คอลัมน์ Buzzer Beat โดย MVP
ความเคลื่อนไหวศึกบาสเกตบอล เอ็นบีเอ (NBA) ชักเริ่มคึกคักขึ้น ณ เวลานี้ หลาย ๆ แฟรนไชส์ เริ่มจัดแถลงข่าว ก่อนเข้าสู่เทรนนิงแคมป์ ซึ่งส่วนหนึ่งก็มักเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันดังเช่นการรีไทร์ของเหล่าซูเปอร์สตาร์ที่เคยเห็นฝีไม้ลายมือกันมานาน ลองไล่เรียงดูจริง ๆ สำหรับแฟนที่ติดตามกันมาช่วงกลางหรือปลายยุค 1990 ก็แทบจะไม่เหลือใครอีกแล้ว
เริ่มจาก โคบี ไบรอันท์ ของ แอลเอ เลเกอร์ส เชื่อว่า ทุกคนทราบกันดี เพราะชิงปิดฉากอาชีพ ตั้งแต่ฤดูกาล 2015-16 ยังไม่จบ ต่อมา ทิม ดันแคน นัมเบอร์วันดราฟต์ปี 1997 และ เควิน การ์เน็ตต์ ฟอร์เวิร์ด มินเนโซตา ทิมเบอร์วูล์ฟส ที่เข้าสู่ระดับอาชีพ ปี 1995 ก็ประกาศรีไทร์ตาม ๆ กัน ส่วน พอล เพียร์ซ ยืนยันว่าจะรับใช้ แอลเอ คลิปเปอร์ส ก่อนเลิกเล่นปี 2017
สมัยที่ผมเริ่มติดตาม NBA หรือแม้กระทั่งฝึกเล่นบาสเกตบอลใหม่ ก็ล่วงเลยมาถึงแชมป์ 2 สมัยสุดท้ายของ ชิคาโก บูลล์ส พอสิ้นสุดยุคเกรียงไกร ภายใต้ขุนพลอย่าง ไมเคิล จอร์แดน, สก็อตตี พิพเพน และ เดนนิส ร็อดแมน ก็ถึงเวลาที่เด็ก ๆ เหล่านี้แจ้งเกิดอย่างเต็มตัว กลายมาเป็นสัญลักษณ์ของลีก ก่อนหน้าเปลี่ยนมาถึงยุค เลอบรอน เจมส์, เควิน ดูแรนท์ และ สเตฟ เคอร์รี เฉกเช่นปัจจุบัน
หากเช็กชื่อขุนพลที่เริ่มโด่งดัง นับตั้งแต่ “กระทิงเปลี่ยว” แพแตก ก็เหลือแค่ วินซ์ คาร์เตอร์ ที่ยังนั่งสำรองให้ เมมฟิส กริซซ์ลีส์ กับ เดิร์ก โนวิตซ์กี ฟอร์เวิร์ด ดัลลัส มาเวอริกส์ ส่วน เรย์ อัลเลน การ์ดจอมแม่น ทุกวันนี้ก็ยังเป็นฟรีเอเยนต์ รอทีมต่างๆ มาติดต่อขอใช้บริการ แต่ก็ว่างงานมาสัก 2 ซีซันเห็นจะได้ แถมอายุอานามก็ 41 ปีแล้ว หากแม้มีทีมใดเอามาร่วมทัพ ก็อาจไม่ได้ใช้งานอย่างคุ้มค่าสักเท่าไร
ทุกวันนี้คงมีแต่คนจดจำ เดิร์ก ได้เพียงคนเดียว เนื่องจากทุกวันนี้ ก็ยังสวมบทเสาหลักของ “แมฟส์” และจัดว่าเป็นต่างชาติ (เยอรมนี) ที่ประสบความสำเร็จสูงสุดของลีก โดยเฉพาะการคว้าแชมป์เมื่อปี 2011 ส่วน คาร์เตอร์ ก็พ้นจุดสุดยอด เหมือนสมัยเล่นให้ โตรอนโต แร็ปเตอร์ส และ นิว เจอร์ซีย์ เน็ตส์ (บรูกลิน เน็ตส์ ปัจจุบัน) ถ้าลองทบทวนความทรงจำสีจาง ๆ คงจะเป็นการแข่ง สแลม ดังก์ เสียมากกว่า
