สำเภา
ประโคมคลื่นขับลมโหมคระครึก
ผืนทะเลยามดึกดั่งดงด่าน
เมฆแผ่ม่านทมิฬนิลกาฬ
อัสนีฟาดปานประหารคน
คือคนอันล้นเหลือในเรือเก่า
โล้สำเภาใบตึงซึ่งดั้นด้น
จากแดนไกลแผ่นดินกว้างร้างทุรน
อีกเรือกลผจญโชคชะตากรรม
ด้วยเสียงกล่าวเล่าขานบอกกันว่า
ณ อุษาคเนย์พื้นดินชื่นฉ่ำ
คณานับทรัพย์ในดินสินในน้ำ
‘สุวรรณภูมิ’…คำต่อคำคล้ายตำนาน
จึงหาญกล้าท้าพายุและคุแดด
ที่พวยแผดระอุอ้าวราวเตาถ่าน
หวังพึ่งพระบรมโพธิสมภาร
แห่งมหาวิหารอันเรืองรอง
ยาวนานการเดินทางสุดว้างเวิ้ง
ผ่านแดดเพลิงฝนพรมสายลมต้อง
แลสุดหล้าฟ้าไกลแสงใยยอง
แผ่นดินทองผ่องกระจ่างอยู่กลางตา
คัดจากหนังสือกวีนิพนธ์ ‘มหาวิหารแห่งสุวรรณภูมิ’
โดย บัญชา อ่อนดี
