จากใบไม้...ที่ร่วงหล่น
ทับถมปนเรือนพื้น..พสุธา
ผุกร่อน...ร่อนผ่านกาลเวลา
เป็นดินดำ..ให้ผืนป่า..ได้เติบโต
แตกรากเรื่องราว...ที่ร้าวลึก
กัดกิน...ความรู้สึก..เป็นห่วงโซ่
เพาะพันธุ์...ผ่านเมล็ด..ในมโน
จนเติบโต...จากสามัญ..บนชั้นดิน
ผ่านร้อยฝน..พันหนาว..ครั้งคราวก่อน
ก้านสาขา...แตกกิ่งอ่อน...มิจบสิ้น
เกี่ยวร้อยประสบการณ์..ผ่านยลยิน
ถ่ายทอด...ให้ชีวิน...ได้แบ่งบาน
ตลอดช่วงฤดูกาล...ที่ผ่านวน
สร้างคน..สร้างชีวิต..วิวัฒนาการ
จากเด็ก...จนเติบใหญ่..ในเถื่อนฐาน
ได้เรียนรู้..จิตวิญญาณ...ผ่านความจริง
แม้ต้นไม้จะเติบใหญ่....ไพศาล
ในกระแสกาล...ของทุกสรรพสิ่ง
ยังมีวัน...หยุดเคลื่อนไหล...ไม่ไหวติง
และผุพัง..จากก้านกิ่ง...ทิ้งต้น...ตาย
สมบูรณ์ คำแหง
