“มีเหตุผลอะไรที่ดิฉันต้องให้สัมภาษณ์นิตยสาร....ของคุณ”
ไฮโซระดับ ‘เอลิสต์’ นางหนึ่ง ตั้งคำถามกับคอลัมนิสต์ของนิตยสารที่ยื่นจดหมายขอสัมภาษณ์เธอ
แน่ล่ะ หากเป็นคอลัมน์นิสต์ ‘เด็กๆ’ หรือนักเขียนหน้าใหม่ เจอคำถามดังว่า หลายคนอาจ ‘เป๋ จนไปไม่เป็น’ แต่สำหรับหญิงสาวผู้เจอคำถามนี้ เธอเก๋าพอตัว ยืนยันจากการตั้งคำถามกลับได้ไม่แพ้กัน
“แล้วมีเหตุผลอะไรที่คุณ....จะไม่ให้สัมภาษณ์นิตยสารของเรา”
คนวงนอกที่มีโอกาสได้ฟังชาวนิตยสารเล่มดังกล่าวเขาซุบซิบกันแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า
‘แหม...มวยคู่นี้ สูสี’
แต่ยังไม่จบแค่นี้ ความ ‘เยอะ’ ของเธอยังมีต่อ เขาเล่ากันว่าไฮโซผู้นั้นขอให้การถ่ายภาพครั้งนี้ ถ่ายโดยช่างภาพที่เธอไว้ใจซึ่งช่างภาพคนดังกล่าวทำงานให้กับนิตยสารอีกเล่มหนึ่ง บางคนที่ได้ฟัง คาดว่าไฮโซรุ่นเดอะอาจรู้สึกว่านิตยสารที่ขอสัมภาษณ์นี้คงดูไม่ใคร่สมน้ำสมเนื้อกับศักดิ์ศรีของเธอกระมัง
หารู้ไม่ ศักดิ์และศรีของคนทำนิตยสารน่ะ เล่มเล็กเล่มใหญ่แค่ไหนเขาก็มีทัดเทียมไม่น้อยไปกว่ากัน
เพราะเหตุนั้น คำตอบที่เธอได้รับจากคอลัมนิสต์รุ่นเก๋าก็คือ....ช่างภาพของนิตยสารเราถ่ายภาพได้ดีไม่แพ้ใครที่ไหน ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ภาพที่ถ่ายโดยช่างภาพของเล่มอื่น
สรุปว่า เรื่องเล่าของคู่นี้จบลงแบบแฮบปี้เอนดิ้ง ความเก๋ากำราบความเยอะไว้ได้พอประมาณ
แต่เรื่องราวของ ‘คุณจอมเยอะ’ ใช่จะมีเพียงเท่านั้น
มีเสียงร่ำลือมาจากนิตยสารชื่อดังอีกเล่มที่เคยสัมภาษณ์เธอว่า คราหนึ่ง ...เธอขนบริวารมาเต็มสตูดิโอ เพชรนิลจินดาและเครื่องประดับของเธอที่หอบหิ้วมาใช้ในการถ่ายภาพก็ร่ำลือกันว่าต้องทำประกันไว้เป็นเลขไม่ต่ำกว่า 5 หลัก
และเมื่อการสัมภาษณ์-ถ่ายภาพอันยาวนานแล้วเสร็จ ช่างภาพผู้อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบเล่าแบบติดตลกให้เพื่อนพ้องในวงสนทนาฟังว่า เมื่อนายหญิงเตรียมตัวจะเดินทางกลับ บริวารของเธอหลายต่อหลายคน ต่างช่วยกันก้มสำรวจตามซอกหลืบตู้โต๊ะตั่งเตียงและใต้พื้นพรมว่ามีเพชรเม็ดไหนหล่นหายไปบ้างหรือเปล่า ?
ใครๆ ที่ได้ยินได้ฟังเรื่องเล่าของจอมนางระดับเอลิสต์ผู้นี้ จึงอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาว่า
‘แหม...เยอะเนอะ’
...........…..
เรื่องโดย : นางสาวยิปซี
