คอลัมน์ “The Golf Touch” โดย “วันปีย์ สัจจมาร์ค”
ถ้าเทียบกับสมัยก่อนปัจจุบันนี้นักกอล์ฟสามารถเข้าถึงตำราหรือข้อมูลที่ถูกต้องรวมทั้งแบบฝึกหัดต่างๆ ในการซ้อมและพัฒนาเกมกอล์ฟของตัวเองได้อย่างง่ายดาย สมัยก่อนตำราหาอ่านยากและหาซื้อมาอ่านแล้วต้องจินตนาการต่อเพื่อไปปฏิบัติ ต่อมาในยุคสมัยของวีดีโอต่างๆ ทำให้ขั้นตอนและระยะเวลาในการย่อยและซึมซับข้อมูลลดลงอย่างมาก ปัจจุบันนี้ในยุคที่โทรศัพท์มือถือของเราทำได้แทบทุกอย่างรวมทั้งเป็นตัวช่วยในการฝึกซ้อมกอล์ฟของเราไม่ว่าจะเป็นการดูวีดีโอ จดข้อมูลและสถิติการเล่น ถ่ายวีดีโอบันทึกวงสวิงของตัวเองเพื่อการวิเคราะห์ หรือแม้กระทั่งเปิดแอพเมโทรนอมเพื่อฝึกจังหวะการสโตรก สรุปคือข้อมูลเข้าถึงได้ง่าย อุปกรณ์เสริมมีให้ใช้อย่างสะดวกสบาย และวิธีฝึกซ้อมมีระบบให้ทำตามอย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น
โดยรวมแล้วเราเห็นมาตรฐานของนักกอล์ฟในยุคสมัยนี้ถูกวิทยาศาสตร์ช่วยยกระดับขึ้นอย่างชัดเจนกันแทบทุกคน เขาว่ากันว่าโลกเรานั้นหยินจะต้องคู่กับหยางเสมอ มีร้อนก็ต้องมีเย็น มีจนก็ต้องมีรวย ดังนั้นจุดอ่อนของนักกอล์ฟหลายคนในยุคสมัย “วิทยาศาสตร์พัฒนา” นี้ ก็คือการขาดศิลปะของการเล่นกอล์ฟ
ถ้าถามนักกอล์ฟระดับทั่วๆ ไปว่า เหล็ก 9 ของเขาตีได้ระยะเท่าไหร่ เขาจะสามารถบอกเลขที่ถนัดและทำให้ดูได้ด้วย สมมุติว่าเหล็ก 9 นี้ตีได้ระยะ 140 หลา ดังนั้นนักกอล์ฟคนเดียวกันตีวงปกติของเขาด้วยเหล็ก 8 เราก็มักจะเห็นระยะ 150 หลาตามสูตร แต่ถ้าเราขอให้เขาลองตี 145 หลา ปริมาณของคนที่สามารถจะทำได้ตามสั่งทันทีโดยไม่ต้องคิดมากเหลือจำนวนเพียงนิดเดียว ซึ่งส่วนมากจำนวนนั้นก็คือพวกโปร ฟังดูแล้วเหมือนไม่น่ายาก นักกอล์ฟส่วนมากถ้าไม่เลือกตีเหล็ก 9 แรงขึ้นก็เลือกตีเหล็ก 8 เบาลงโดยอิงทฤษฎี “ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง”
อันที่จริงแล้วถ้าใช้เหล็ก 8 แล้วตีให้โด่งเป็นพิเศษ หรือเหล็ก 7 แล้วจับสั้นลง หรือเหล็ก 6 แล้วแทงต่ำให้น้ำหนัก 2/3 อาจจะให้ผลงานที่ใกล้เคียงตัวเลข 145 หลามากกว่าก็เป็นได้ แต่การแต่งช็อตระยะต่างๆ เหล่านี้ไม่ได้มีสูตรที่ชัดเจน แต่ทว่าเป็นศิลปะและสีสันของเกมกอล์ฟที่นักกอล์ฟแต่ละคนควรจะมีติดตัว
พื้นฐานการเรียนและการฝึกซ้อมกอล์ฟตามขั้นตอนทุกวันนี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี แต่ควรจะมีไว้เพื่อรองรับศิลปะชั้นสูงที่เราจะสร้างให้กับตัวเองในอนาคต อย่าพอใจและหยุดอยู่เพียงแค่ เหล็ก 9 = 140 หลา กันนะครับ
