เหลือ(ล้น)

ในช่วงเวลาหนึ่งเมื่อฤดูแล้งส่งมอบความรับผิดชอบต่อให้กับฤดูฝน หลังจากคณะสำรวจความหลากหลายของกล้วยไม้เสร็จสิ้นภารกิจสำรวจประจำวันและกำลังเดินทางกลับไปยังตำแหน่งที่จอดยานพาหนะไว้ใกล้กับหมู่บ้านกรูโบ ในพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวรด้านตะวันออก จังหวัดตาก

“นั่นไงครับอาจารย์ กล้วยไม้ มีดอกด้วย” อำนวย เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าเอ่ยปากบอกกับหัวหน้าคณะฯ “ต้นตองตึงที่อยู่ริมทาง ตรงนั้นครับ ตรงลำต้นระหว่างกิ่งสองกิ่งที่ยื่นออกมาด้านนั้นครับ” พร้อมระบุตำแหน่งของกล้วยไม้กอนั้นด้วยเสียงพร้อมท่าทางอย่างเสร็จสรรพอยู่พักใหญ่กว่าคณะสำรวจจะมองเห็นกันจนครบคน

“โอ้ พี่ครับ อย่างสูงเลยครับ แล้วใครจะปีนขึ้นไปเก็บเอามาเป็นตัวอย่างไหวล่ะครับเนี่ย” ผมอุทานหลังเห็นตำแหน่งของกล้วยไม้ต้นนั้น

โครงการสำรวจความหลากหลายของกล้วยไม้ที่ผมมีส่วนร่วมด้วยในครั้งนี้มีความจำเป็นที่จะต้องเก็บตัวอย่างกล้วยไม้อย่างน้อยชนิดละหนึ่งตัวอย่างสำหรับการอ้างอิงทางวิชาการ แต่เนื่องด้วยโครงการวิจัยดำเนินการอยู่ภายในเขตพื้นที่อนุรักษ์ การเก็บตัวอย่างไม่ว่าจะเป็นชนิดที่ได้รับการคุ้มครองตามกฏหมายหรือไม่ก็ตามนั้นจะต้องทำการขออนุญาตและได้รับการอนุมัติโครงการวิจัยอย่างถูกต้องแล้วเรียบร้อยจึงสามารถกระทำได้ อันก็เป็นเรื่องที่นักวิจัยทุกคนทราบกันดีแต่ก็ไม่ได้เป็นทุกคนที่จะปฏิบัติตาม

ผมยังไม่ทันได้ละสายตาจากกอกล้วยไม้เสียงโลหะกระทบไม้ก็ดังขึ้นไม่ไกลนัก พอมองดูเห็นอำนวยกำลังตัดเลือกตัดไม่ไผ่ที่จะใช้ในการสอยกล้วยไม้กอนั้นลงมา พร้อมกับเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าอีกคนหนึ่งที่กำลังเตรียมตัวเพื่อการปีนป่ายขึ้นต้นไม้สูง

“รอซักครู่ครับรอซักครู่ ต้องปีนต้นเล็กข้าง ๆ แล้วเอาไม้สอยเอาครับ ปีนต้นใหญ่เลยไม่น่าจะรอด” จอนวย เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าสายเลือดกระเหรี่ยงจากหมูบ้านยูไนผู้ร่วมคณะสำรวจอาสาป่ายปีนให้โดยที่ไม่ต้องมีใครเอ่ยเอื้อนขอร้อง

กอกล้วยไม้ที่ทีมสำรวจกำลังแหงนหน้าคอตั้งบ่ามองกันถูกสอยลงมาด้วยเวลาไม่นานนัก “เป็นยังไงบ้างจอนวย ไหวอยู่ไหมครับ?” ผมเอ่ยถามหลังจากจอนวยลงสู่พื้นด้วยความสวัสดิภาพ “ขามันจะสั่นหน่อย ๆ” เสียงตอบกลับสำเนียงกระเหรี่ยงดังกลับมา สร้างความครื้นเครงให้กับคณะสำรวจพอประมาณ

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะปรากฏเป็นระยะ ๆ ตลอดการเดินทางกลับหน่วยพิทักษ์ป่าทีชอแม สถานที่พำนักชั่วคราวของคณะสำรวจในครั้งนี้ ก่อนแยกย้ายกันเพื่อทำธุระส่วนตัวคำขอบคุณถูกเอ่ยทดแทนสิ่งตอบแทนให้กับเจ้าหน้าที่ที่ร่วมงานด้วยกัน

“ยินดีครับ เดี๋ยวพักผ่อนแล้วเย็นมาทานข้าวด้วยกันครับ” พี่อุดร เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าอีกคนหนึ่งที่ร่วมคณะสำรวจตอบกลับพร้อมชักชวน “มีแกงตะโละโปะด้วยนะจารย์” อำนวยเสริมตามมา

“ครับ” ผมตอบกลับได้แค่คำสั้น ๆ คำเดียวด้วยความรู้สึกของคนที่กำลังสำลักน้ำน้ำใจที่เอ้อล้นออกมากจากเหล่าเขาจนท่วมเข้าสู่ใจของผม

...

เสียงแตรรถยนต์สนั่นลากยาว ดั่งตัวแทนของเสียงก่นด่าที่ดังจนเหมือนว่าจะไม่มีวันจบสิ้นจากรถยนต์คันหน้าส่งมอบให้กับรถยนต์อีกคันที่เบียดแทรกจากเส้นจราจรด้านข้าง

มอเตอร์ไซด์จอดแออัดแน่นหนาเบื้องหน้ารถยนต์ที่จอดรอสัญญาณไฟเขียวกลางแยก

มวลมหาชนที่เดินเบียดแทรกตัวเข้าแย่งพื้นที่ว่างที่เหลืออยู่น้อยนิดบนระบบขนส่งมวลชนอันเล็กกระจ้อยร่อย

ในยามเช้ากลางเมืองหลวงอันเป็นที่รักยิ่ง ผู้คนมากหลากต่างรีบเร่งเดินทางจากจุดหมายหนึ่งสู่จุดหมายหนึ่งด้วยเหตุผลความจำเป็นของใครของมัน แต่จุดร่วมหนึ่งที่ผมรู้สึกได้ว่ามีร่วมกัน

ความแห้งแล้งที่เข้าจู่โจมจิตใจ

...

เกี่ยวกับผู้เขียน

จองื้อที

แต่เดิมเป็นเด็กต่างจังหวัดจากภาคตะวันออก มุ่งมั่นเข้ามาศึกษาต่อในระดับปริญญาตรีที่คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ด้วยความสนใจส่วนตัวและถูกชักชวน จึงเลือกเข้าศึกษาในภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ สาขาวิทยาศาสตร์สัตว์ป่าและทุ่งหญ้า ซึ่งระหว่างนั้นก็ได้มีโอกาสช่วยเก็บข้อมูลงานวิจัยสัตว์ป่าในหลายพื้นที่ หลังจากสำเร็จการศึกษาได้รับคำแนะนำให้ไปศึกษาต่อยังสถาบันอื่น จึงได้เข้ามาศึกษาต่อ ณ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในระดับปริญญาโทต่อมาถึงในระดับปริญญาเอก และยังคงมีสถานภาพเป็นนิสิตอยู่ในปัจจุบันขณะ

"เราพยายามเรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย เพื่อที่สุดท้ายแล้วเราจะได้รู้ว่า แท้จริงแล้งเราไม่ได้รู้อะไรเลย"

พบกับบทความ “จองื้อที” ได้ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน