คอลัมน์ Buzzer Beat โดย MVP
ใครที่ติดตาม อเมริกันฟุตบอล เอ็นเอฟแอล (NFL) ก็มักจะชื่นชมยกย่องผลงานของเหล่าสมาชิกทีมบุก ที่โดดเด่นกว่าเพื่อน อาทิ ควอเตอร์แบ็ก , รันนิงแบ็ก หริอ ไวด์ รีซีฟเวอร์ (ปีกนอก) น้อยครั้งนักที่จะแฟนๆ จะรู้จักซูเปอร์สตาร์ทีมรับ หากไม่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว อย่าง ทรอย โพลามาลู อดีตเซฟตีผมยาวค่าย พิตต์สเบิร์ก สตีลเลอร์ส หรือ 2 จอมแซ็ก 100 ล้านเหรียญ เช่น เจ.เจ.วัตต์ หรือ เอ็นดามูกอง ซูห์ เป็นต้น
สำหรับแฟนๆ รุ่นใหม่ก็คงจะคุ้นชื่อ จูเนียร์ เซอาว อดีตไลน์แบ็คเกอร์ ซานดีเอโก ชาร์เจอร์ส , ไมอามี ดอลฟินส์ และ นิวอิงแลนด์ แพทริออตส์ ที่เพิ่งได้รับเกียรติสูงสุด เข้าสู่ “ฮอลล์ ออฟ เฟม” ของ NFL ช่วงสัปดาห์ ตอนเกิดเหตุน่าเศร้า เมื่อปี 2012 หลังจาก ยอดกองกลางผู้โด่งดังมานาน 19 ฤดูกาล ปลิดชีพตัวเอง ด้วยการลั่นกระสุนใส่หน้าอก ที่บ้านพัก ย่านโอเชียนไซด์
เหตุการณ์นี้ เรียกได้ว่าซ้ำรอย เดฟ ดูเออร์สัน อดีตเซฟตี เจ้าของแหวนแชมป์ 2 สมัย กับ ชิคาโก แบร์ส (1986) และ นิวยอร์ก ไจแอนท์ส (1991) ที่ตัดสินใจดับลมหายใจตัวเอง เมื่อปี 2011 หันปากกระบอกปืนเข้าหน้าอก เพื่อรักษาสมองสำหรับงานวิจัย ซึ่งต่อมา ทีมงานวิทยาลัยแพทย์เมืองบอสตัน พบว่า ผู้ตายเป็นโรค CTE อันเกิดจากกระแทกบริเวณศีรษะซ้ำแล้วซ้ำอีก
กรณีของ เซอาว ถึงแม้จะไม่พบว่ามีประวัติการกระทบกระเทือนทางสมอง แต่คำยืนยันจาก อดีตภรรยา ระบุ ผู้เล่นดีกรี “โพรโบว์ล” 12 สมัย มีอาการคอนคัสชันจริง และมักจะพยายามสลัดปัญหาบาดเจ็บกลับมาลงสนามตลอดเวลา และเผชิญปัญหาโรคนอนไม่หลับ มาเป็นเวลานานกว่า 7 ปี โดยต้องรับประทานยานอนหลับชนิดรุนแรง (โซลพิเดม)
สำหรับเส้นทางอาชีพ ลีกคนชนคน เซอาว กลายเป็นฮีโร่ของเมืองซาน ดีเอโก พาแฟรนไชส์ท้องถิ่น สัมผัส “ซูเปอร์โบว์ล” ปี 1994 สไตล์การเล่นดุดันทั้งการปรี่เข้าหาควอเตอร์แบ็ก และหยุดยั้งตัววิ่ง สร้างสถิติเป็น 1 ใน 18 ไลน์แบ็คเกอร์ แท็คเกิลต่ำสุด 110 ครั้ง และ 5.5 แซ็ก ต่อฤดูกาล ก่อนถูกเทรดไปตกอับกับ ดอลฟินส์ ปี 2003 และกลายมาเป็นขุนพล แพทริออตส์ ชุดชวด “เพอร์เฟ็กต์ ซีซัน” ปี 2007
