“ตะลุยแดนมังกร” กับ “ภู่ หว่า เฮง”
ครั้งตอนพิธีเปิดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก ครั้งที่ 29 “ภู่ หว่า เฮง” มีโอกาสไปเก็บบรรยากาศย่านถนนคนเดินใจกลางกรุงปักกิ่งกับ เฮียยุทธ และ น้องตุ้ม แต่ไม่มีโอกาสซอกแซกเดินตามร้านรวงต่างๆ ที่ตั้งอยู่สองข้างทางคอยเรียกเงินหยวนจากบรรดานักช็อป
พอมีเวลา “สามเกลอ” ตะลุยแดนมังกรก็เลยแวะกลับไปยัง “หวัง ฝู จิ่ง” อีกครั้ง นอกจากเก็บประเด็นข่าวเรายังหาโอกาสสำรวจร้านค้าที่ตั้งอยู่ตลอดสองข้างทาง แต่ก่อนอื่นหลังจากขึ้นจากรถไฟฟ้าใต้ดิน (Subway) สถานีหยง อัน หลี (Yong’anli) ก็เจอห้างใหญ่ “ตง ฟัง ซิน เทียน ตี้” หรือ The Malls At Oriental Plaza จึงดอดเข้าไปดูเสียหน่อย
โดยห้างดังกล่าวหรูหราเอาการ อารมณ์คล้ายๆ เดินอยู่ใน สยาม ดิสคัพเวอร์รี บ้านเรา แต่ผมก็ยังเห็นภาพอุจาดตาเมื่อหนุ่มจีนรายหนึ่งขากถุยลงบนพื้นแบบไม่แคร์สายตาใคร เอาสันดานคนเดินถนนมาใช้บนห้างผู้ดีตีนแดงได้อย่างไร เดินตากแอร์ได้พักใหญ่ เฮียยุทธ ออกอาการอยากนั่งจิบกาแฟร้อนๆ น้องตุ้ม เกิดอยากกินไอศกรีม ส่วนผมขอแค่ “เค่อ เร่อ” เย็นๆ สักขวดก็พอใจ สุดท้ายมีผมคนเดียวที่สมใจอยาก เพราะโค้กกระป๋องละสิบกว่าหยวนพอสู้ไหว แต่กาแฟ สตาร์บัค ของเฮียยุทธ ล่อไปแก้วละตีเป็นเงินไทยร้อยกว่าบาท ขณะที่ไอศกรีมแดร์รี ควีน ของน้องตุ้ม ธรรมดาปาไป 70 บาทแล้ว ทำให้ดูโอหน้าจีนยอมถอยกรูด
มาเดินห้างทีไร ผมต้องแวะเวียนเข้าร้านกีฬาแบรนด์ดังทุกทีสิหน่า ทว่าคราวนี้ “อาดิดาส” หนึ่งในผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของกีฬาโอลิมปิกครั้งนี้ ยังไม่ได้แอ้มเงินผมแม้แต่หยวนเดียว ไม่ใช่เพราะสินค้าตราสามแถบไม่สวยโดนใจ แต่เนื่องจากเสื้อผ้าลวดลายเกี่ยวกับเมืองจีนและโอลิมปิก ที่เล็งซื้อกลับไปฝากเมืองไทยแพงไปสักนิดเมื่อเทียบกับงบประมาณที่มีอยู่ ประกอบกับห้ามใจตัวเองอยู่ไม่คว้า Jersey ใน NBA เลอบรอน เจมส์ (คลีฟแลนด์ คาวาเลียร์ส), กิลเบิร์ต อารีนาส (วอชิงตัน วิซาร์ดส), โคบี ไบรอันท์ (แอลเอ เลเกอร์ส) หรือว่า เหยา หมิง (ฮุสตัน ร็อคเก็ตส์) มาใส่ถุงในราคาตัวละ 348 หยวน (ประมาณ 1,750 บาท)
