หลังจากที่ “บิล บอนด์” ออกจากกองทัพ เขาก็ได้งานเป็นเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์ที่เรือนจำคอสต้า ในรัฐจอร์เจีย บิลบอกว่า งานนี้นับว่าเป็นงานที่เงินเดือนดีที่สุดแล้ว สำหรับคนที่ไม่มีใบปริญญาอย่างเขา เขาทำงานนี้มานาน ๑๐ ปีครึ่ง ก่อนที่จะสูญเสียดวงตาข้างหนึ่งไป จากเหตุการณ์จลาจลในคุก เมื่อบ่ายวันหนึ่งในปี 2007
หลังจากหมอบอกว่า ตาเขาบอดสนิท บิลก็กลายเป็นคนหดหู่และขี้หงุดหงิด เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านตลอดเวลา และมักมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงบ่อยๆ หมอสั่งห้ามไม่ให้บิลวิ่งหรือยกของหนัก “หมอบอกว่าให้ผมเดินได้ แต่ขอโทษเถอะ การเดินช่างเป็นเรื่องที่น่าเบื่อเหลือเกินสำหรับผม วันหนึ่งน้องเขยของผมบอกว่า ผมน่าจะหัดเล่นกอล์ฟ! กอล์ฟกีฬาที่ผมเคยเล่นปีละครั้งนะรึ!”
แต่เขาก็ลองดู แล้วก็ไม่นาน “ผมได้เรียนรู้สิ่งสำคัญที่สุดเกี่ยวกับกอล์ฟ นั่นคือ สนามยังคงคอยเราอยู่ตรงนั้น และคุณก็ไม่ได้ต้องการใครอื่น ผมสมัครเป็นสมาชิกสนามเก้าหลุม และซื้อรถลากถุงกอล์ฟ แล้วเริ่มเล่นคนเดียวทุกเช้า การได้ออกไปเหวี่ยงแขนขาและสูดอากาศสดชื่นข้างนอก ช่วยทำให้ผมสบายใจขึ้นมาก ผมเพ่งสมาธิไปกับการตีลูก แทนที่จะมัวมานั่งคิดถึงสภาพของตัวเอง”
ประโยชน์อันน่าทึ่งประการหนึ่งก็คือ กอล์ฟทำให้บิลชินกับการมองด้วยตาข้างเดียว เขาเคยไปศูนย์บำบัดเป็นประจำ เพื่อฝึกยืนบนคานสมดุล เดินในช่องกรวย เล่นเกมคอมพิวเตอร์ แต่ทั้งหมดที่ทำมานี้ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น แต่การกะระยะหลา การอ่านกรีน การเล็งยืนทำมุมกับเป้าหมาย สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่ช่วยสอนให้บิล เชื่อมั่นในวิธีการมองโลกในมุมใหม่
ตอนนี้บิลอายุ 39 ปี แต้มต่อ 9 และรักงานที่ทำอยู่ในร้านขายอุปกรณ์กอล์ฟ ที่สนามของฐานทัพอากาศมูดดี ในจอร์เจีย
สุดท้ายบิลเล่าว่า “ที่คุกผมมีหัวหน้าผู้ยืนกรานว่า ต้องจัดให้นักโทษทุกคน เล่นซอฟท์บอลและเบสบอลเป็นประจำ คนบางกลุ่มไม่ชอบแนวคิดนี้นัก พวกเขาคิดว่า ทำไมต้องเสียภาษีให้พวกอาชญากรมาเล่นสนุก แต่หัวหน้าคนนี้ก็ไม่หวั่นไหว เขาปฏิบัติงานโดยไม่ได้นืกถึงประโยชน์ของตัวเอง เขาเรียนรู้ว่าในการป้องกันความรุนแรง ไม่มีหนทางไหนปลดปล่อยความเครียดได้ดีไปกว่า การเล่นกีฬา”
“ซึ่งพอผมได้เล่นกอล์ฟ ผมก็ได้เรียนรู้แบบเดียวกัน” บิลกล่าวปิดท้าย
