โดย กมลรัตน์ อู่อรุณ
ขณะที่สถานการณ์น้ำท่วมขังยังครอบครองหลายพื้นที่ ส่งผลให้คนไทยจำนวนไม่น้อยต้องอพยพไปพักอาศัยที่ศูนย์พักพิงอย่างไม่มีกำหนดแน่ชัดว่าจะกลับบ้านเมื่อใด ประกอบกับภาพนำเสนอผ่านสื่อที่ตอกย้ำการรอคอยถุงยังชีพและความช่วยเหลือ ทำให้คนภายนอกมองผู้ประสบภัยด้วยความสงสาร ไร้สามารถ
ทว่า ผู้ประสบภัยที่ศูนย์พักพิงวายุภัค จ.นนทบุรี กลับต้องการเปลี่ยนมุมมองจากความน่าสงสาร เป็นความเข้มแข็งและจุดประกายความหวังฮึดสู้ต่อพิบัติภัยด้วยใจที่เข้มแข็ง
อารี กลิ่นทอง เจ้าหน้าที่สาว ผู้ดูแลและอำนวยความสะดวกให้กับผู้ประสบภัยที่ศูนย์พักพิงวายุภัค กล่าวว่า ศูนย์แห่งนี้มีผู้ประสบภัยหนีน้ำท่วมมาอยู่ตั้งแต่ยังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการจากนั้นก็มีผู้มาพักอาศัยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนปัจจุบันมีประชาชนกว่า 1,300 คน โดยทางส่วนราชการการคลังของ จ.นนทบุรี ได้มีบริการอาหารและสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างเต็มที่เท่าที่จะบริการได้ แต่เมื่อไม่ให้ผู้ประสบภัยเครียดและกังวลกับปัญหา ทางศูนย์จึงได้ร่วมมือกับกรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข (สธ.) จัดกิจกรรมสันทนาการ อาทิ การเล่นเกม การร้องเพลง ร่วมกันเพื่อเสริมกำลังใจแก่ผู้ประสบภัยทุกคน
กรแก้ว สงวนทรัพย์ ผู้ประสบภัยและจิตอาสาประจำศูนย์พักพิงฯ เสริมว่า ปัญหาน้ำท่วมครั้งใหญ่นี้ความเสียหายที่้เกิดขึ้นล้วนสร้างความกังวลแก่ผู้ที่ต้องเผชิญอย่างแสนสาหัส ซึ่งหากนั่งจมกับความทุกข์ก็รังแต่ทำให้เหนื่อยใจเปล่าประโยชน์ ดังนั้นนอกจากการทำกิจกรรมสันทนาการเพื่อสร้างกำลังใจแก่เพื่อนร่วมศูนย์ฯแล้ว ยังมีกิจกรรมอื่นร่วมด้วย เช่น การทำเสื้อชูชีพจากวัสดุเหลือใช้ ทำผ้ามัดย้อม และกิจกรรมนันทนาการต่างๆ เพื่อไม่ให้ผู้พักพิงเบื่อ และเป็นการสร้างรายได้ไปด้วย
“ผมว่าการรอรับของบริจาคเฉยๆ แล้วท้อใจไปวันๆ ขณะที่หลายหน่วยงานพยายามช่วยอย่างเต็มที่ ไม่ทำให้ปัญหาลดน้อยลงแต่อย่างใด ซ้ำยังทำให้คนอื่นมองผู้ประสบภัยอย่างไร้ความสามารถและเป็นเหมือนภาระ ดังนั้นคิดว่า เราไม่ควร อยู่เฉยๆรอรับแต่ของบริจาค เราต้องทำให้คนอื่นๆรู้ว่าถึงจะประสบปัญหาแต่ก็ไม่ได้อยู่อย่างอ่อนแอ เพราะเรายังมีชีวิตยังสามารถทำงานได้ตามปกติ ” ชายจิตอาสาเล่าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
เช่นเดียวกับ ปทุม นามดี หญิงวัย 60 ปี ผู้ประสบภัยจาก อ.ท่าอิฐ เล่าด้วยอารมณ์แจ่มใสว่า ศูนย์เรามีกิจกรรมทำทุกวันและทั้งวันเลย มีการทำเสื้อชูชีพจากขวดน้ำ เราทำได้วันละหลายร้อยตัวเลย ดีใจเพราะเสื้อที่เราทำได้นำไปช่วยผู้ที่ประสบภัยเหมือนกัน ผู้พักพิงอยู่ที่นี่มีความสุข เหมือนบ้านหลังใหญ่เพื่อนบ้านมากมาย เราร่วมกันแต่งเพลงประจำศูนย์ด้วย เย็นๆ ก็จะมานั่งล้อมวงร้องเพลงพูดคุยกัน เป็นการให้กำลังใจซึ่งกันและกันด้วย
ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ภาพหัวหน้าห้องแต่ละชั้นเดินสำรวจลูกน้องในชั้น ที่เราเห็นในศูนย์พักพิงทำให้ยืนยันคำบอกเล่าของลุงกับป้าได้เป็นอย่างดี ถึงแม้ปัญหาจะหนัก น้ำจะแน่น ขอแค่มีกำลังใจที่เข้มแข็ง ก็จะสามารถผ่านเรื่องราวร้ายเล่านั้นได้
