ศูนย์ข่าวหาดใหญ่ - ไข้เลือดออกพรากชีวิตน้อง “จงรัก จรดิฐ” วัย 10 ขวบ บุตรชาย “จเด็จ กำจรเดช” นักเขียนซีไรต์ปี 2554 ศิลปินแห่งชาติเขียนบทกวีไว้อาลัย
วันนี้ (5 ก.ย.) ผู้สื่อข่าวรายงานว่า เมื่อกลางดึกที่ผ่านมา เวลาประมาณ 23.30 น. มีรายงานว่า ด.ช.จงรัก จรดิฐ อายุ 10 ขวบ ซึ่งเป็นลูกชายคนที่ 2 ของนายสถาพร จรดิฐ หรือจเด็จ กำจรเดช นักเขียนซีไรต์ ประจำปี 2554 โดย ด.ช.จงรัก จรดิฐ อายุ 10 ขวบ ได้เสียชีวิตลงด้วยอาการป่วยจากโรคไข้เลือดออก
“จเด็จ มีลูกชาย 2 คน คนที่เสียชีวิตคนนี้มีแนวโน้มมาทางศิลปินแบบพ่อ ชอบวาดรูป อ่านหนังสือ ชอบดูหนังด้วยกันกับพ่อ” เพื่อนนักเขียนคนหนึ่ง กล่าว
โดยในการสูญเสียครั้งนี้มีกวี และนักเขียนร่วมเขียนไว้อาลัยให้แก่ ด.ช.จงรัก จรดิษฐ์ อาทิ บทกวีของ ศักดิ์ศิริ มีสมสืบ ศิลปินแห่งชาติ ปี 2559
เจ้าจงรัก
เราเล่นกันดีไหมล่ะ มาสิจ๊ะมะมะมาอย่าเฉไฉ
ไม่สำคัญค้อนกระดาษหรือกรรไกร อ้าวแล้วเธอน้ำตาไหลเสียอย่างนั้น
ยันยิงเยาปั๊กกะเป้ายิ้งฉุบ เออไมยราบใบหลุบดูสินั่น
เจ้าตระหนกตกใจอะไรกัน เพียงลมวูบก็ไหวหวั่นงั้นสินะ
ที่พื้นทรายชายน้ำฉ่ำดินเลน เรามาวาดรูปเล่นดีไหมล่ะ
เธอวาดพ่อตัวใหญ่ไปไหมจ๊ะ บ้านน้อยจะพังแน่วาดแม่ซิ
ด้วยปลายนิ้วว่องไวตั้งใจวาด เสร็จแล้ววิดน้ำสาดเอ้าดูสิ
รูปลบเลือนเลื่อนไหลเสียใจนิ ไหงหัวเราะฮิฮิฮิเจ้าเด็กน้อย
อ้าวแล้วกันฝนตกทั้งแดดออก นกกระจอกยังวุ่นว่อนไปหว็อยหว็อย
เจ้าปีกบางเล่ารู้ไหมว่าใครคอย ช่างงามเหลือผีเสื้อน้อยลอยโต้ลม
งั้นเราเล่นซ่อนหาดีกว่าไหม คนซ่อนวิ่งวูบไหวไปเสียงขรม
คนหามือปิดตาหน้าจ่อมจม ร่ำระงมนับหนึ่งถึงสิบไป
สิบ ยี่สิบ สามสิบ สี่สิบ เงียบกริบเพียงนี้หนาน่าสงสัย
เจ้าแอบซ่อนหลบซุ่มซอกมุมใด อยู่ไหนหนออยู่ไหนหวามใจนัก
อยู่ไหนหนาคิดว่าไปเสียไกลลิบ นับสิบนับร้อยพันมันหน่วงหนัก
หัวใจพบเจ้าหลบซ่อนเพียงผ่อนพัก รักเจ้านัก เจ้าจงรัก เจ้าจงรู้
5 กันยายน 2560
(เสียงหัวเราะและร้องไห้ของเด็ก กึกก้องไปตลอดกาล ลูกของเรา เด็กของโลก
ขอกำลังใจจงมี)
และบทกวีของ ศิริวร แก้วกาญจน์ นักเขียนรางวัลศิลปาธร ปี 2550
'...............'
มาอยู่เพียงครู่ยาม
ตอบถามเรื่องเล่าไม่เท่าไหร่
จู่ๆ ขี่เมฆฟ้า ลาไกล
ปลายทางแห่งหนใด ใครเล่ารู้
เช่นเดียวกับการมา...
ขอบฟ้าลี้ลับรับส่งอยู่
หยอกเย้าพ่อแม่ แค่ไม่กี่ฤดู
เรียนรู้ ดูโลก ไม่ทันเต็มตา
มาอยู่แค่ครู่ยาม
ยังดี ที่ทุกข์ไม่ทันถามหา
โอ้! ละเห่ เอละช้า
โยกเยกเมฆฟ้า ลาลับ
เดินทางปลอดภัย
ไม่ต้องห่วง ใครๆก็ต้องกลับ
โน่นแน่ะ เรืองรุ้งรอรับ
ขอบฟ้าลี้ลับ ระยับรอ.