3 ปีเศษๆ นับตั้งแต่จากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ NFL ยินยอมทำตามคำขอครั้งสุดท้าย อนุญาต ซิดนีย์ เซอาว บุตรสาวคนเดียว ขึ้นโพเดียม ประกาศชื่อของตัวเอง และกล่าวสุนทรพจน์ แม้ทางครอบครัวเองจะบาดหมางกับ NFL กรณีปกปิดอาการบาดเจ็บ เมื่อปี 2013 แต่สุดท้าย เซอาว ก็กลายมาเป็นผู้เล่นเลือดผสม โพลีนีเซียน กับ ซามัว ที่ถูกบรรจุในหอเกียรติยศ
เคยมีเสียงทัดทานมาว่า หมวกกันน็อค อาจเป็นตัวการของ “คอนคัสชัน” ก็อาจมีส่วนจริงบ้าง เพราะเครื่องป้องกันชนิดนี้ อาจทำให้การแท็คเกิลรุนแรงกว่าเดิม โดยเฉพาะหากใช้หมวกพุ่งเข้าใส่ คงจะไม่เป็นผลดีทั้งตัวคนแท็คเกิล และคนโดนแท็คเกิลอย่างแน่นอน จึงขอให้ยกเลิกการสวมอุปกรณ์ชนิดนี้เสีย
ลองเทียบกับ รักบี้ ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นกีฬาสุภาพบุรุษ เนื่องจากผู้เล่นจะไม่ปะทะกันด้านหน้า เนื่องจากอาจคนถูกอัด อาจบาดเจ็บกระดูกสันหลังถึงขั้นอัมพาต เครื่องป้องกันที่เห็นกันชัดๆ ก็มีฟันยาง กับ เฮดดาร์ด ลักษณะเดียวกับ ปีเตอร์ เช็ก นายทวาร อาร์เซนอล ก็ยังไม่เคยเห็นข่าวว่า นักรักบี้มีข่าวเศร้าเช่นเดียวกับ NFL (หรือเราจะตกข่าวไป?) แล้วอย่างนี้จะเสียงบหลายล้านเหรียญไปกับการวิจัยที่ไร้ค่า เพื่ออะไร
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!***
ใครที่ติดตาม อเมริกันฟุตบอล เอ็นเอฟแอล (NFL) ก็มักจะชื่นชมยกย่องผลงานของเหล่าสมาชิกทีมบุก ที่โดดเด่นกว่าเพื่อน อาทิ ควอเตอร์แบ็ก , รันนิงแบ็ก หริอ ไวด์ รีซีฟเวอร์ (ปีกนอก) น้อยครั้งนักที่จะแฟนๆ จะรู้จักซูเปอร์สตาร์ทีมรับ หากไม่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว อย่าง ทรอย โพลามาลู อดีตเซฟตีผมยาวค่าย พิตต์สเบิร์ก สตีลเลอร์ส หรือ 2 จอมแซ็ก 100 ล้านเหรียญ เช่น เจ.เจ.วัตต์ หรือ เอ็นดามูกอง ซูห์ เป็นต้น
สำหรับแฟนๆ รุ่นใหม่ก็คงจะคุ้นชื่อ จูเนียร์ เซอาว อดีตไลน์แบ็คเกอร์ ซานดีเอโก ชาร์เจอร์ส , ไมอามี ดอลฟินส์ และ นิวอิงแลนด์ แพทริออตส์ ที่เพิ่งได้รับเกียรติสูงสุด เข้าสู่ “ฮอลล์ ออฟ เฟม” ของ NFL ช่วงสัปดาห์ ตอนเกิดเหตุน่าเศร้า เมื่อปี 2012 หลังจาก ยอดกองกลางผู้โด่งดังมานาน 19 ฤดูกาล ปลิดชีพตัวเอง ด้วยการลั่นกระสุนใส่หน้าอก ที่บ้านพัก ย่านโอเชียนไซด์
เหตุการณ์นี้ เรียกได้ว่าซ้ำรอย เดฟ ดูเออร์สัน อดีตเซฟตี เจ้าของแหวนแชมป์ 2 สมัย กับ ชิคาโก แบร์ส (1986) และ นิวยอร์ก ไจแอนท์ส (1991) ที่ตัดสินใจดับลมหายใจตัวเอง เมื่อปี 2011 หันปากกระบอกปืนเข้าหน้าอก เพื่อรักษาสมองสำหรับงานวิจัย ซึ่งต่อมา ทีมงานวิทยาลัยแพทย์เมืองบอสตัน พบว่า ผู้ตายเป็นโรค CTE อันเกิดจากกระแทกบริเวณศีรษะซ้ำแล้วซ้ำอีก