ข้างเคียงกัน “ไนกี้” มี Shop ใหญ่ให้สืบเท้าเข้าไปเยือน เห็นเสื้อผู้หญิงดีไซน์เกี่ยวกับ Theme โอลิมปิกของแต่ละชาติเห็นว่าน่าสนใจ จึงคว้าทีเชิ้ตจีนสีขาวมาในสนนราคา 198 หยวน (ราว 1 พันบาท) เพื่อฝากน้องสาว สอบถามพนักงานขายได้ความว่าเสื้อแบบนี้ซื้อง่ายขายคล่องที่สุดแล้วในช่วงโอลิมปิก วนเวียนอยู่ในร้านราว 20 นาที เผอิญไปเห็น Jersey สหรัฐอเมริกา และเสื้อแข่งทีมชาติจีน ปักชื่อ เหยา หมิง อีกทั้งยังมีเสื้อ อี้ เจียนเหลียน ที่เป็น Limited Edition เกือบทำให้ผมเสียตังก์อีกแล้ว ดีที่ยังท่องนะโมตัดใจรีบออกจากร้านไป เพราะต้องไม่ลืมว่าครั้งไปเยือนเซียงไฮ้ ดู “ดรีมทีม” อุ่นเครื่องกับ ออสเตรเลีย ก็สอยเสื้อ เลอบรอน มาในราคา 548 หยวน (ประมาณ 2,700 บาท)
ออกจากห้างเข้าสู่ถนนคนเดินที่มีทั้งร้านหนังสือใหญ่ที่ หวัง ฝู จิ่ง ร้านขายซีดี FAB หรือว่า ตรอกอาหารกินเล่นที่มีทั้ง องุ่น, พุทรา, แอปเปิล เชื่อมเสียบไม้ขายในราคา 4-5 หยวน บาร์บีคิวหมู, ไก่ หรือว่า ปลาหมึก มีเสียบไม้ขายตามร้านเช่นกัน เฮียยุทธ ตาดีกวาดไปเห็น ปลาดาวทอด, ลูกม้าน้ำทอด และแมลงอะไรสักอย่างถูกเสียบไม้ปักอยู่ ทำเอาเราพะอืดพะอมไม่กล้าเข้าไปถามแม้แต่ราคา
ก่อนที่จะเบนเป้าไปตามหา Shop “หลี่ หนิง” แบรนด์กีฬาอันดับ 1 ของจีน และก็พบว่าอยู่ถัดจาก The Malls At Oriental Plaza ไม่ไกล แต่นี่เป็นแค่ร้านเล็กๆ พนักงานขายให้เราเดินต่อไปอีกสัก 200 เมตรก็จะเห็น Shop ใหญ่อยู่บนอาคารสี่ชั้น เมื่อเข้าไปเยือนพร้อมเก็บรายละเอียดเพื่อทำประเด็น ก็พบว่าสินค้าส่วนใหญ่ของแบรนด์อดีตนักยิมนาสติกขวัญใจชาวจีน เน้นความเป็นตัวตนของจีนจ๋าพอสมควร ดีไซน์ไม่ถึงกับออกมาเชยแต่หากนำไปเทียบกับความล้ำสมัยของทั้ง ไนกี้ และอาดิดาส คงไม่ได้
อย่างไรก็ตาม ผมยังอุตสาห์เสียเงินเฉียด 900 หยวน (ประมาณ 4,500 บาท) หอบหิ้วเสื้อยืด 5 ตัวกลับออกมา นี่ยังดีที่ “หลี่ หนิง” หาเสื้อบาสฯ ทีมชาติอาร์เจนตินา ปักหลัง “มานู” จิโนบิลี รวมถึง Jersey สเปน ของ พาว กาซอล ให้ผมไม่ได้ มิเช่นนั้นแบรนด์ยอดนิยมของจีนคงสูบเงินผมหมดกระเป๋าเป็นแน่
