หากคุณรักใครสักคน อยากทำทุกอย่างดีที่สุดเพื่อคนคนนั้น ไม่เว้นแม้แต่เรื่องของอาหาร การแสดงความรักส่งผ่านอาหารของคนไทย มีให้เห็นเป็นตัวอย่างมาเนิ่นนาน จนกลายเป็นวัฒนธรรมที่งดงาม ปัจจุบันศิลปะการทำอาหารเพื่อคนรัก ที่ต้องใช้ความละเอียดอ่อน สำหรับคนรุ่นใหม่ดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระ
แต่กับเด็กหนุ่มรุ่นใหม่อย่าง แคน-ธนพร มารควัฒน์ เขามองว่าอาหารคือสายใยที่ยึดโยงความรักของคนในครอบครัวได้ดีที่สุด เขาจึงสนใจอาหารไทย เรียนรู้จนเข้าถึงวัฒนธรรมการกินของคนไทย
แคน เป็นลูกชายคนกลางของ ลักขณนาจ มารควัฒน์ เจ้าของร้านอาหารออมทอง ตอนเด็กๆ เกือบทุกวันแคนต้องไปช่วยงานที่ร้านของแม่ ที่นั่นเขาจะได้เห็นแม่ทำอาหารทุกจานด้วยความตั้งใจ ทำให้เขาคุ้นเคยและหลงเสน่ห์โดยไม่รู้ตัว
“ที่ทำทุกวันนี้มันคงอยู่ในกระแสเลือด มันมาโดยที่เราไม่รู้ตัว คงเพราะแม่ทำร้านอาหารตั้งแต่ผมเด็กๆ นับวันมันก็ยิ่งอินมากขึ้นไปเรื่อยๆ อีกอย่างมันคงมาจากตัวผมเอง ที่รู้สึกว่าเวลาเราไปกินอาหารไทยที่ไหน ทุกที่ที่เราไปจะต้องเจอแต่ ต้มยำกุ้ง แกงเขียวหวาน ผัดไทย ผมก็คิดว่าทำไมเราต้องเจอแบบนี้ ทำไมไม่มีร้านไหนที่จะทำอาหารที่ใช้วัตถุดิบที่ดีสุดมาใช้ ทำไมไม่มีแกงคั่ว แกงสายบัวปลาทู แกงใบส้มแป้น แกงหลนไตปลา ก็มาคิดและอยากทำร้านอาหารในแบบของเรา ก็เริ่มศึกษาเลย” แคนเล่าถึงจุดเริ่มต้น
แคนเริ่มศึกษากับกูรูด้านอาหารอย่างจริงจัง ก่อนขอแม่บินไปเรียนเรื่องการบริหารร้านอาหารที่สหรัฐอเมริกา ที่นั่นทำให้เขาได้เห็นโลกกว้างขึ้น ด้วยวิถีชีวิตที่เร่งรีบ ค่านิยมการบริโภคอาหารแบบง่ายๆขาดความประณีต ตรงนี้ทำให้แคนรู้ว่าอาหารไทยเป็นอาหารที่มีเสน่ห์ มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว คือ เวลาทำต้องใช้เวลา ไปซื้อวัตถุดิบมาปรุง เวลากินก็ต้องตั้งโต๊ะหรือตั้งวงกินพร้อมกันทั้งครอบครัว
เมื่อกลับมาเมืองไทย แคนจึงเปิดร้านอาหารไทยชื่อ “นาจ” โดยใช้ชื่อแม่มาเป็นชื่อร้าน อาหารไทยที่นี่ เขาต้องการเน้นให้ชาวต่างชาติได้เห็นถึงความศิวิไลซ์ของอาหารไทย ทั้งแบบพื้นบ้านและชาววัง
