ชุกชุม

“คืนนี้เดินสำรวจบนถนนรอบสวนครับ” แผนสำหรับการเดินสำรวจตอนกลางคืนถูกเอ่ยให้สมาชิกผู้ร่วมโครงการได้รับทราบ “หลังทานข้าวเย็นรอให้พระอาทิตย์ตกค่อยเริ่มสำรวจ ส่วนช่วงบ่ายนี้ไม่มีอะไรพิเศษทำธุระส่วนตัวกันก่อนได้ ถ้าจะมีก็ห่วงอยู่เรื่องเดียวครับ” หัวหน้าโครงการฯ เสริมพร้อมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไร้แสงแดดในเวลาเที่ยงวัน

“ครืนนนนนนน” ท้องฟ้าส่งสัญญาณให้ทราบว่าอีกไม่นานสายฝนคงโปรย

“ช่วงนี้ฝนลง หนักบ้าง เบาบ้าง แต่ส่วนมากก็จะเบา ๆ ลงมาไม่หนักแต่นาน บางทีก็ทั้งคืนครับ” ข้อมูลสภาพอากาศพรังพรูออกมาให้ทราบ “แต่ก็น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับการสำรวจนะครับ” ผมตอบกลับได้เพียงครู่ฝนก็เทลงมาเหมือนมีใครกำลังคว่ำกะละมังเทน้ำทิ้งจากท้องฟ้า “แต่ถ้าหนักแบบนี้ตลอดคงไม่ไหวล่ะ” ผมเอ่ยพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ

“อ้อ คืนนี้อย่าลืมใส่รองเท้าผ้าใบหรือรองเท้าบูทนะครับ” หัวหน้าโครงการแนะนำก่อนขอแยกตัวไปจัดการธุระหน้าที่

ฝนโปรยปรายเบาบางเป็นสัญญาณอันดีเมื่อถึงเวลารวมตัวของสมาชิกคณะสำรวจ ครั้งนี้เป็นการสำรวจความหลากชนิดของสัตว์เลื้อยคลานและสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบกในบริเวณพื้นที่ของสวนสัตว์สงขลา จังหวัดสงขลา โดยเป็นการสำรวจร่วมกันระหว่างเจ้าหน้าที่ของสวนสัตว์ อาจารย์จากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ และผม ดังนั้นเมื่อมีฝนโปรยปรายจึงเป็นการดีต่อการสำรวจสัตว์ในกลุ่มนี้ อีกทั้งช่วยดับร้อนอีกด้วยซึ่งอย่างน้อยก็เป็นเรื่องดีสำหรับตัวผมผู้ไม่ชื่นชอบความอบร้อนของอากาศชื้นอ้าว

ไฟฉายหลายดวงส่องสาดไปทั่วบริเวณเพื่อควานหาสิ่งมีชีวิตที่ต้องการพบเจอ ดวงตาเป็นประกายระยิบยับในป่าข้างทางสะท้องกลับมาจนนับไม่ไหว “แมงมุมครับ” ผมบอก ไม่ใช่สิ่งที่คณะสำรวจกำลังตามหา แสงจากไฟฉายถูกสาดส่องอีกครั้งสะท้อนแสงจากดวงตาขนาดใหญ่บนลำตัวที่ขดม้วนเหนือพื้นถนน

“งูกะปะครับ ต้องระวังหน่อย ที่นี่มีค่อนข้างเยอะ” หันหน้าโครงการฯ เอ่ย ไม่ทันบันทึกภาพเรียบร้อยงูกะปะอีกตัวหนึ่งก็ถูกพบออกไปไม่ไกลนัก และอีกตัว และอีกตัว ตลอดเส้นทางการสำรวจในคืนนั้น “น่าจะเพราะมารับไอร้อนจากผิวถนน” ผมคิด แสงสะท้อนไฟฉายจากดวงตาจำนวนมากเรียงรายตามริมทางและหัวมุมถนน อึ่งอ่างบ้าน คางคกบ้าน อึ่งลายเลอะ กบหนอง จิ้งจกหางหนาม ตุ๊กแกบ้าน จิ้งจกหินสีจาง จิ้งจกดินลายจุด สัตว์สะเทินน้ำสะเทินบกและสัตว์เลื้อยคลานอีกพอประมาณที่สำรวจพบซึ่งส่วนใหญ่เป็นชนิดที่พบได้ทั่วไปในเขตเมืองและชุมชน แต่ก็ไม่มีชนิดไหนดึงดูดความสนใจได้เท่าเจ้างูชนิดนั้น

“นี่เราเจองูกะปะไปทั้งหมดกี่ตัวแล้วน่ะ?” ผมเอ่ยปากถามรุ่นน้องที่มาด้วยกันเพราะเลิกนับตั้งแต่งูกะปะตัวที่สี่ที่คณะสำรวจพบ คงเป็นเหตุผลให้หัวหน้าโครงการฯ เอ่ยทักเรื่องรองเท้าที่ควรใส่ระหว่างการสำรวจครั้งนี้ แน่นอนว่าเพราะความประมาทไม่สนใจคำทักท้วงใส่เพียงรองเท้าแตะรัดส้น “ดีที่ไม่เกิดอะไรขึ้น” ผมพึมพำในใจขณะอยู่บนกระบะหลังของรถยนต์ขณะเดินทางกลับ หลายครั้งที่ได้รับข่าวไม่สู้ดีนักและมีตัวอย่างมากมายให้รับรู้เกี่ยวกับความประมาทเมื่อเอ่ยถึงสัตว์มีพิษกลุ่มนี้แต่ผมเองก็ยังปล่อยปะละเลยเพิกเฉยความปลอดภัยซึ่งเป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง

“คราวถัดไปคงไม่ได้แล้ว โชคดีไม่ได้อยู่กับเราตลอด” ผมก้มมองรองเท้าแตะรัดส้นพร้อมชิงชังให้กับความประมาทส่วนตัว

เกี่ยวกับผู้เขียน

จองื้อที

แต่เดิมเป็นเด็กต่างจังหวัดจากภาคตะวันออก มุ่งมั่นเข้ามาศึกษาต่อในระดับปริญญาตรีที่คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ด้วยความสนใจส่วนตัวและถูกชักชวน จึงเลือกเข้าศึกษาในภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ สาขาวิทยาศาสตร์สัตว์ป่าและทุ่งหญ้า ซึ่งระหว่างนั้นก็ได้มีโอกาสช่วยเก็บข้อมูลงานวิจัยสัตว์ป่าในหลายพื้นที่ หลังจากสำเร็จการศึกษาได้รับคำแนะนำให้ไปศึกษาต่อยังสถาบันอื่น จึงได้เข้ามาศึกษาต่อ ณ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในระดับปริญญาโทต่อมาถึงในระดับปริญญาเอก และยังคงมีสถานภาพเป็นนิสิตอยู่ในปัจจุบันขณะ


"เราพยายามเรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย เพื่อที่สุดท้ายแล้วเราจะได้รู้ว่า แท้จริงแล้งเราไม่ได้รู้อะไรเลย"



พบกับบทความ "แบกเรื่องป่าใส่บ่ามาเล่า" ของ “จองื้อที” ได้ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน