ชาวสวนยางคว้างขวัญในวันนี้
บนวิถีลำบากด้วยขวากหนาม
เป็นลูกแกะหลงแม่ มีเสือตาม
ยืนอยู่ท่ามดงเปลี่ยวสุดเหลียวแล
ขณะบนเส้นทางข้างหน้านั้น
ทุกเลี้ยวทางตีบตัน พันบาดแผล
เสียงสัตว์ร้ายขู่ข่มระงมแด
เรียกหาแม่ด้วยหวาดหวั่นตัวสั่นเทา
กู่ตะโกนโยนตัว ระรัวร้อง
แผดเสียงก้องกังวานสะท้านขุนเขา
จะพักเหนื่อยเมื่อยล้าพอขาเบา
พลันผุดเงาปีศาจ มิอาจพัก
มิเห็นหนทางใดจะไปได้
จะย้อนกลับก็กลัวใจถึงภัยหนัก
ณ เบื้องหน้าสาบสางโชยทะลัก
ขวาและซ้ายเงาพยัคฆ์คอยคุกคาม
ยิ่งกู่แม่ เสียงแม่ยิ่งห่างหาย
รายรอบกายไม่มีใครให้ไต่ถาม
อยากมีปีกหลีกบินคืนถิ่นทาม
หัวใจเต้นตูมตามด้วยความกลัว
ร้องเรียกแม่เสียแสบคอจนท้อแท้
ไร้เสียงแม่เรียกหา แม่ทูนหัว
หรือว่าแม่เกลียดชังมิชมชัว
จึงพาตัวหลบหน้าสิ้นปรานี
ลูกแกะน้อยนิ่งคิด คืนจิตกล้า
จึงหยัดยืนท้ายท้า มิล่าหนี
มิอยากตายก็ต้องสู้ดูสักที
คืนศักดิ์ศรีแกะน้อยด้วยแรงตน
ลูกแกะน้อยชาวสวนยางหาทางออก
จะมิยอมจนตรอกให้ถอนขน
และไม่กู่เรียกแม่ผู้มืดกมล
ทางจะรกก็จะด้นจนสุดแรงฯ.
กร ศิริวัฒโณ
6 กันยายน 56
