เสียง “นายบ้าน”...ท่านโอดครวญ
อ้างว่า “ลูกบ้าน” ป่วน...สร้างปัญหา
ผู้ว่าฯ...ท่านไม่สบายใจ...เรียกไปด่า
“ทำอะไรบ้างสิวะ...! อย่าดูดาย”
“มึงรู้ไหม...ใครเดือดร้อน
เมื่อคืนกูนอนสั่น...ฝันสลาย
แม่บ้านกู...พอรู้เข้า...ก็โวยวาย
คงจบเห่...ปิดประตูตาย...ในคราวนี้”
“นายบ้าน” ตัวสั่นเทา...เรารู้สึก
ในห้วงความคิด-นึก...ป่วนป่นปี้
“ตัวตน”...ของคนใต้...กลายเปลี่ยนสี
“ตัวตน”...ของคนพื้นที่...ก็เปลี่ยนไป
ตื่นเถิด...นายบ้าน...ท่านจงตื่น
ใช้จิต...เข้าหยัดยืน...อย่าฝืนใฝ่
ลูกบ้าน...ล้วนญาติ-มิตร...คนภายใน
คือ “นายหัว” ตัวจริง...ใช่ไหม?...มิใช่มัน
สมบูรณ์ คำแหง
29-08-56
แด่นายบ้าน...(เหล่านั้น) หวังว่าจะส่งกระแสความรู้สึกไปสู่ท่านให้คิดถึงลูกบ้านตัวเองได้บ้าง
