วิสรรชนีย์ นาคร คือนักเขียน
มิเคยเปลี่ยนแนวทางการสร้างสรรค์
ทอดใจมองทางเดียวเกี่ยวผูกพัน
มิเคยหวั่นในเส้นทางที่ถางเดิน
นับแต่สาวพราวเสน่ห์ เวลานั้น
เธอก่อฝันเสริมอรรถมิขัดเขิน
ถือปากกาท่องโลกกว้างอย่างเพลิดเพลิน
กล้าเผชิญหนามคม ลมการเมือง
ทั้งบอกข่าวเล่าขานผ่านบทกวี
งามวลีฉ่ำรสทุกบทเรื่อง
ทุกบทความ เรื่องสั้นอันนองเนือง
มิเคยเหงาเปล่าเปลืองทุกเรื่องนิยาย
เมื่อเธอคือนกน้อยในไร่ส้ม
ส่งเสียงขรมแห่งเสรีไม่หนีหน่าย
ยืนหยัดอยู่ชูธงอย่างท้าทาย
สร้างความหมายต่อชีวิตและจิตใจ
เมื่อเธอคือบรรณาธิการผู้อ่านคำ
ทุกอักษรจึงคมขำตอกตำสมัย
เธอเลือกเฟ้นคัดกรองอย่างยองใย
จนเป็นเพชรเม็ดเจียระไนที่ใสวาว
ทั้งที่วัยกำลังแกร่ง เป็นดาวเด่น
ควรจะเป็นที่หวังกำลังสาว
ดูเหมือนโลก โชคชะตาจะผ่าดาว
ปิดห้วงหาวหักเหก่อนเวลา
ห้าปีกว่ากับความหวังที่หลั่งสลาย
เธอยังสู้จนวันสุดท้าย มิไร้ค่า
แม้กำลังเหลือเพียงหยิบกระพริบตา
เธอยังลาด้วยบทกวีที่ทระนง
ร่างที่ล้าโรยแรงร้าวแสงฉาน
จิตวิญญาณเธอยังกล้ามิล้าหลง
เพียรพลังกระพริบตาบอกจำนง
ให้แวววงวรรณกรรมแทนคำลา
*ซาบซึ้งในทุกมือที่มาช่วย
ต่างร่วมด้วยดูแล พร้อมรักษา
พยาบาลทุกคนกรุณา
อยากเปล่งเสียงคำว่า แสนขอบคุณ*
พักเถิดนะ วิสรรชนี นาคร
จากโลกร้อนสู่ภพเย็นเป็นสุขสุนทร์
อิ่มในงามความดีด้วยศรีบุญ
ให้อบอุ่นอยู่ในรัก พักวิญญาณ์ฯ.
กร ศิริวัฒโณ
30สิงหาคม56
