คอลัมน์ "The Golf Touch" โดย "วันปีย์ สัจจมาร์ค"
คุณเคยขับรถโดยพึ่งพาระบบ GPS บ้างไหมครับ? ไม่ใช่ว่ามี GPS แล้วทุกอย่างจะลุล่วงไปด้วยดีเสมอไป บางครั้งเค้าหาที่ๆเราอยากไปไม่เจอ บ่อยครั้งที่พาเราอ้อมหรือพาหลง แต่สิ่งที่น่าชื่นชมก็คือ GPS สามารถพาเรากลับบ้านได้ถูกเสมอ
บางครั้งเราออกรอบกับคนที่ตีกอล์ฟเสมือนกับว่ามี GPS ช่วยในเกมของเขา ลักษณะความรู้สึกที่เหมือนว่าเราจะชนะ...แต่ไม่ชนะ คือ เมื่อตีช็อตแรกออกไปแล้วแยกกันเดิน ไปเจอกันอีกครั้งก็บนกรีนเลย ขณะที่เราเล่นมาตามแฟร์เวย์อย่างปกติ พาร์ 4 ตี 2 ออน 2 พัตต์ออกพาร์ แต่คู่แข่งที่ไม่ได้เดินสบตากันตลอดทั้งหลุมเพราะทีช็อตหลุดเข้าป่า กลับแก้ไขทำ 3 ออน พัตต์เดียว ออกพาร์ เจ๊ากัน!
หรือบางกรณีที่ความรู้สึกเมื่อเดินขึ้นกรีนเหมือนเรากำลังได้เปรียบ แต่ถึงเวลาดึงธงออกจากหลุมเรากลับเสียเปรียบ เราตีไปออนก่อน ไปเตรียมพัตต์เบอร์ดี้ระยะ 4 ฟุต เป็นการขู่คู่ต่อสู้สำเร็จ ส่งผลทำให้เขาตีสู้แล้วพลาดทะลุไปหลังกรีน แต่เหตุการณ์กลับตาลปัตรเมื่อคู่ต่อสู้ชิพกลับมาแล้วลงหลุมไปก่อน! ทำให้พลิกความรู้สึกของเรา ณ วินาทีนั้น จากเดิมกะให้ขวาในไลน์เกือบตรง มาเป็นลังเลว่า “หรือให้ขวานอกแล้วพัตต์เลี้ยงไลน์จะดีกว่ามั๊ย”
พูดกันในมุมของเกมกอล์ฟแล้ว สิ่งหนี่งที่เกิดขึ้นจริงก็คือ คนที่เล่นลูกสั้นได้อย่างยอดเยี่ยมมักจะเสียคะแนนยากกว่าคนทั่วไปเสมอ หรือที่เรียกอีกอย่างนึงว่า “เหนียว” นั่นเอง เพราะไม่ว่าคนประเภทนี้จะตีช็อตแรกไปที่ไหน ช็อตต่อไปสามารถแก้ไขมาอยู่บริเวณรอบๆกรีนได้เมื่อไหร่ ก็สามารถทำอัพแอนด์ดาวน์ได้อย่างไม่ยากเย็น โดยทั่วไปแล้วคนที่เล่นกอล์ฟได้เหนียวมากมักถูกขนานนามว่าเป็น “เซียนลูกสั้น” ส่วนใหญ่แล้วมักจะเป็นนักกอล์ฟที่ตีไม่ไกล เพราะความจำเป็นบังคับให้เขาเหล่านั้นจะต้องหาจุดแข็งของตัวเองเพื่อมาชดเชยสิ่งที่ขาด สิ่งนั้นก็คือลูกสั้นที่ดีกว่านักกอล์ฟตีไกลทั่วไป
ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่ได้ลืมกลุ่มนักกอล์ฟที่ทั้งตีไกลและลูกสั้นชั้นเซียนหรอกครับ คนกลุ่มนี้มีตัวตน แต่เขามักถูกขนานนามว่า “ทัวร์โปร” ในนักกอล์ฟระดับอาชีพเรื่องช็อตเดินทางก็คงจะไม่ต่างกันนัก แต่จุดที่ทำให้แต้มออกมาต่างกันก็คือลูกสั้นนั่นเอง
ลูกสั้นนั้นรวมถึงลูกรอบกรีนและลูกพัตต์ ซึ่งวันนี้อยากจะแนะนำวิธีซ้อมที่สนามไดร์ฟง่ายๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่นักกอล์ฟทั่วๆไปซ้อมน้อยที่สุด บางคนไม่มีสถานที่ให้ซ้อมลูกสั้น ส่วนบางคนสถานที่พร้อมแต่ขี้เกียจตากแดด เอาเป็นว่าเราเอาใจคนที่เข้าแต่สนามไดร์ฟซื้อลูก 3 ถาดร้อยแล้วยังได้ซ้อมสิ่งที่มีประโยชน์แล้วกัน แนะนำว่าถาดแรกให้เป็นถาดของลูกสั้นไม่เกิน 50 หลา วิธีซ้อมก็คือ พิชให้ลูกตกในระยะเดียวกัน 2 ลูกติดต่อกัน 2 ลูกนี้ไม่ควรห่างกันเกิน 5 หลา หลังจากสำเร็จแล้วลองเปลี่ยนระยะลงมาทีละ 10 หลา เหลือ 40, 30, 20, 10 ตามลำดับ ถ้าขยันหน่อยก็ให้ไล่กลับขึ้นไปด้วยทีละ 10 หลา เพียงเท่านี้เราก็สามารถเพิ่มความมั่นใจให้กับลูกแอพโพรชที่ไม่ขึ้นกรีนของเราได้แล้ว
ถ้าถามผมแล้ว วิธีการลดสกอร์ได้อย่างเร็วที่สุดก็คือ “เล่นลูกสั้นให้เนียนตาขึ้น” เชื่อเถอะครับ เร็วกว่านั่งปรับวงเสียอีก แต่พิชขึ้นกรีนได้อย่างเซียนแล้วก็ยังไม่เรียกว่าเหนียวอย่างเต็มสูบ เพราะสเต็ปต่อไปของ “เซียนลูกสั้นตัวจริง” ต้องระเบิดทรายแน่นและพัตต์ลงหลุมด้วย ไว้คราวหน้าเราจะนัดไปซ้อมส่วนที่เหลือกันนะครับ
คุณเคยขับรถโดยพึ่งพาระบบ GPS บ้างไหมครับ? ไม่ใช่ว่ามี GPS แล้วทุกอย่างจะลุล่วงไปด้วยดีเสมอไป บางครั้งเค้าหาที่ๆเราอยากไปไม่เจอ บ่อยครั้งที่พาเราอ้อมหรือพาหลง แต่สิ่งที่น่าชื่นชมก็คือ GPS สามารถพาเรากลับบ้านได้ถูกเสมอ
บางครั้งเราออกรอบกับคนที่ตีกอล์ฟเสมือนกับว่ามี GPS ช่วยในเกมของเขา ลักษณะความรู้สึกที่เหมือนว่าเราจะชนะ...แต่ไม่ชนะ คือ เมื่อตีช็อตแรกออกไปแล้วแยกกันเดิน ไปเจอกันอีกครั้งก็บนกรีนเลย ขณะที่เราเล่นมาตามแฟร์เวย์อย่างปกติ พาร์ 4 ตี 2 ออน 2 พัตต์ออกพาร์ แต่คู่แข่งที่ไม่ได้เดินสบตากันตลอดทั้งหลุมเพราะทีช็อตหลุดเข้าป่า กลับแก้ไขทำ 3 ออน พัตต์เดียว ออกพาร์ เจ๊ากัน!
