าง และก็เป็นช็อกโกแลตซีสต์ คือสุขภาพเรามีปัญหา ทำให้มีลูกแบบธรรมชาติเองไม่ได้ 100% ก็เลยไปปรึกษาคุณหมอค่ะ แล้วคุณหมอก็แนะนำให้ทำ IVF (In-vitro Fertilization) คือการทำเด็กหลอดแก้ว และการทำ IVF นั้นเราเลือกไม่ได้อยู่แล้วว่าเป็นแฝดหรือไม่
แต่ว่าเจนนิสโชคดีที่ได้แฝด คือตั้งแต่คุณหมอบอกว่า ทำแล้วติด ก็ดีใจมากแล้ว จากนั้นพอรู้ว่าเป็นสองคน ก็ดีใจมากไปอีก และพอไปอีกสักสามเดือน ได้ทราบว่าเป็นเพศชายและหญิง ก็ดีใจขึ้นไปอีก คือเหมือนเป็นการลุ้นทุกสเต็ป และก็เป็นเรื่องที่น่าดีใจทุกสเต็ปด้วยค่ะ
“ช่วงที่เริ่มตั้งท้อง เจนนิสแพ้เยอะมาก คือพอทราบผลว่าท้องหลังจากนั้นอาทิตย์นึงก็แพ้แล้ว อาเจียนคลื่นไส้ ความแพ้ค่อยๆ ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะเนื่องจากเขาเป็นคู่แฝด ฮอร์โมนก็จะรุนแรงกว่าคนท้องเดี่ยวอยู่แล้ว และเราก็มีปัญหาสุขภาพเกี่ยวกับเรื่องฮอร์โมน คุณหมอก็เลยต้องให้ยาฮอร์โมนอีก ก็เลยดับเบิลทุกอย่าง ทำให้แพ้มาก
ช่วงท้องสี่ห้าเดือนแรก คนท้องส่วนใหญ่จะน้ำหนักขึ้น แต่เจนนิสจะน้ำหนักลดลง ซึ่งลงไปประมาณเกือบห้ากิโลกรัม ตอนนั้นทานอะไรไม่ได้เลย ทานได้แต่มะม่วงสุก ถ้าทานอาหารอื่นๆ จะอาเจียนเยอะมากจริงๆ พอช่วงเดือนที่ห้าหกเจ็ด น้ำหนักถึงได้บูสต์กลับมา สรุปแล้วจนถึงวันคลอดน้ำหนักขึ้นมาแค่แปดกิโลกรัม
ตอนตั้งท้องถ้าใครมีโอกาสได้เจอเจนนิสถ้านั่งอยู่คนจะไม่รู้เลยว่าท้อง เวลานั่งจะดูปกติมาก คือมือเล็ก หน้าเล็ก ออกท้องอย่างเดียว และพอเขาทั้งคู่คลอดออกมาได้สองวัน ซึ่งเจนนิสยังอยู่โรงพยาบาลอยู่เลยนะ น้ำหนักก็เท่าเดิมแล้วค่ะ”
Magic Moment วินาทีแรกที่ได้เห็นหน้า
“ตอนนั้นความรู้สึกงงมากกว่า คือเราก็ไม่รู้ว่าเขาจะออกมาหน้าตาเป็นยังไง และก็ตื่นเต้น เพราะเขาคือลูกเรา คือสิ่งที่เราสร้างเขาขึ้นมา พอเขาคลอดออกมาเราก็สังเกตก่อนเลยว่าผิวพรรณเขาเป็นอย่างไร เขาครบสามสิบสองมั้ย เขามีสุขภาพแข็งแรงหรือเปล่า ตอนที่คลอดพี่จาณีนจะออกมาก่อน คือตอนตีหนึ่ง และจากนั้นตีหนึ่งหนึ่งนาที น้องเจส เขาถึงได้ตามออกมา ซึ่งตั้งแต่มีเขาทั้งคู่ ทำให้เรามีความสุขมาก เขาทั้งคู่คือของขวัญของครอบครัวเราค่ะ พี่จาณีน และเจสเป็นหลานคู่แรกของคุณยายค่ะ ส่วนคุณย่ามีหลานอยู่แล้วสี่คน เป็นลูกของพี่ชายคุณเบิ้ล แต่เขาทั้งคู่ก็เป็นหลานแฝดคู่แรกในตระกูล ซึ่งทุกคนก็ตื่นเต้นยินดีค่ะ”
ว่ากันว่าการเลี้ยงลูกแค่หนึ่งคนก็มีรายละเอียดมากมาย ซึ่งก็ยากอยู่แล้ว และการที่ต้องดูแลเด็กพร้อมกันถึงสองคนในเวลาเดียวกันสำหรับเธอคนนี้ เธอมีวิธีดูแลฝาแฝดอย่างไร
“ดูแลเขาปกติเลยค่ะ เจนนิสจะทำอาหารให้เขาเองทั้งหมด อาบน้ำให้เขาเองทุกเช้า เสื้อผ้าเลือกให้เขาเองทุกวัน พยายามเลี้ยงเขาให้ง่ายๆ ให้เขากินพร้อมกัน นอนพร้อมกัน ให้ทำอะไรพร้อมๆ เหมือนๆ กัน แต่ว่าเขาก็จะมีความเป็นผู้ชายความเป็นผู้หญิง ที่มันไม่เหมือนกัน ซึ่งถ้าเขาเป็นผู้ชายผู้หญิงเหมือนกัน เขาคงจะมีอะไรที่คล้ายกันมากกว่านี้ แต่นี่เขามีคาแรกเตอร์แตกต่างกันไปเลย