สิ่งที่นักกีฬาทุกคนต้องเผชิญโดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้ คือ ปัญหาบาดเจ็บ หลาย ๆ คนฝ่าฟันอุปสรรคเหล่านี้มาได้ ยังคงอยู่บนจุดสูงสุดต่อไป แต่บางคนเอาตัวรอดมาได้ ทว่าไม่สามารถเรียกฟอร์มเก่งดังเดิม ซึ่งเป็นปัจจัยที่เปลี่ยนจาก ซูเปอร์สตาร์ให้เป็นเพียงผู้เล่นระดับธรรมดา ๆ สุดท้ายก็ถูกลืมเลือนไป เนื่องจากบรรดารุ่นน้องมีพัฒนาการแซงหน้าไปแล้ว
ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่า นักกีฬาคืออาชีพที่สามารถฟันรายได้อย่างมหาศาล ซึ่งอาจมาจากเงินรางวัลในการแข่งขัน หรือค่าจ้างจากต้นสังกัด รวมถึงเงินก้อนโตจากการรับบท แบรนด์ แอมบาสเดอร์ ให้สินค้าต่าง ๆ แต่อีกมุมหนึ่งก็ต้องยอมรับว่า อายุกรใช้งานของตัวเองช่างสั้นนัก เต็มที่ก็ราว ๆ 20 ปีเท่านั้น หรืออายุใกล้เลข 4 ก็ต้องเลิกไป อาชีพของใครจะสั้นจะยาว ก็ย่อมขึ้นอยู่กับวินัยของคน ๆ นั้นเอง
โดยเฉพาะรายของ โคบี, เค.จี., เทรซี แม็คเกรดี และ เลอบรอน เจมส์ ที่มาจากเด็กไฮสคูล ต้องยอมรับว่า ทุกคนสัมผัสเงิน 8-9 หลัก ตั้งแต่อายุยังน้อย แน่นอนว่า พวกเขาย่อมมีชีวิตที่แตกต่างจากวัยรุ่นธรรมดาทั่ว ๆ ไป หากมัวแต่หลงระเริงกับชื่อเสียง และความสุขสบาย ก็อาจจะไม่ได้เป็นขวัญใจแฟน ๆ NBA เหมือนทุกวันนี้
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!* * *
ความเคลื่อนไหวศึกบาสเกตบอล เอ็นบีเอ (NBA) ชักเริ่มคึกคักขึ้น ณ เวลานี้ หลาย ๆ แฟรนไชส์ เริ่มจัดแถลงข่าว ก่อนเข้าสู่เทรนนิงแคมป์ ซึ่งส่วนหนึ่งก็มักเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันดังเช่นการรีไทร์ของเหล่าซูเปอร์สตาร์ที่เคยเห็นฝีไม้ลายมือกันมานาน ลองไล่เรียงดูจริง ๆ สำหรับแฟนที่ติดตามกันมาช่วงกลางหรือปลายยุค 1990 ก็แทบจะไม่เหลือใครอีกแล้ว
เริ่มจาก โคบี ไบรอันท์ ของ แอลเอ เลเกอร์ส เชื่อว่า ทุกคนทราบกันดี เพราะชิงปิดฉากอาชีพ ตั้งแต่ฤดูกาล 2015-16 ยังไม่จบ ต่อมา ทิม ดันแคน นัมเบอร์วันดราฟต์ปี 1997 และ เควิน การ์เน็ตต์ ฟอร์เวิร์ด มินเนโซตา ทิมเบอร์วูล์ฟส ที่เข้าสู่ระดับอาชีพ ปี 1995 ก็ประกาศรีไทร์ตาม ๆ กัน ส่วน พอล เพียร์ซ ยืนยันว่าจะรับใช้ แอลเอ คลิปเปอร์ส ก่อนเลิกเล่นปี 2017
สมัยที่ผมเริ่มติดตาม NBA หรือแม้กระทั่งฝึกเล่นบาสเกตบอลใหม่ ก็ล่วงเลยมาถึงแชมป์ 2 สมัยสุดท้ายของ ชิคาโก บูลล์ส พอสิ้นสุดยุคเกรียงไกร ภายใต้ขุนพลอย่าง ไมเคิล จอร์แดน, สก็อตตี พิพเพน และ เดนนิส ร็อดแมน ก็ถึงเวลาที่เด็ก ๆ เหล่านี้แจ้งเกิดอย่างเต็มตัว กลายมาเป็นสัญลักษณ์ของลีก ก่อนหน้าเปลี่ยนมาถึงยุค เลอบรอน เจมส์, เควิน ดูแรนท์ และ สเตฟ เคอร์รี เฉกเช่นปัจจุบัน
