เมื่อวันที่ ๒๘ เมษา ๕๖ ลุงและเพื่อน (พรศรี เพ็งจันทร์) ไปเยี่ยมไข้ จิราภรณ์ เจริญเดช (วิสรรชนีย์ นาคร) ที่โรงพยาบาลท่าโรงช้าง อำเภอพุนพิน จังหวัดสุราษฎร์ธานี
จิราภรณ์ เจริญเดช (วิสรรชนีย์ นาคร) เพื่อนซี้สมัยเรียนมัธยมของป้าแต๋ว (จิรวรรณ แก้วพรหม) และเป็นเพื่อนนักเขียนที่ร่วมกิจกรรมกันมาตั้งแต่สมัยกลุ่มนักกลอนยุววรรณศิลป์ ชมรมดอกไม้นครศรีธรรมราช จนถึงกลุ่มนาคร
หนังสือ “นักเขียนเมืองนคร” (สถาบันราชภัฏนครศรีธรรมราช, ๒๕๔๐) บันทึกถึงจิราภรณ์ เจริญเดช เอาไว้ตอนหนึ่งว่า...
“...ผู้หญิงร่างบอบบางแต่หัวใจเต็มร้อย นามวิสรรชนีย์ นาคร ได้ทุ่มเทให้แก่งานเขียน และทำงานหนังสืออย่างจริงจังตลอดเวลา ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๒๕ เป็นต้นมา งานเขียนของเธอก็รวมเล่มทยอยกันออกตามกันมา เช่น รอยยิ้มระหว่างแนว, ฉันคือผู้หญิง ถัดมาก็เป็นรวมเรื่องสั้น ที่นี่สวนมิสกวัน และลมหายใจแห่งทศวรรษ จนเป็นที่กล่าวขวัญของผู้อ่านทั่วไป
วิสรรชนีย์ นาคร นอกจากจะเขียนบทกวี เรื่องสั้น และนวนิยายแล้ว เธอยังเขียนสารคดีสกู๊ปชีวิตให้แก่นิตยสารต่างๆ ที่เธอรับผิดชอบได้อย่างลุ่มลึก และเฉียบคม พร้อมกับรับภาระเป็นบรรณาธิการนิตยสารที่มีชื่อเสียงหลายต่อหลายฉบับ ไม่ว่าจะเป็น ไฮคลาส, จี.เอ็ม., ลลนา, กรวิก และหนังสือในเครือ เดอะเนชั่น อย่าง กรุงเทพธุรกิจ เป็นต้น...”
จิราภรณ์ เจริญเดช ป่วยด้วยโรคเซลล์เสื่อม มือเท้าไม่มีกำลังเอาเฉยๆ ขณะเดินข้ามถนนจนเดินต่อไม่ได้ ตั้งแต่เมื่อ ๔ ปีที่แล้ว (เป็นโรคที่พบไม่มากนักในโลกนี้ และหมอยังไม่มียารักษาโรคนี้โดยเฉพาะ) เธอเข้ารักษาพยาบาลหลายที่หลายแห่ง
จนสุดท้าย เธอมารับการรักษาที่โรงพยาบาลท่าโรงช้าง ด้วยการดูแลเอาใจอย่างดีของหมอ พยาบาล และญาติพี่น้อง อาการไข้ ณ วันนี้เธอเคลื่อนไหวไม่ได้ ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ รับรู้โดยสายตา...
กลอนที่แปะอยู่ข้างฝานั้น..
เธอเขียนไว้ในวันเกิดเมื่อปี ๒๕๕๔ ที่ผ่านมา โดยการบอกจดด้วยวิธีที่น้องสาวเอาแผ่นอักษรพยัญชนะ-สระ มาชี้ให้เธอเลือก โดยแสดงการเลือกด้วยสายตาทีละตัวๆ จนประสมกันเป็นกลอนครบ ๑ บท
“...จากใจพี่อ้น
ซาบซึ้งในทุกมือที่มาช่วย
ต่างร่วมด้วยดูแลพร้อมรักษา
พยาบาลทุกคนกรุณา
อยากเปล่งเสียงคำว่าแสนขอบคุณ
จิราภรณ์ เจริญเดช
๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๔...”
ลุงตั้งใจอธิษฐานภาวนาว่า ขอให้ปาฏิหาริย์มีจริง บันดาลให้เธอหายป่วยโดยเร็วด้วยเถิด...
ลุงบุญเสริม
ค่ำ-๒๘ เมษายน ๒๕๕๖