กรณีของ เซอาว ถึงแม้จะไม่พบว่ามีประวัติการกระทบกระเทือนทางสมอง แต่คำยืนยันจาก อดีตภรรยา ระบุ ผู้เล่นดีกรี “โพรโบว์ล” 12 สมัย มีอาการคอนคัสชันจริง และมักจะพยายามสลัดปัญหาบาดเจ็บกลับมาลงสนามตลอดเวลา และเผชิญปัญหาโรคนอนไม่หลับ มาเป็นเวลานานกว่า 7 ปี โดยต้องรับประทานยานอนหลับชนิดรุนแรง (โซลพิเดม)
สำหรับเส้นทางอาชีพ ลีกคนชนคน เซอาว กลายเป็นฮีโร่ของเมืองซาน ดีเอโก พาแฟรนไชส์ท้องถิ่น สัมผัส “ซูเปอร์โบว์ล” ปี 1994 สไตล์การเล่นดุดันทั้งการปรี่เข้าหาควอเตอร์แบ็ก และหยุดยั้งตัววิ่ง สร้างสถิติเป็น 1 ใน 18 ไลน์แบ็คเกอร์ แท็คเกิลต่ำสุด 110 ครั้ง และ 5.5 แซ็ก ต่อฤดูกาล ก่อนถูกเทรดไปตกอับกับ ดอลฟินส์ ปี 2003 และกลายมาเป็นขุนพล แพทริออตส์ ชุดชวด “เพอร์เฟ็กต์ ซีซัน” ปี 2007
3 ปีเศษๆ นับตั้งแต่จากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ NFL ยินยอมทำตามคำขอครั้งสุดท้าย อนุญาต ซิดนีย์ เซอาว บุตรสาวคนเดียว ขึ้นโพเดียม ประกาศชื่อของตัวเอง และกล่าวสุนทรพจน์ แม้ทางครอบครัวเองจะบาดหมางกับ NFL กรณีปกปิดอาการบาดเจ็บ เมื่อปี 2013 แต่สุดท้าย เซอาว ก็กลายมาเป็นผู้เล่นเลือดผสม โพลีนีเซียน กับ ซามัว ที่ถูกบรรจุในหอเกียรติยศ
เคยมีเสียงทัดทานมาว่า หมวกกันน็อค อาจเป็นตัวการของ “คอนคัสชัน” ก็อาจมีส่วนจริงบ้าง เพราะเครื่องป้องกันชนิดนี้ อาจทำให้การแท็คเกิลรุนแรงกว่าเดิม โดยเฉพาะหากใช้หมวกพุ่งเข้าใส่ คงจะไม่เป็นผลดีทั้งตัวคนแท็คเกิล และคนโดนแท็คเกิลอย่างแน่นอน จึงขอให้ยกเลิกการสวมอุปกรณ์ชนิดนี้เสีย
ลองเทียบกับ รักบี้ ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นกีฬาสุภาพบุรุษ เนื่องจากผู้เล่นจะไม่ปะทะกันด้านหน้า เนื่องจากอาจคนถูกอัด อาจบาดเจ็บกระดูกสันหลังถึงขั้นอัมพาต เครื่องป้องกันที่เห็นกันชัดๆ ก็มีฟันยาง กับ เฮดดาร์ด ลักษณะเดียวกับ ปีเตอร์ เช็ก นายทวาร อาร์เซนอล ก็ยังไม่เคยเห็นข่าวว่า นักรักบี้มีข่าวเศร้าเช่นเดียวกับ NFL (หรือเราจะตกข่าวไป?) แล้วอย่างนี้จะเสียงบหลายล้านเหรียญไปกับการวิจัยที่ไร้ค่า เพื่ออะไร
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!***