หากเช็กชื่อขุนพลที่เริ่มโด่งดัง นับตั้งแต่ “กระทิงเปลี่ยว” แพแตก ก็เหลือแค่ วินซ์ คาร์เตอร์ ที่ยังนั่งสำรองให้ เมมฟิส กริซซ์ลีส์ กับ เดิร์ก โนวิตซ์กี ฟอร์เวิร์ด ดัลลัส มาเวอริกส์ ส่วน เรย์ อัลเลน การ์ดจอมแม่น ทุกวันนี้ก็ยังเป็นฟรีเอเยนต์ รอทีมต่างๆ มาติดต่อขอใช้บริการ แต่ก็ว่างงานมาสัก 2 ซีซันเห็นจะได้ แถมอายุอานามก็ 41 ปีแล้ว หากแม้มีทีมใดเอามาร่วมทัพ ก็อาจไม่ได้ใช้งานอย่างคุ้มค่าสักเท่าไร
ทุกวันนี้คงมีแต่คนจดจำ เดิร์ก ได้เพียงคนเดียว เนื่องจากทุกวันนี้ ก็ยังสวมบทเสาหลักของ “แมฟส์” และจัดว่าเป็นต่างชาติ (เยอรมนี) ที่ประสบความสำเร็จสูงสุดของลีก โดยเฉพาะการคว้าแชมป์เมื่อปี 2011 ส่วน คาร์เตอร์ ก็พ้นจุดสุดยอด เหมือนสมัยเล่นให้ โตรอนโต แร็ปเตอร์ส และ นิว เจอร์ซีย์ เน็ตส์ (บรูกลิน เน็ตส์ ปัจจุบัน) ถ้าลองทบทวนความทรงจำสีจาง ๆ คงจะเป็นการแข่ง สแลม ดังก์ เสียมากกว่า
สิ่งที่นักกีฬาทุกคนต้องเผชิญโดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้ คือ ปัญหาบาดเจ็บ หลาย ๆ คนฝ่าฟันอุปสรรคเหล่านี้มาได้ ยังคงอยู่บนจุดสูงสุดต่อไป แต่บางคนเอาตัวรอดมาได้ ทว่าไม่สามารถเรียกฟอร์มเก่งดังเดิม ซึ่งเป็นปัจจัยที่เปลี่ยนจาก ซูเปอร์สตาร์ให้เป็นเพียงผู้เล่นระดับธรรมดา ๆ สุดท้ายก็ถูกลืมเลือนไป เนื่องจากบรรดารุ่นน้องมีพัฒนาการแซงหน้าไปแล้ว
ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่า นักกีฬาคืออาชีพที่สามารถฟันรายได้อย่างมหาศาล ซึ่งอาจมาจากเงินรางวัลในการแข่งขัน หรือค่าจ้างจากต้นสังกัด รวมถึงเงินก้อนโตจากการรับบท แบรนด์ แอมบาสเดอร์ ให้สินค้าต่าง ๆ แต่อีกมุมหนึ่งก็ต้องยอมรับว่า อายุกรใช้งานของตัวเองช่างสั้นนัก เต็มที่ก็ราว ๆ 20 ปีเท่านั้น หรืออายุใกล้เลข 4 ก็ต้องเลิกไป อาชีพของใครจะสั้นจะยาว ก็ย่อมขึ้นอยู่กับวินัยของคน ๆ นั้นเอง
โดยเฉพาะรายของ โคบี, เค.จี., เทรซี แม็คเกรดี และ เลอบรอน เจมส์ ที่มาจากเด็กไฮสคูล ต้องยอมรับว่า ทุกคนสัมผัสเงิน 8-9 หลัก ตั้งแต่อายุยังน้อย แน่นอนว่า พวกเขาย่อมมีชีวิตที่แตกต่างจากวัยรุ่นธรรมดาทั่ว ๆ ไป หากมัวแต่หลงระเริงกับชื่อเสียง และความสุขสบาย ก็อาจจะไม่ได้เป็นขวัญใจแฟน ๆ NBA เหมือนทุกวันนี้
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!* * *