ถ้าเทียบกับสมัยก่อนปัจจุบันนี้นักกอล์ฟสามารถเข้าถึงตำราหรือข้อมูลที่ถูกต้องรวมทั้งแบบฝึกหัดต่างๆ ในการซ้อมและพัฒนาเกมกอล์ฟของตัวเองได้อย่างง่ายดาย สมัยก่อนตำราหาอ่านยากและหาซื้อมาอ่านแล้วต้องจินตนาการต่อเพื่อไปปฏิบัติ ต่อมาในยุคสมัยของวีดีโอต่างๆ ทำให้ขั้นตอนและระยะเวลาในการย่อยและซึมซับข้อมูลลดลงอย่างมาก ปัจจุบันนี้ในยุคที่โทรศัพท์มือถือของเราทำได้แทบทุกอย่างรวมทั้งเป็นตัวช่วยในการฝึกซ้อมกอล์ฟของเราไม่ว่าจะเป็นการดูวีดีโอ จดข้อมูลและสถิติการเล่น ถ่ายวีดีโอบันทึกวงสวิงของตัวเองเพื่อการวิเคราะห์ หรือแม้กระทั่งเปิดแอพเมโทรนอมเพื่อฝึกจังหวะการสโตรก สรุปคือข้อมูลเข้าถึงได้ง่าย อุปกรณ์เสริมมีให้ใช้อย่างสะดวกสบาย และวิธีฝึกซ้อมมีระบบให้ทำตามอย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น
โดยรวมแล้วเราเห็นมาตรฐานของนักกอล์ฟในยุคสมัยนี้ถูกวิทยาศาสตร์ช่วยยกระดับขึ้นอย่างชัดเจนกันแทบทุกคน เขาว่ากันว่าโลกเรานั้นหยินจะต้องคู่กับหยางเสมอ มีร้อนก็ต้องมีเย็น มีจนก็ต้องมีรวย ดังนั้นจุดอ่อนของนักกอล์ฟหลายคนในยุคสมัย “วิทยาศาสตร์พัฒนา” นี้ ก็คือการขาดศิลปะของการเล่นกอล์ฟ
ถ้าถามนักกอล์ฟระดับทั่วๆ ไปว่า เหล็ก 9 ของเขาตีได้ระยะเท่าไหร่ เขาจะสามารถบอกเลขที่ถนัดและทำให้ดูได้ด้วย สมมุติว่าเหล็ก 9 นี้ตีได้ระยะ 140 หลา ดังนั้นนักกอล์ฟคนเดียวกันตีวงปกติของเขาด้วยเหล็ก 8 เราก็มักจะเห็นระยะ 150 หลาตามสูตร แต่ถ้าเราขอให้เขาลองตี 145 หลา ปริมาณของคนที่สามารถจะทำได้ตามสั่งทันทีโดยไม่ต้องคิดมากเหลือจำนวนเพียงนิดเดียว ซึ่งส่วนมากจำนวนนั้นก็คือพวกโปร ฟังดูแล้วเหมือนไม่น่ายาก นักกอล์ฟส่วนมากถ้าไม่เลือกตีเหล็ก 9 แรงขึ้นก็เลือกตีเหล็ก 8 เบาลงโดยอิงทฤษฎี “ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง”
อันที่จริงแล้วถ้าใช้เหล็ก 8 แล้วตีให้โด่งเป็นพิเศษ หรือเหล็ก 7 แล้วจับสั้นลง หรือเหล็ก 6 แล้วแทงต่ำให้น้ำหนัก 2/3 อาจจะให้ผลงานที่ใกล้เคียงตัวเลข 145 หลามากกว่าก็เป็นได้ แต่การแต่งช็อตระยะต่างๆ เหล่านี้ไม่ได้มีสูตรที่ชัดเจน แต่ทว่าเป็นศิลปะและสีสันของเกมกอล์ฟที่นักกอล์ฟแต่ละคนควรจะมีติดตัว
พื้นฐานการเรียนและการฝึกซ้อมกอล์ฟตามขั้นตอนทุกวันนี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี แต่ควรจะมีไว้เพื่อรองรับศิลปะชั้นสูงที่เราจะสร้างให้กับตัวเองในอนาคต อย่าพอใจและหยุดอยู่เพียงแค่ เหล็ก 9 = 140 หลา กันนะครับ