คือผู้ชายก็จะขี้เล่น สนุกสนาน มีพลัง ไฮเปอร์มาก ผู้หญิงเขาก็จะเรียบร้อย ดูซอฟต์กว่า ตอนเล็กๆ นะ ตอนนี้เขาก็เริ่มเปลี่ยนคาแรกเตอร์ไปบ้างแล้วค่ะ แต่ว่าเรื่องขี้อ้อนก็ต้องยกให้เขาอยู่ดี คงเพราะว่าเป็นเด็กผู้หญิง เขาจะชอบเข้ามานัวเนีย มาจุ๊บ มาหอมเรา แต่กับผู้ชายเขาจะไม่เคยจุ๊บเลย แต่เขาจะยื่นหน้าให้เราเป็นฝ่ายจุ๊บเขามากกว่า
และเจสพัฒนาการเขาจะเร็วมาก คือเขาจะเร็วกว่าจาณีนประมาณเดือนนึง คือถ้าเขาคลานอีกเดือนนึงพี่ณีนก็คลาน ถ้าเขายืนและเดินอีกเดือนนึงพี่ณีนก็จะเดิน คือเขาก็จะตามๆ กันมา ซึ่งว่าไปแล้วสำหรับเด็กในวัยเดียวกัน ทั้งสองคนนี้ถือว่าเลี้ยงไม่ยากนะคะ เพราะถึงเวลานอนเขาก็นอน เวลากินเขาก็กิน เขาจะงอแงเฉพาะเวลาที่เขาง่วง แค่อุ้มเขาก็หลับแล้ว
และโชคดีที่มีคนช่วยเลี้ยงด้วย ถ้าเลี้ยงคนเดียวคงจะไม่ไหว คงเหนื่อยมากค่ะ ถ้าย้อนไปตอนก่อนคลอดน้อง เจนนิสก็กังวลเหมือนกันว่าจะต้องทำยังไง จะดูแลเขายังไง ตอนนั้นก็จะถามเพื่อนตลอด ซึ่งเขาก็มีลูกแฝดชายหญิงเหมือนกัน คือ โมนา (วิภาวี คอมันตร์) คือยอมรับว่า กลัวโน่นกลัวนี่ ก็จะคอยถามเขาทุกเรื่อง
แต่พอคลอดออกมาก็ไม่เคยถามอะไรอีก (หัวเราะ) เพราะเหมือนเราได้เรียนรู้ และก็เป็นสัญชาตญาณความเป็นแม่ของเราด้วย ที่สำคัญแต่ละคนก็เลี้ยงลูกคนละสไตล์ไม่เหมือนกันอยู่ดีค่ะ”
นอกจากสิ่งที่คุณแม่ทุกคนจะต้องเรียนรู้วิธีการเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง ทั้งจากหนังสือ หรือประสบการณ์จริง แต่หลายบ้านก็มักจะมีคำสอนที่ส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น ไม่ว่าจะจากรุ่นคุณแม่ หรือรุ่นคุณยาย ซึ่งบ้านหลังนี้ก็มีเช่นเดียวกัน
“ก็มีสิ่งที่คุณย่า (คุณหญิงชดช้อย โสภณพนิช) มาแนะนำค่ะ คือด้วยส่วนตัวเราเป็นคุณแม่มือใหม่ เราเพิ่งมีลูกคนแรก เราก็ดูแลตามพัฒนาการของเขาปกติ แต่ในบางเรื่องเราก็ยังต้องหาวิธีสอนเขา คือจะบอกเขายังไง จะเตรียมตัวยังไงให้เขา
อย่างเรื่องหนึ่งที่เห็นชัดเจนคือ ตอนที่เขาเริ่มโต เขาจะเริ่มปีนลงจากที่สูง คุณย่าก็จะมาสอนว่า ตอนพ่อเขานี่นะ หม่าม้าทำอย่างนี้นะ คือจะจับเขาคว่ำและวาง แล้วก็ดึงขาเขาลงมาให้เขารู้สึกว่า เวลาจะลงจากที่สูงต้องถอยหลังลงมา เอาขาลงมาแตะพื้น ไม่ใช่ว่าจะเอาหน้าทิ่มลงมา ซึ่งตอนนั้นหม่าม้าเขาก็ทำให้ดู วันรุ่งขึ้นเขาก็ปีนเล่นเหมือนปกติ แต่ว่าเขาไม่ลงหน้าทิ่มอีกเลย
นี่ก็เป็นเทคนิคการสอน คือทำให้ดู และลูกเขาก็เป็นเลย ถ้าหม่าม้าไม่มาสอนเราก็จะไม่รู้ เราก็ได้แต่คิดว่าจะสอนเขายังไงดี นี่คือเรื่องนึงที่หม่าม้ามาสอนและเห็นผลเลยค่ะ”
ในตัวตนของคนเป็นแม่ทุกคน คงต้องมีความคาดหวังเล็กๆ ไว้ในใจ ว่าอนาคตอยากจะให้ลูกน้อยที่เธอรักเติบโตไปในทิศทางไหน ซึ่งสำหรับเธอคนนี้ เธอไม่ได้คาดหวังอะไรไปมากกว่าการได้เห็นลูกของเธอเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง
“เราแค่อยากให้เขาโตขึ้นแข็งแรง สุขภาพจิตดี ในส่วนเรื่องอื่นๆ ก็ให้เขาเป็นตามพัฒนาการตามวัยเขา จะไม่ไปเร่งอะไรเขามาก ให้เขาเป็นเด็กอารมณ์ดี สุขภาพดี และมีความสุขก็พอค่ะ”
ความต้องการของผู้หญิงที่เป็นแม่ทุกคนคงเหมือนกัน คือเพียงแค่ได้เห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุขก็เพียงพอแล้ว :: Text by FLASH
