คอลัมน์ "The Golf Touch" โดย "วันปีย์ สัจจมาร์ค"
บางครั้งการรักษาสมาธิเอาไว้ได้กับการเสียสมาธิต่างกันอยู่นิดเดียวและหลายๆครั้งห่างกันแค่ช่วงไม่กี่วินาที เรื่องสมาธิน่าจะเป็นเรื่องที่นักกอล์ฟทุกคนยอมรับว่าต้องมี และเป็นเรื่องยากที่จะทำได้ดั่งใจ บางครั้งเราทำไม่ได้ดั่งใจเพราะตัวเราเอง แต่บางครั้งก็มีปัจจัยภายนอกอื่นๆ ก่อให้เกิดที่มาของโอกาสในการเสียสมาธิ
เริ่มต้นกันที่ตัวอย่างสดๆร้อนๆใกล้ตัวก่อนแล้วกันนะครับ เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้ไปร่วมแสดงความยินดีกับการครบรอบ 20 ปี ของนิตยสาร On Green และเพื่อนร่วมก๊วนของผมบางคนเป็นตัวอย่าง เรื่องความแตกต่างในส่วนของสมาธิได้อย่างดี โค้ชสะสม พบประเสริฐ ของทีมฟุตบอลการท่าเรือ ซึ่งปกติก็เป็นคนเล่นกอล์ฟสบายๆอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้อาจจะเฮฮาเป็นพิเศษ เพราะทีมเพิ่งได้แชมป์มา สามารถรักษาสมาธิการเล่นของตัวเองเอาไว้ได้โดยตลอด ไม่ว่าจะต้องรับโทรศัพท์กี่สายก็ตาม ผมทึ่งข้อนี้ เพราะตัวเองทำไม่ได้ ต้องปิดโทรศัพท์ทุกครั้งที่ออกรอบ
ส่วนคุณ อัชพงศ์ สีมา นักพากย์ฟุตบอลซึ่งถนัดซ้าย ถูกแซวก่อนทีอ๊อฟว่า เป็นไมค์ เวียร์ บ้าง ฟิล บ้าง ปรากฎว่าตีเฟดตกน้ำตามข้าพเจ้าไปติดๆ แล้วก็บ่นปนหัวเราะกับตัวเองว่า “ทำไมไม่ถอยมาจรดใหม่?” ซึ่งผมเชื่อว่าสถานการนี้นักกอล์ฟเคยเจอมาแล้วทุกคน ทั้งๆที่รู้แต่บางครั้งไม่ได้ทำ อย่าว่าผมเอาเพื่อนมาเผาเลยนะครับ เพราะเจตนายกตัวอย่างให้เห็นว่า คนเราไม่เหมือนกัน แม้กระทั่งทัวริ่งโปร
เมื่อไม่นานมานี้ใน เจแปนทัวร์ เรียว อิชิกาว่า นำอยู่ในวันสุดท้าย จนถึงหลุม 6 ซึ่งมีเสียงตากล้องรบกวน ทำให้เป๋ต่อเนื่องไปตลอดวัน จนน่าเสียดาย ไปแพ้เพลย์ออฟ ขณะที่สัปดาห์ที่ผ่านมา ทรอยด์ แมตเทิลสัน โบกี้ 2 หลุมสุดท้าย กลายเป็นเสมอจนต้องมาเล่น เพลออฟกับอีก 2 คน แต่เอาชนะได้
การรักษาสมาธิและรักษาความมั่นใจเอาไว้ให้ได้ไม่เข้าใครออกใครครับ เราต้องจับจุดอ่อนตัวเองให้เจอ และพยายามฝึกและทำให้ได้เหมือนที่ฝึกมา คนที่ฝึกสำเร็จและน่าทึ่งที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาในเรื่องนี้คือ ไทเกอร์ คงเคยเห็นกันมาแล้วทุกคนนะครับว่า เมื่อต้องทำให้ได้ เขาทำได้ และยิ่งไปกว่านั้นเขาคือคนเดียวบนโลกที่ผมเคยเห็นว่า สามารถหยุด downswing ตัวเองได้โดยไม่เจตนาเอาไว้ก่อน ต้องให้เครดิตคุณพ่อที่ฝึกมาดีจริงๆ