หรือบางกรณีที่ความรู้สึกเมื่อเดินขึ้นกรีนเหมือนเรากำลังได้เปรียบ แต่ถึงเวลาดึงธงออกจากหลุมเรากลับเสียเปรียบ เราตีไปออนก่อน ไปเตรียมพัตต์เบอร์ดี้ระยะ 4 ฟุต เป็นการขู่คู่ต่อสู้สำเร็จ ส่งผลทำให้เขาตีสู้แล้วพลาดทะลุไปหลังกรีน แต่เหตุการณ์กลับตาลปัตรเมื่อคู่ต่อสู้ชิพกลับมาแล้วลงหลุมไปก่อน! ทำให้พลิกความรู้สึกของเรา ณ วินาทีนั้น จากเดิมกะให้ขวาในไลน์เกือบตรง มาเป็นลังเลว่า “หรือให้ขวานอกแล้วพัตต์เลี้ยงไลน์จะดีกว่ามั๊ย”
พูดกันในมุมของเกมกอล์ฟแล้ว สิ่งหนี่งที่เกิดขึ้นจริงก็คือ คนที่เล่นลูกสั้นได้อย่างยอดเยี่ยมมักจะเสียคะแนนยากกว่าคนทั่วไปเสมอ หรือที่เรียกอีกอย่างนึงว่า “เหนียว” นั่นเอง เพราะไม่ว่าคนประเภทนี้จะตีช็อตแรกไปที่ไหน ช็อตต่อไปสามารถแก้ไขมาอยู่บริเวณรอบๆกรีนได้เมื่อไหร่ ก็สามารถทำอัพแอนด์ดาวน์ได้อย่างไม่ยากเย็น โดยทั่วไปแล้วคนที่เล่นกอล์ฟได้เหนียวมากมักถูกขนานนามว่าเป็น “เซียนลูกสั้น” ส่วนใหญ่แล้วมักจะเป็นนักกอล์ฟที่ตีไม่ไกล เพราะความจำเป็นบังคับให้เขาเหล่านั้นจะต้องหาจุดแข็งของตัวเองเพื่อมาชดเชยสิ่งที่ขาด สิ่งนั้นก็คือลูกสั้นที่ดีกว่านักกอล์ฟตีไกลทั่วไป
ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่ได้ลืมกลุ่มนักกอล์ฟที่ทั้งตีไกลและลูกสั้นชั้นเซียนหรอกครับ คนกลุ่มนี้มีตัวตน แต่เขามักถูกขนานนามว่า “ทัวร์โปร” ในนักกอล์ฟระดับอาชีพเรื่องช็อตเดินทางก็คงจะไม่ต่างกันนัก แต่จุดที่ทำให้แต้มออกมาต่างกันก็คือลูกสั้นนั่นเอง
ลูกสั้นนั้นรวมถึงลูกรอบกรีนและลูกพัตต์ ซึ่งวันนี้อยากจะแนะนำวิธีซ้อมที่สนามไดร์ฟง่ายๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่นักกอล์ฟทั่วๆไปซ้อมน้อยที่สุด บางคนไม่มีสถานที่ให้ซ้อมลูกสั้น ส่วนบางคนสถานที่พร้อมแต่ขี้เกียจตากแดด เอาเป็นว่าเราเอาใจคนที่เข้าแต่สนามไดร์ฟซื้อลูก 3 ถาดร้อยแล้วยังได้ซ้อมสิ่งที่มีประโยชน์แล้วกัน แนะนำว่าถาดแรกให้เป็นถาดของลูกสั้นไม่เกิน 50 หลา วิธีซ้อมก็คือ พิชให้ลูกตกในระยะเดียวกัน 2 ลูกติดต่อกัน 2 ลูกนี้ไม่ควรห่างกันเกิน 5 หลา หลังจากสำเร็จแล้วลองเปลี่ยนระยะลงมาทีละ 10 หลา เหลือ 40, 30, 20, 10 ตามลำดับ ถ้าขยันหน่อยก็ให้ไล่กลับขึ้นไปด้วยทีละ 10 หลา เพียงเท่านี้เราก็สามารถเพิ่มความมั่นใจให้กับลูกแอพโพรชที่ไม่ขึ้นกรีนของเราได้แล้ว
ถ้าถามผมแล้ว วิธีการลดสกอร์ได้อย่างเร็วที่สุดก็คือ “เล่นลูกสั้นให้เนียนตาขึ้น” เชื่อเถอะครับ เร็วกว่านั่งปรับวงเสียอีก แต่พิชขึ้นกรีนได้อย่างเซียนแล้วก็ยังไม่เรียกว่าเหนียวอย่างเต็มสูบ เพราะสเต็ปต่อไปของ “เซียนลูกสั้นตัวจริง” ต้องระเบิดทรายแน่นและพัตต์ลงหลุมด้วย ไว้คราวหน้าเราจะนัดไปซ้อมส่วนที่เหลือกันนะครับ