ลักขณนาจ แม่ของแคนภาคภูมิใจ เพราะไม่คิดว่าลูกชายมาสนใจและหลงใหลในอาหารไทยมากขนาดนี้ ลูกชายมาขอคำปรึกษาอยู่บ่อยๆ แต่สิ่งที่เน้นย้ำเสมอคือ หากทำอาหารต้องใช้ใจทำ ต้องทำด้วยความรัก แม่ทำอาหารให้คนในครอบครัวซึ่งเป็นคนที่แม่รัก แม่ก็จะทำให้ดีที่สุด เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก ต้องพิถีพิถันและต้องใส่ใจในทุกขั้นตอนของการทำอาหาร
“ตรงนี้เขาก็รับรู้และทำตาม บางวันที่เขาได้เมนูใหม่มา เขาก็จะทำให้แม่ทาน แม่ก็ดีใจเพราะเรารู้ว่าเขาทำเพราะความรัก เขาตั้งใจทำให้พ่อแม่ทาน” ลักขณนาจ กล่าว
แคนบอกว่า ช่วง 5 ปีหลังมานี่ เขายอมรับว่ายิ่งรักและถลำลึกในอาหารไทยมากขึ้น อยากรู้ไปหมดอะไรที่มันเป็นไทย อาหารไทย อาหารพื้นบ้าน ยิ่งชอบก็ยิ่งอยากค้นหาแล้วทำให้ได้ เขาเริ่มสะสมหนังสือตำราอาหารไทยโบราณ และออกเดินทางไปภาคเหนือ ภาคใต้ เพื่อเรียนทำอาหารประจำท้องถิ่นนั้นๆ
แคนบอกว่า อาหารไทยยังมีอีกหลายชนิดที่ถูกลืมเลือนไป แต่บางอย่างเราไม่สามารถที่ทำกินได้แล้ว เช่น ยำใหญ่ เหตุผลเพราะวัตถุดิบไม่มีแล้ว หรืออย่าง แกงบวน เป็นแกงที่มีเครื่องปรุงเยอะมาก หาเตรียมกันทีก็หมดวันแล้ว เครื่องปรุงบางอย่างในสมัยนี้ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว อย่างไรก็ตาม ยังมีอาหารไทยอีกหลายอย่างที่ยังพอทำได้ เพียงแต่วัตถุดิบที่จะนำมาเป็นเครื่องปรุงนั้นหายาก
ตลาดทุกแห่งเป็นเสมือนโรงเรียนให้แคนได้เรียนรู้ ทุกครั้งเมื่อเจอวัตถุดิบใหม่ๆ แคนจะนำมาศึกษาว่า ประโยชน์ของมันคืออะไรและทำอะไรได้บ้าง
“ไปจังหวัดไหนผมชอบที่จะไปเดินตลาดทุกจังหวัด ไปดูวัตถุดิบ ดูว่ามันมีอะไรใหม่ บางอย่างไม่เคยเห็นเราไม่รู้จักก็ถามคนขาย พอเขาบอกชื่อเราก็จะรู้ได้ว่ามันใช้ทำอะไรได้บ้าง ก็มาดูเมนูอาหารไทยและทำตาม” แคนกล่าว
ทุกวันนี้ แคน รับมรดกร้านอาหารต่อจาก “ลักขณนาจ” เต็มตัว ทุกวันหลังเสร็จจากสอนทำอาหารให้กับลูกศิษย์ทั้งไทยและต่างชาติของเขาแล้ว หากวันไหนว่าง แคนจะไปเดินตลาดเพื่อหาวัตถุดิบใหม่ๆแปลกๆ ที่จะใช้ปรุงอาหาร ก่อนจะเดินทางมาร้านเพื่อเข้าครัวช่วยลูกน้องทำอาหาร
เมนูอาหารแต่ละอย่าง ล้วนมาจากความรักความตั้งใจของแคนทั้งสิ้น แคนยังเล่าความฝันในการทำอาหารไทยว่า คงจะยังคงค้นหาเมนูโบราณที่กำลังจะถูกลืมไปแล้ว รวมทั้งพัฒนาเมนูอาหารไทยโดยใช้วัตถุดิบที่เป็นของโบราณจริงๆ ต่อไป เพราะอยากให้คนไทยได้ลิ้มรสอาหารไทยในรสชาติที่บรรพบุรุษได้ทำมาจริงๆ
