คิดถึงกอล์ฟ….คิดถึงทหาร!

ได้อ่านเรื่องดีๆ จากนิตยสารกอล์ฟชั้นนำที่รับเป็นประจำ…เล่าถึงน้ำจิตน้ำใจของเพื่อนรักนักกอล์ฟ ที่อยากแบ่งปันความสุขจากเกมกอล์ฟ ไปให้ผู้อื่นที่ด้อยโอกาสกว่า และเติมเต็มให้กับชีวิตของตัวเองด้วย…เลยอยากนำมาแบ่งปันให้เพื่อนๆ ได้ซาบซึ้งกันบ้างในโอกาสนี้

เย็นวันหนึ่งในปี 2008 ทนายความหนุ่ม “โจ ฮันนา” (ผู้เป็นหุ้นส่วนที่อายุน้อยที่สุด ของสำนักงานกฎหมายโกลด์เบิร์ก เซกัลลา แอลแอลพี ในเมืองบัฟฟาโล) ได้รู้เห็นจากข่าว เกี่ยวกับสภาพความเป็นอยู่ของทหารอเมริกันในอิรัก แล้วคิดว่า สิ่งที่แย่ยิ่งกว่าทรายและอากาศที่ร้อนระอุคือ ความโดดเดี่ยว และความน่าเบื่อ ซึ่งทำให้การประจำการของพวกเขา ไม่ต่างอะไรกับการติดคุก! มีแค่กระสอบทรายและนิยายโรมานซ์เท่านั้น ที่พอจะคลายเครียดได้บ้าง ทำให้ โจ เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา ซึ่งเป็นความคิดที่มีโอกาส ที่จะประสบความสำเร็จสูง เพราะเป็นเรื่องง่ายๆ นั่นคือ “ผมจะรวบรวมหัวไม้ และลูกกอล์ฟ ส่งไปอิรัก ให้ทหารได้มีกิจกรรมสำหรับ ออกกำลังและผ่อนคลาย หลังจากต้องไปอยู่ในสนามรบทั้งวัน

โจ เป็นลูกชายชาวเลบานอนอพยพ พ่อแม่ของเขาย้ายมาอยู่ที่เมืองบัฟฟาโลในปี 1972 สามปี ก่อนเกิดสงครามกลางเมืองในเลบานอน ที่ยาวนานกว่า 15 ปี พ่อต้องทำงานหนัก เพื่อเขาและพี่สาวสามคน เมื่อโจอายุ 13 ปี ขณะเขาถีบจักรยานส่งหนังสือพิมพ์ เขาบังเอิญไปเจอชุดไม้กอล์ฟ ทิ้งไว้ข้างถังขยะ โจเอามันกลับบ้าน…ขณะนี้เขาอายุ 32 ปี และยังคงพยายามเล่นกอล์ฟให้ดีขึ้น “หลังจากวันเครียดๆ ไม่มีอะไรที่ดีไปกว่า การไปปลดปล่อย ด้วยการตีลูกกอล์ฟถังใหญ่” โจเล่าให้ฟัง

ตอนนี้เขามีอพาร์ทเม้นท์หรูๆอยู่ มีรถใหม่ ทำให้พ่อภูมิใจ แต่โจบอกว่า เขารู้สึกว่า ยังขาดอะไรไปบางอย่าง?

น่าทึ่งมาก! ที่แค่ความคิดเล็กๆของเขา กลายเป็นโครงการใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ โจได้รับการบริจาคเป็นจำนวนมาก จนในปัจจุบัน โจได้ส่งลูกกอล์ฟ กว่าสี่ล้านลูก และไม้กอล์ฟอีก 75,000 อัน ไปยังค่ายทหารใน 2 ประเทศ “วันก่อนผมได้รับอีเมล จากค่ายทหาร เล่าให้ฟังว่า เจ้าหน้าที่ตำรวจชาวแอฟริกัน ที่พวกเขาทำงานด้วย สนุกขนาดไหน ที่ได้ตีกอล์ฟด้วยกัน สำหรับผม สิ่งที่ต่างไปก็คือ ตอนนี้ผมมีที่เพิ่มพลังใจ มีสิ่งที่สำคัญกว่าตัวเองเสียอีก!”

เมื่อไหร่หนอ! เมืองไทยเราจะมีโครงการดีๆอย่างนี้บ้าง…คิดถึงทหารหาญ ที่อยู่สามจังหวัดใต้ของเราจัง!!