บางครั้งการรักษาสมาธิเอาไว้ได้กับการเสียสมาธิต่างกันอยู่นิดเดียวและหลายๆครั้งห่างกันแค่ช่วงไม่กี่วินาที เรื่องสมาธิน่าจะเป็นเรื่องที่นักกอล์ฟทุกคนยอมรับว่าต้องมี และเป็นเรื่องยากที่จะทำได้ดั่งใจ บางครั้งเราทำไม่ได้ดั่งใจเพราะตัวเราเอง แต่บางครั้งก็มีปัจจัยภายนอกอื่นๆ ก่อให้เกิดที่มาของโอกาสในการเสียสมาธิ
เริ่มต้นกันที่ตัวอย่างสดๆร้อนๆใกล้ตัวก่อนแล้วกันนะครับ เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้ไปร่วมแสดงความยินดีกับการครบรอบ 20 ปี ของนิตยสาร On Green และเพื่อนร่วมก๊วนของผมบางคนเป็นตัวอย่าง เรื่องความแตกต่างในส่วนของสมาธิได้อย่างดี โค้ชสะสม พบประเสริฐ ของทีมฟุตบอลการท่าเรือ ซึ่งปกติก็เป็นคนเล่นกอล์ฟสบายๆอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้อาจจะเฮฮาเป็นพิเศษ เพราะทีมเพิ่งได้แชมป์มา สามารถรักษาสมาธิการเล่นของตัวเองเอาไว้ได้โดยตลอด ไม่ว่าจะต้องรับโทรศัพท์กี่สายก็ตาม ผมทึ่งข้อนี้ เพราะตัวเองทำไม่ได้ ต้องปิดโทรศัพท์ทุกครั้งที่ออกรอบ
ส่วนคุณ อัชพงศ์ สีมา นักพากย์ฟุตบอลซึ่งถนัดซ้าย ถูกแซวก่อนทีอ๊อฟว่า เป็นไมค์ เวียร์ บ้าง ฟิล บ้าง ปรากฎว่าตีเฟดตกน้ำตามข้าพเจ้าไปติดๆ แล้วก็บ่นปนหัวเราะกับตัวเองว่า “ทำไมไม่ถอยมาจรดใหม่?” ซึ่งผมเชื่อว่าสถานการนี้นักกอล์ฟเคยเจอมาแล้วทุกคน ทั้งๆที่รู้แต่บางครั้งไม่ได้ทำ อย่าว่าผมเอาเพื่อนมาเผาเลยนะครับ เพราะเจตนายกตัวอย่างให้เห็นว่า คนเราไม่เหมือนกัน แม้กระทั่งทัวริ่งโปร
เมื่อไม่นานมานี้ใน เจแปนทัวร์ เรียว อิชิกาว่า นำอยู่ในวันสุดท้าย จนถึงหลุม 6 ซึ่งมีเสียงตากล้องรบกวน ทำให้เป๋ต่อเนื่องไปตลอดวัน จนน่าเสียดาย ไปแพ้เพลย์ออฟ ขณะที่สัปดาห์ที่ผ่านมา ทรอยด์ แมตเทิลสัน โบกี้ 2 หลุมสุดท้าย กลายเป็นเสมอจนต้องมาเล่น เพลออฟกับอีก 2 คน แต่เอาชนะได้
การรักษาสมาธิและรักษาความมั่นใจเอาไว้ให้ได้ไม่เข้าใครออกใครครับ เราต้องจับจุดอ่อนตัวเองให้เจอ และพยายามฝึกและทำให้ได้เหมือนที่ฝึกมา คนที่ฝึกสำเร็จและน่าทึ่งที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาในเรื่องนี้คือ ไทเกอร์ คงเคยเห็นกันมาแล้วทุกคนนะครับว่า เมื่อต้องทำให้ได้ เขาทำได้ และยิ่งไปกว่านั้นเขาคือคนเดียวบนโลกที่ผมเคยเห็นว่า สามารถหยุด downswing ตัวเองได้โดยไม่เจตนาเอาไว้ก่อน ต้องให้เครดิตคุณพ่อที่ฝึกมาดีจริงๆ