ครั้งตอนพิธีเปิดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก ครั้งที่ 29 “ภู่ หว่า เฮง” มีโอกาสไปเก็บบรรยากาศย่านถนนคนเดินใจกลางกรุงปักกิ่งกับ เฮียยุทธ และ น้องตุ้ม แต่ไม่มีโอกาสซอกแซกเดินตามร้านรวงต่างๆ ที่ตั้งอยู่สองข้างทางคอยเรียกเงินหยวนจากบรรดานักช็อป
พอมีเวลา “สามเกลอ” ตะลุยแดนมังกรก็เลยแวะกลับไปยัง “หวัง ฝู จิ่ง” อีกครั้ง นอกจากเก็บประเด็นข่าวเรายังหาโอกาสสำรวจร้านค้าที่ตั้งอยู่ตลอดสองข้างทาง แต่ก่อนอื่นหลังจากขึ้นจากรถไฟฟ้าใต้ดิน (Subway) สถานีหยง อัน หลี (Yong’anli) ก็เจอห้างใหญ่ “ตง ฟัง ซิน เทียน ตี้” หรือ The Malls At Oriental Plaza จึงดอดเข้าไปดูเสียหน่อย
โดยห้างดังกล่าวหรูหราเอาการ อารมณ์คล้ายๆ เดินอยู่ใน สยาม ดิสคัพเวอร์รี บ้านเรา แต่ผมก็ยังเห็นภาพอุจาดตาเมื่อหนุ่มจีนรายหนึ่งขากถุยลงบนพื้นแบบไม่แคร์สายตาใคร เอาสันดานคนเดินถนนมาใช้บนห้างผู้ดีตีนแดงได้อย่างไร เดินตากแอร์ได้พักใหญ่ เฮียยุทธ ออกอาการอยากนั่งจิบกาแฟร้อนๆ น้องตุ้ม เกิดอยากกินไอศกรีม ส่วนผมขอแค่ “เค่อ เร่อ” เย็นๆ สักขวดก็พอใจ สุดท้ายมีผมคนเดียวที่สมใจอยาก เพราะโค้กกระป๋องละสิบกว่าหยวนพอสู้ไหว แต่กาแฟ สตาร์บัค ของเฮียยุทธ ล่อไปแก้วละตีเป็นเงินไทยร้อยกว่าบาท ขณะที่ไอศกรีมแดร์รี ควีน ของน้องตุ้ม ธรรมดาปาไป 70 บาทแล้ว ทำให้ดูโอหน้าจีนยอมถอยกรูด
มาเดินห้างทีไร ผมต้องแวะเวียนเข้าร้านกีฬาแบรนด์ดังทุกทีสิหน่า ทว่าคราวนี้ “อาดิดาส” หนึ่งในผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของกีฬาโอลิมปิกครั้งนี้ ยังไม่ได้แอ้มเงินผมแม้แต่หยวนเดียว ไม่ใช่เพราะสินค้าตราสามแถบไม่สวยโดนใจ แต่เนื่องจากเสื้อผ้าลวดลายเกี่ยวกับเมืองจีนและโอลิมปิก ที่เล็งซื้อกลับไปฝากเมืองไทยแพงไปสักนิดเมื่อเทียบกับงบประมาณที่มีอยู่ ประกอบกับห้ามใจตัวเองอยู่ไม่คว้า Jersey ใน NBA เลอบรอน เจมส์ (คลีฟแลนด์ คาวาเลียร์ส), กิลเบิร์ต อารีนาส (วอชิงตัน วิซาร์ดส), โคบี ไบรอันท์ (แอลเอ เลเกอร์ส) หรือว่า เหยา หมิง (ฮุสตัน ร็อคเก็ตส์) มาใส่ถุงในราคาตัวละ 348 หยวน (ประมาณ 1,750 บาท)
ข้างเคียงกัน “ไนกี้” มี Shop ใหญ่ให้สืบเท้าเข้าไปเยือน เห็นเสื้อผู้หญิงดีไซน์เกี่ยวกับ Theme โอลิมปิกของแต่ละชาติเห็นว่าน่าสนใจ จึงคว้าทีเชิ้ตจีนสีขาวมาในสนนราคา 198 หยวน (ราว 1 พันบาท) เพื่อฝากน้องสาว สอบถามพนักงานขายได้ความว่าเสื้อแบบนี้ซื้อง่ายขายคล่องที่สุดแล้วในช่วงโอลิมปิก วนเวียนอยู่ในร้านราว 20 นาที เผอิญไปเห็น Jersey สหรัฐอเมริกา และเสื้อแข่งทีมชาติจีน ปักชื่อ เหยา หมิง อีกทั้งยังมีเสื้อ อี้ เจียนเหลียน ที่เป็น Limited Edition เกือบทำให้ผมเสียตังก์อีกแล้ว ดีที่ยังท่องนะโมตัดใจรีบออกจากร้านไป เพราะต้องไม่ลืมว่าครั้งไปเยือนเซียงไฮ้ ดู “ดรีมทีม” อุ่นเครื่องกับ ออสเตรเลีย ก็สอยเสื้อ เลอบรอน มาในราคา 548 หยวน (ประมาณ 2,700 บาท)
ออกจากห้างเข้าสู่ถนนคนเดินที่มีทั้งร้านหนังสือใหญ่ที่ หวัง ฝู จิ่ง ร้านขายซีดี FAB หรือว่า ตรอกอาหารกินเล่นที่มีทั้ง องุ่น, พุทรา, แอปเปิล เชื่อมเสียบไม้ขายในราคา 4-5 หยวน บาร์บีคิวหมู, ไก่ หรือว่า ปลาหมึก มีเสียบไม้ขายตามร้านเช่นกัน เฮียยุทธ ตาดีกวาดไปเห็น ปลาดาวทอด, ลูกม้าน้ำทอด และแมลงอะไรสักอย่างถูกเสียบไม้ปักอยู่ ทำเอาเราพะอืดพะอมไม่กล้าเข้าไปถามแม้แต่ราคา
ก่อนที่จะเบนเป้าไปตามหา Shop “หลี่ หนิง” แบรนด์กีฬาอันดับ 1 ของจีน และก็พบว่าอยู่ถัดจาก The Malls At Oriental Plaza ไม่ไกล แต่นี่เป็นแค่ร้านเล็กๆ พนักงานขายให้เราเดินต่อไปอีกสัก 200 เมตรก็จะเห็น Shop ใหญ่อยู่บนอาคารสี่ชั้น เมื่อเข้าไปเยือนพร้อมเก็บรายละเอียดเพื่อทำประเด็น ก็พบว่าสินค้าส่วนใหญ่ของแบรนด์อดีตนักยิมนาสติกขวัญใจชาวจีน เน้นความเป็นตัวตนของจีนจ๋าพอสมควร ดีไซน์ไม่ถึงกับออกมาเชยแต่หากนำไปเทียบกับความล้ำสมัยของทั้ง ไนกี้ และอาดิดาส คงไม่ได้
อย่างไรก็ตาม ผมยังอุตสาห์เสียเงินเฉียด 900 หยวน (ประมาณ 4,500 บาท) หอบหิ้วเสื้อยืด 5 ตัวกลับออกมา นี่ยังดีที่ “หลี่ หนิง” หาเสื้อบาสฯ ทีมชาติอาร์เจนตินา ปักหลัง “มานู” จิโนบิลี รวมถึง Jersey สเปน ของ พาว กาซอล ให้ผมไม่ได้ มิเช่นนั้นแบรนด์ยอดนิยมของจีนคงสูบเงินผมหมดกระเป๋าเป็นแน่
